Alle inzendingen van bert

waar de met bladeren bedolven namen nog altijd ruisen rond een dierbaar graf het stille gemis hier nog sluimeren mag ja, alsof het al die tijd op iets of iemand wacht voorbij de dood ooit van weerzien droomt…

hoe ik met de jaren langer aan dit seizoen blijf hechten het voorbije weemoediger betast ruik hoor en zie hoe ik bij ‘t dwarrelend blad m’n eigen vergankelijkheid wat vaker overpeins wat stilaan ruisloos wordt nog raakbaar aanschouw en geniet hoe ‘t kind in mij zich nog altijd roert het verwaaide pad naar wat nooit vervloog…

zag ons deze dagen weer gedreven door de bossen dwalen op zoek naar een lekker maaltje cantharellen hoe mijn vader zich telkens bukte, met een glimlach het zakje vulde en wij die avond met de pan op tafel onze honger gretig stilden…

gaandeweg ontwaar ik haar rond uitgezomerde bomen dwalend in zachtere nevels en geluiden, in de wiekslag van een vroege gans proef haar in ‘t krimpend zonlicht tussen dwarrelend lover, in de geur van mos en parelend gras zo voel ik dat zij langs mijn kruin naar binnen glijdt onder mijn huid een warme schuilplaats vindt…

ooit draaide ik hem in mijn jonge jaren op een oude pick-up volledig stuk verslond de liedjes die hij zong vol sobere klanken en gelaten akkoorden tot ik hem vandaag weer hoorde zijn stem als vanouds bezwerend door de kamer klonk en ik -net als toen- vol weemoed meezong: dance me to the end of love, dance me to the end of love…

Stond ze daar omdat ze verlangend naar een god van liefde zocht? Niet de gekruisigde, maar de verrezene, niet voor een klein moment maar voorgoed. Keek ze daarom op dat drukke perron met doffe ogen naar die zwijgzame, vluchtige stoet van onbewogen blikken? Was haar horizon verblind, haar levenswil gedoofd, haar ziel vol melancholie…

grijze wolken belagen voortdurend de lucht dulden haast geen zomer horen niet waarom ik zucht en brom dompelen mijn hunkering naar de zon in eindeloos doorweekte dagen…

hoe jij nog roerloos naast me ligt het vroege uur met puur verstilde schoonheid vult…

hoe vroeg in het seizoen een braambes naar me lonkt, zo ogenschijnlijk paars en rijp hoe onweerstaanbaar mijn verlangen naar haar zoete smaak, de vrucht zich gewillig plukken laat hoe bitter nog haar sap dat over mijn tong naar binnen glijdt, mijn lust zo snel vergalt…

regen kleurt gras weer groener dan het was geeft geur en glans aan blad en bloem als een milde zegen van boven over gras zo mals zo groen…

het bed nog warm van je lijf terwijl jij al vroeg de straat uit fietst en ik voordat de dag ontluikt nog even op je plekje lig je geur die stilaan vervliegt nog diep naar binnen snuif…

dat ik ooit vertrekken zal en jij dan nog laat met de hond een rondje maakt, af en toe naar boven kijkt dat ik je pad dan met sterren bestrooi, als vanouds weer naast je loop en jij me nieuwsgierig vraagt of de hemel echt bestaat en ik daar ook gelukkig ben dat ik je dan vertel: de hemel mijn lief was hier op aarde had ik…

mijn pen lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog…

als een witte zee danst ze golvend door mijn blik klinkt haar speelse melodie zo wijd ik horen kan onstuitbaar dompel ik mij in haar pure pracht kijk en luister en geniet…

waar het verlaten huis nog voelde als een warme huid zag ik ze gaandeweg weer staan, klonk in de geur van het oude nest hun stem als in vroege jaren, van kinds been af nog zo vertrouwd…

was het zowaar de geest vanboven of meer een vonkje vanbinnen uit dat zo hartstochtelijk werd ontstoken als een fris en sprankelend geluid was het omdat het Pinksteren werd dat ik mijn zang zo graag liet horen bij de eerste pluk me liet bekoren zo vurig en bevlogen werd gewekt…

hoe grondig de kraaien het zaaigoed belagen de akker weer zucht onder het zwarte juk…

als verwaaide klanken en geuren van tijdloze jaren als vergeelde kindertekeningen in vage tinten vol melancholie…

nog een late vogel dooft het avondrood de dag slinkt in een vager vergezicht…

tegen het venster klinkt een doffe klap, ik loop verschrikt naar buiten zie een jonge merel op zijn rug die - nog warm in mijn hand - geen wiekslag meer laat horen zijn deuntje nooit meer fluiten zal ik leg hem in een droef gegraven kuiltje, er waait wat bloesem op het zand…

zich van geen mens en wereld bewust scharrelt hij wat rond in de tuin pikt er de kruimels van het tafelkleed ik volg een vlijtige huismus vanuit het keukenraam is het omwille van zijn simpel bestaan dat ik hem bij vlagen zo hevig benijd?…

als een onstuimige godin lonkt ze mij ras naar buiten laat de aarde weer ontluiken tot een wonderlijk gezicht in haar zacht en fleurig licht laat ze vogels vurig fluiten jonge twijgen welig bruisen in geel en rood en hagelwit zo wekt ze met een blije lach mijn ooit verwaaide dromen van zomaar luieren in ‘t gras waar onder het ruisend…

hoe haar passie nog altijd in me gloeit nog stroomt onder mijn verweerde huid zoals ze heimelijk in mijn takken kruipt mijn knoppen schuchter blozen doet zo blijf ik ruisen tot het licht verkort mijn blad verkleurt verwaait verdort…

hoe gelaten ik die sombere dag als kind kon treuren om zijn dood en ik straks weer luisteren zal naar het ‘Wir setzen uns mit Tränen nieder’ hoe ik na de laatste toon zo sprakeloos droef verstil in meer dan leegte iets van vertroosting voelbaar wordt…

half ontloken maan verwekt een hemels gedicht zo laat nog op straat…

ik kijk versuft naar wat je achterliet een half gerookte sigaret, het lege glas wat kruimels op de keukenvloer hoor nog de toon waarop je sprak de deur die zacht gesloten werd zelfs de hond bleef onbeweeglijk liggen in zijn mand alsof je even om een boodschap liep nooit echt verdwenen bent…

de schemer valt, verstomt de taal van vogels rond de kloosterplas in de verte dooft een hoeve haar vensters, blaft nog laat een waakzame hond dan wordt het stil, raakbaar stil zwijgt alles in en om me heen rust mijn blik op de vage einder tast naar wat onzegbaar is…

tjiftjaf en lijster strooien hun klanken luidkeels over het pad en land takken en twijgen bloesemen een gretige lente…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

aarzelend toont de winter zijn ware gezicht schept hij een dun laagje waterijs tussen kleumende eenden in de sloot helder licht glijdt over het ochtendrijp verzilvert gras en grond ik hoop dat het eindelijk winter wordt met een witte, stille wereld mijn kinderblik verrast, verblijdt…