Alle inzendingen van bert

De tanden erop stuk gebeten, Nagels tot op het randje Afgesleten En dan mijn handen, De vellen hangen erbij: Het leven heeft zijn Werk gedaan, en ik ben Tot het gaatje gegaan…

Aan al mijn leerlingen Heb niet zoveel op Met I-phone, I-pad En ander digitaal Gedoe waar jullie Je overdag zoal Mee bezig houden - Social media die Het tegenovergestelde Waarmaken van wat Ze in hun naam beloven - Alles wat ik van jullie Begrijpen kan is niet Anders dan dat ik Als mensenkind jullie Heb liefgehad…

t Is weer laat geworden Gisteravond, de hele nacht Door hebben we gepraat, Gepraat, zonder ophouden Gepraat in de stamkroeg Die ongemerkt onze Huiskamer werd - Totdat het morgenlicht Ons hierbij kwam storen, Ons vertelde dat het Mooi geweest was - En terwijl wij moeizaam De nieuwe werkelijkheid Van de maandag, Van de nieuwe…

Plamuurmes als wapen Strak in de hand geklemd, Afgesleten nagels waarmee Hij de laatste restjes Oude tijd verwijderde, Hij wilde er immers Niet meer aan herinnerd worden, Smeerde extra lijm over zichzelf En over de rugkant van het nieuwe Behang waarmee hij de muur Verfraaide - met deze Ultieme poging plakte hij de tijd En zichzelf…

Met zo veel liefde Verbouwd, zorgvuldig Opgekweekt op dat Kleine stukje grond Waar in eenvoud Met gelijkgestemden Het gewas alle kans Krijgt zijn bladeren Uit te slaan om voor De mens gezonde voeding Te zijn - met in de nabije Toekomst bemesting van Heel andere koek: Er wordt asregen verwacht Niet van een uitbarstende…

Boterham met snot Waterige koffie met kwijl Winden gelaten onder het eten En daarna een ferme boer Ik ben hier opgenomen, Want ik ben niet goed Bij mijn hoofd - Als ik al niet gek was Toen ik binnenkwam, Dan ben ik het Hier wel geworden…

Verdwaald in de Donkere dwarrels Van dit brein, Kronkels die van Geen ophouden weten - Waarin ik koortsachtig op zoek Ben naar hem die in deze Eiwitkabels schijnt te huizen - Ik zal niet eerder stoppen Met zoeken dan wanneer ik Hem gevonden heb, Ik wil weten Wie hij is, Want ik weet niet Wie ik ben…

Ketting zonder hond, Vuur zonder vlammen Water zonder druppels, Aarde zonder grond Lucht zonder zuurstof Storm zonder wind - Kind zonder ouders, Ouders zonder kind…

Voor Omke Boom van machtige statuur, Wortels die zo diep in de Bodem verankerd waren, Reus die leefde van alle moois Om zich heen hier op dit Prachtige land, ons mooie Westerkwartier - Neergehaald door een Vroege najaarsstorm die Zich onverwacht liet gelden, Maar zijn schoonheid blijft, Laat voorgoed zijn sporen achter…

Koffer in de hand Met daarin alles Wat hij nog bezat, Druilerige dinsdag in November, het regent Eenzaamheid en verdriet, Kale bomen langs de gracht Steken als magere antennes Omhoog zonder ooit met welk leven Dan ook contact te maken, Al helemaal niet Met die man hieronder Die zich de laatste mens Op de wereld waant -…

Gedachten die zo graag Op reis gaan, naar verre, Onbestemde oorden, waar Het allemaal anders is, Weg van de sleur Van alle dag - Maar zodra het eerste denken De voordeur achter zich Heeft dichtgeslagen, een frisse Wind in 't gezicht hem raakt, De mens blijft toch een gewoontedier, Begint al het terugverlangen Naar 't bekende…

Is het spoor bijster In de doolhof van zijn Brein - Alleen de schedel Nog weet grenzen Te bewaken, Uiterste grens waarachter Leegte gaapt en waarin ooit Voorgoed vervangen Wordt door nooit…

Het afgegraven veen, Water dat ontegenzeggelijk Welde uit de bodem Waar binnenkort mensen Zouden wonen op steenworp Afstand van de stad Die gebukt ging onder Een haast ondraaglijke last - Onmetelijke ruimte met Buiten, Binnen, Hout en Haven Waarin mensenkinderen werden Gestald als kiezels op het Deense strand, als peultjes In…

Als de luikjes Die jaren lang Hermetisch afgesloten Zijn geweest langzamerhand Weer open gaan Spreekt voor het eerst Het gevoel weer aan Dat al die tijd was Opgesloten in de mens Die eraan gewend was Om levend dood te zijn…

Als jij overdag Geen oog hebt Voor mij, Niet naar mij Luist'ren wil, Dan ben ik Veroordeeld tot De nacht om je Aandacht te trekken, Om je te Laten merken Dat ik er ben…

Heb mijn leven geleefd Zoals het op mij is Overgekomen, meestentijds Met mijn ik, vaak genoeg Ook zonder, waarbij ik Voor mijzelf een grote Onbekende was, die misschien Wel in mij leefde, of daar buiten, Dat maakte ook niet uit - In de verhalen de ik of misschien Ook wel hij geschreven heeft, ik weet Het gewoon niet, in mijn leven…

