Alle inzendingen van bert

Nu we vandaag voorgoed Afscheid van jou hebben Genomen en weten dat We je verschrikkelijk Gaan missen - is er Terwijl ik aan jou denk Opeens dat blaadje Dat ritselt in de wind En is het alsof jouw Hand van liefde me van Zo ver zachtjes aanraakt…

Als medicatie die mij Zo zorgvuldig door mijn Artsen is voorgeschreven Niet meer in staat is Mij te bereiken over Die verre oceaan van Totale onbereikbaarheid, Als gedachten die eerst Met me op de loop waren Gegaan onzichtbaar aan De einder zijn verdwenen, Is het uitsluitend nog Jouw schitterende kop Met prachtig glanzende…

Voor Hennie Terwijl wij stukje Bij beetje afscheid Van je nemen, en je Geleidelijk aan in liefde Laten gaan, zie ik buiten De zon traag door de Wolken breken, en de takken Van de voorjaarsstruiken Eindelijk tot leven komen - En zie 'k ze kleur bekennen Voor het nieuwe leven…

Als ik het leven Niet gevierd heb, Laat me dan In ieder geval Mijn einde vieren Met veel bloemen, Mooie muziek met Krachtige refreinen En eindeloos veel poëzie…

Als wij dan samen, Jij en ik, als vredevogels Zij aan zij, vleugel Aan vleugel, gewichtloos Naar het bos van de Eeuwige vrede vliegen Met beiden een groene olijftak Levensvatbaar in onze snavels Geklemd - geven wij het Oude leven rustig op En maken plaats Voor het nieuwe…

Al zo vaak heb Ik samen met jou Op het zand gelopen Van ons pad naar Het huis waar Ik geboren ben Oerbron van mijn Leven, van het Alleerste begin - Nu jij na zoveel jaren Niet meer bij me bent En jouw levenszand Zachtjes is weggelopen Uit de zandloper die We als kinderen kregen Heb ik die van mij met Goede moed maar omgekeerd…

Wat zit 't manneke Heerlijk te werken In de zandbak - zijn domein, zijn wereld, Niet te groot, niet te wijd, Overzichtelijke wereld Binnen redelijke grenzen - In zichzelf iets mompelend Van vakman of zoiets, Schept hij uit het zand Zijn eigen gebouw, zijn Eigen schepping zoals Alleen schepping maar Maar zijn kan - tot er In…

Voor Hennie Een kleine zestig jaar Ben je met me meegefietst Op het verharde zandpad Van ons leven - pad Waaraan we geboren werden En dat we levenslang met Ons mee zouden dragen - En ook al heb ik je Nu moeten laten gaan En weet ik dat jouw Lichaam er niet meer is Merk ik dat ik jouw Schaduw naast mij nu al Zo ontzettend…

IN MEMORIAM HENNIE JONGBLOED-WEGGEMANS * 15 maart 1937 + 19 april 2013 'k Heb je vandaag Laten gaan, liefste Zus die zo lang ik Me herinneren kan Bij mij geweest is, Zus die zich zo vaak Gelijkertijd mijn Moeder voelde - In liefde laat ik Je vandaag gaan Naar de overkant Van deze oceaan Waar de hemel zich Probleemloos…

In liefde opgedragen aan Anton Onder mijn huid Zit je, dicht onder Mijn huid, snaak Met mongoolse ronde Oogjes, kwetsbare Kleine vingertjes Die zo vaak ons Aan het lachen Hebben gebracht Jij die niet onecht Kunt zijn, en nog nooit Iemand heeft bedrogen Want je bent honderd Procent jezelf, en vanaf de Dag dat je geboren…

Verstoten door de koning Verbannen door het volk Waar ik al zo lang toe Behoor trek ik mijn Lot aan en reis In doodspijn heel Alleen door de woestijn Die het leven voor mij Geworden was - dodelijke Eenzaamheid zoals alleen Echte eenzaamheid kan zijn Op zoek naar een bron waar Ik wat water kan drinken Dat mij verlossen moet…

Vannacht maakte ik Een droomreis door Bijbelse taferelen Na mijn eenzame tocht Door de woestijn waar Alleen kwartels en manna Mij tot voedsel konden Dienen, kwam ik aan Bij het paleis van De koning dat in een Groene oase van kleur En stilte gelegen was En juist toen de koning Had bevolen mij binnen Te laten kwam ik terwijl…

BERICHT VAN EEN DOLER Wat is de wereld Toch lang leeg Geweest, gevuld met Alleen dode lichamen Stoffelijke omhulsels Van wat ooit mens was Een kleine zestig jaar Heb ik hier rondgedoold Tussen louter lege Hulzen en niemand die Mij ooit gekend heeft…

Gevangen zit ik in Het idee ergens te Moeten komen, ergens Te moeten zijn - En dat vooral op tijd! Hersens die telkens Opnieuw door stress Worden samengeknepen En verhind'ren dat Ik in vrijheid leven mag Zoals altijd…

Eeuwige word je genoemd - Jij die mij doorleeft En met nauw'lijks Hoorbare vleugelslag Mijn gevoelsoppervlak Doet rimpelen - Jij die in mij het licht Brengt dat het donker Aanraakt en verdrijft…