Hoe kan liefde nu Verboden zijn, als Ze uit de aard van de mens Vrijelijk gegeven wordt - Nonnen zijn zwanger van liefde Maar kennen de zwangerschap niet, Weten niet hoe een man Te maken in de buik…

Wind die meedogenloos Heeft huis gehouden, Luiken los geschuurd, Hengsels hangen er maar bij; Kletterende hagel, Razende stormen teisterden Het houtwerk - Verf die allang haar eigen Kleur verloren is, Ze is door en door verschoten, En toch is wat nog rest Van ongekende schoonheid - Het leven is er zichtbaar Doorheen getrokken…

Een meeuw zonder prooi Wil ik zijn, zwevend, levend Van schoonheid alleen, In de gratie van het moment, Gewichtloos gedragen Door de wind, om even, Heel even maar, weer Het kind te kunnen zijn Dat nog niet ten prooi viel Aan de trage tanden van de tijd, Aan die onvermijdelijke volwassenheid…

Ieder mens is bang voor grenzen, kent de angst om er overheen te gaan, en daar dan voor te moeten boeten. Daarnaast is hij beducht voor de vileine, venijnige reacties van hen aan wie hij ze voor 't eerst in zijn leven heeft durven stellen. (Met dank aan Marjon van der Vegt.)…

Het maakt me niet uit Of ik er alleen voor sta, 'k Laat mijn geweten spreken, Mijn laatste steun en toeverlaat Die bij mij blijft als alles En iedereen mij heeft verlaten - Elk mens, hoe rechtschapen ook, Wordt geregeerd door het vooroordeel Dat onmerkbaar in hem geboren is, Dat zijn denken buigt en stuurt - Ieder mens heeft zijn…

Je scheefgetrokken smoel, De uitgezakte kin die Met slappe lijnen als Vanzelf in het vooronder Van de tijd verdwijnen, Hoog opgetrokken wenkbrauwen Die louter onbenul uitstralen, Noesten die je scheve ogen Zo levend verbeelden Kijken mij spottend aan Als je ziet dat ik, Met de rug van mijn Rechterhand het schuim Van mijn…

Zit in een halve kring En weet dat ik weggekeken word, Mijn plaats die volkomen leeg is Al staat mijn stoel er nog wel En mijn stoffelijk omhulsel Dat schijnbaar levenloos achterblijft - Mijn geest, die mij denken Laat en het gevoel geeft Dat ik leef, er nog wel ben, Heeft zich stilaan verwijderd op Verzoek van de vileine blikken…

't Overvleugelt de mens Die tegen zijn leven vecht, Satanische vlerken delen uit, Tegenstand wordt niet geduld - Adem benemend, licht onttrekkend Aan ogen nu die alleen het duister nog Kunnen zien En een mens die zich Geen raad meer weet…

Magere gedichten die Als dunne bomen met Kraakheldere takken Het heelal aftasten Op zoek naar de enige Waarheid die hem verder Helpen kan, Deze bomen zijn het Die - vroeg of laat - Hem begeleiden op Zijn zoektocht Op weg naar de kennis Van goed en kwaad…

Een halve middag Had de visser Zonder snoer, maar Met een hele hoop Zorgen in zijn kop Met zijn stok zitten Roeren in het kroos Van dit afgelegen kanaal, Probeerde hij orde Aan te brengen in de chaos Van zijn armzalige leventje - Hier is het fijn, dacht hij, Hier vind ik rust om mezelf Te kunnen zijn - morgen wil Ik hier…

Het schuurt en schrijnt en doet Met mij, pakt mij bij de strot, Doet mijn hart en nieren Zonder genade vol op slot, Laat mijn razende gedachten En bloed het kookpunt bereiken - Alleen ogen nog die het doen, Tot mijn verwarde blik opeens Jou ontwaart, mens die de chaos Heeft overleefd en mij kent En herkent zoals ik ooit Mijzelf…

Een gedicht dat raakt, Een vers dat schuurt, Brengt bij de lezer Die vertroosting zoekt Het gevoel op gang Dat al zo lang volkomen Op slot zat, zijn ik Was immers sinds hij Zich heugen kon gevoelloos, Uitgesleten door de taaie Werkelijkheid van de dag, Van alle dagen die achter Hem lagen - en de tranen Die jaren lang niet…

In de kilte van het ogenblik, De stilte van dit moment, Zie ik dat het huis er nog is - Maar de bewoner is er niet meer, Is verhuisd naar de overkant, Het zweet op zijn bovenlip Dat nooit ontbrak als ik hem sprak Verdampt in de eeuwigheid…

Met wanen die hem Elk moment van de dag Op nieuwe ideeën brengen Reist hij in zijn hoofd De hele wereld af, en Verder ook nog een Flink stuk van het heelal - Werkelijk geen ster Schijnt hij te missen, Hij komt immers overal, En toch lijkt hij zich In zijn eigen werkelijkheid Deerlijk te vergissen…