Vaal het late voorjaarslicht Dat zonder verd're gedachten Plotsklaps van kleur verschiet In uitbundige zomerzon - Waarin alle pijn en verdriet Onzichtbaar versmelten Als bestonden ze niet…

Zij die twee gezonde Kind'ren het levenslicht Liet zien en ze in liefde Heeft grootgebracht moet Nu de dood haar langzaam In bezit neemt constateren Dat alleen de dochter nog Om haar geeft - haar zoon Heeft al vijf jaar niet Meer van zich laten horen En hoe dierbaar de kind'ren Voor haar zijn blijkt wel Als ze na uren diepe…

Met de deurknop in de hand Draait hij zich om en zegt Zijn moeder dat dit de laatste Kop koffie was die hij bij Haar gedronken heeft - Je moet er niet op rekenen Dat je me ooit nog weer Eens ziet - zo is het, moeder, Mooier is het niet - Melaats is hij niet En zwerver evenmin Maar nu de laatste Kans zich voordoet om Haar…

Nu je moeder op sterven Ligt bel ik je met de Moed der wanhoop op Jij sterke man die Zo stoer ooit je moeder Verlaten had om nooit meer Bij haar weer te keren Als ik vertel dat 't einde Nadert van haar die jou Het leven gegeven heeft En dat ze in haar doodsstrijd Jouw naam noemde en naar Jou gevraagd heeft zeg jij Rustig in…

In liefde geschreven voor mijn oudste zus Hennie Terwijl het leven langzaam Wakker wordt en in dit Late voorjaar ook de vogels De lente weer herkennen Ligt voor jou het einde Langzaam op de loer Leven dat stil aan Lijden werd en zichzelf Begint op te geven - Ik hou je hand vast Om je tot in de eeuwigheid Niet meer los te laten…

Als alles ondoorzichtig Geworden is, als alle Lijnen die tot voor kort Nog zichtbaar waren Zijn vervaagd en niets Meer zich aftekent dan Louter teloorgang Is daar op eens die Schitt'rend zwartbruine kop Die je op mijn schoot legt Met ogen die van amber lijken En die zo veel leven uitstralen Dat ook ik opeens het leven weer zie…

Maakt niet uit hoe je Aan je geld komt Cybercrime is inmiddels Al volkomen geaccepteerd Rotzooien met andermans PGB Daar hoef je niet voor te hebben Doorgeleerd - dat roof je gewoon - Regels zijn er voor gemaakt Om overtreden te worden En wie het laatst lacht Lacht het best - wat dacht Je van een verslavingskliniek Die wij als…

Zwerver ben ik in Gods handen - Al heb ik geen huis, Geen woning of wat Daar op lijkt, Overal ter wereld Ben ik in Zijn handen En ben ik per slot van Rekening altijd thuis…

Twee bundels stokken Heeft hij bij zich, Kleine jongen in fleurige bloes Die vluchten moet en dat Helemaal niet wil - Niet weg wil van Zijn thuis, zijn dorp, Zijn plaats waar hij Geboren is en gelukkig was Vader had gevraagd of hij Twee maal twaalf lange dunne Stokken wilde snijden uit de Boom achter het huis - En terwijl de…

Ontdaan van overbodig leven Kaal zo op het eerste oog Minder dan de helft Van wat je was Leven doorbloedt jouw Ledematen en je mist Het weggehaalde niet Pijn die voor nu Onherstelbaar lijkt Verwelkomt latere Schoonheid toegelachen Door de tijd…

Met een bitse glimlach Ontdoe ik jou van Overbodig leven - Te veel, te groot, Te langgerekt in Ruimte gegroeid Licht ontnemend aan Mijn horizon Gevederde vrienden Vluchten onthutst En wat overblijft is Pijnlijk mooi in de zon…

Thuis had ie stereo in HD En in zijn eigen bioscoop Keek hij films in 3D - Maar zo gauw hij zijn mond Opendeed klonk hij zo plat Als de beeldbuis Van zijn LCD-TV…

Maanden waren ze Zwanger geweest Van hun derde kind Hoop begon te gloren Op voltooiing van Het gezin toen er Geheel volgens protocol Een scan werd gemaakt En het vruchtzakje Leeg bleek te zijn Zwanger van alleen een Voller wordend vruchtzakje Dat leeg bleek te zijn Voor de artsen een Doodnormale constatering Met als dooddoener…

Tegen het eind van Wat een nacht moet Zijn geweest - in de Barensweeën van de Schemering die de Ochtend moeizaam Geboren doet worden - Word ik op het kerkhof Van gebroken graven Begroet door een oude Man met een schitterende Zilveren baard die mij Het verhaal van zijn dood Vertelt - en terwijl de Eerste zilvermeeuw boven…

Twee jongens verloren we Die zo ontzettend welkom Waren geweest - door de Omgeving werden niet alleen Zij, maar ook wij, genegeerd En doodgezwegen - immers Verdriet om te vroeg geboren Baby's - zoiets bestaat toch niet Zelfs de gemeenschap die zich Kerk durfde te noemen reageerde niet ' t Stelde immers niet zo veel voor Kinderen…