Alle inzendingen van bert

met ijzige lucht bekleed ademt het land nog onbewogen als een kale jas vol weidse stilte zo tijdloos om me heen…

hoe ik water naar de zee draag blind zo gedreven hoe mijn lijf in droogte bezwijkt verhit naar water tast het stromend tij gewillig keert…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

hoe breekbaar de glans van spiegelende berken in de waterplas…

zwijgende kraaien in broze stilte winters land in roerloze beelden dag en leven schijnbaar bevroren…

heldere sterren verstillen kleine uren tot verwondering verwijzen mens en wereld naar grenzeloze vrede…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…

een sobere stal verlicht en verwarmt ons kleine mensen tot geloven in tastbare dromen van vrede waar het ooit om ging…

vuurrode nevels rimpelen over water nog vage oevers vogels begroeten de dag met pure levensvreugde…

je lijf vraagt vandaag niet veel het mijne evenmin slechts een ogenblik verstrengeld in elkaar tot de dag het gloren kraait de merel weer zijn deuntje zingt…

soms geniet hij nog van kleine momenten van een kleurige paddestoel langs verwaaide paden zijn tere hand gedachteloos in de mijne het verschraalde leven stilaan moe…

reukloos keren rozen zich tegen de verenigde vijand met doornen die zich vormen tot een wapen van dood zich stekend in rottend vlees een plaats te bemachtigen waarbij Samael spreekt dat de stank nog kwelt omdat de neus voor jaren gesloten is geweest want na al die jaren dat ik als roos mocht bloeien heb jij nimmer als dar de heerlijke honing…

hoe geduldig het wachten kaal zo verzonken hoe langzaam de dagen lengen in kruin en tak…

water spoelt kwistig over de Brabantse wal wolken verdoezelen mijn verre blik in donkerblauw en grijs wind jaagt mijn lijf in vlagen vooruit laat me dansen als een dronkeman in golvend gras en vluchtig avondlicht…

vaak loopt ze rusteloos op en neer of staat ze bevroren bij het raam waar ze in haar eigen schaduw naar vervlogen jaren en verloren mensen staart…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

hoe vergankelijk het leven zich openbaart in dwarrelend blad hoe gedreven mijn bestaan zich nestelt in zon en wind (tanka)…

terwijl mijn gedachten gaandeweg verweren besluipt een vage angst mijn lijf en geest ik geef het liever nog geen naam, verstop van dag tot dag mijn ongemak in zwijgend verder leven voel de tijd reeds vluchtig verwaaien zoek mijn houvast in wie ik was verweesd en verward koester ik mijn schrale zegeningen…

je ziel, voorgoed een plek van vrede de leegte, verzoend in stil berusten je naam, een zachte melodie (okt. 2003-2005)…

In het voorbijgaan zette je met krijt geheime tekens: driehoeken, andrieskruisen, gevleugelde pijlen, ogen. Ongemerkt bleef weinig. Eén teken stond jaren later nog onder een raam, gered door de vensterbank - een golflijn, getrokken zonder te bukken. Zo klein was je toen zag je nu. -------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

gestorven broeders vinden binnen de kloostermuren hun zichtbare rust als vertrouwde namen op sobere kruisen als ruisende bomen tussen geurende bloemen zo leven ze verder in de broederschap dierbaar, nimmer verloren…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

thuisreis was het een droom of verwaaide herinnering door mensen gekneed tot een heilig beeld toch wandel ik bewogen naar huis mijn rugzak vol kruimels en sporen van bemoediging…

Monte Subasio in verwondering loop ik over het dak van Umbrië beleef m’n eigen nietigheid in de holte van een krater tast in de schoot van moeder aarde naar de grond van mijn kleine bestaan…

San Damiano eenvoud en soberheid hebben in dit klooster gestalte gekregen mijn overvloed tot zwijgen gebracht in vriendschappelijk delen van vrede en alle goeds…

Kluizenarij als een heilzame baarmoeder voedt en vult een verlaten grot mijn honger naar rust en stilte proef ik in leegte wat wezenlijk is…

Portiuncula waar de eerste broeders een plek van vrede vonden omhult al eeuwen een sober kerkje hun broze bestaan nog voelbaar, als een vertrouwde klank en geur als heimwee naar geborgenheid…

Assisi tussen okergele muren koestert het stadje zich in de luwte van een wonderlijk verleden huizen en kerken, straten en pleinen verhalen over een heilige die hier nog altijd leeft ik volg zijn spoor, adem zijn geest dans en zing een lied van vreugde…

op m’n vraag hoe het met haar gaat zegt ze bedrukt ‘ik ben mijn leven kwijt, misschien wel verloren’ we lopen samen door de tuin, ze bukt zich, plukt een bloem in haar gelaat verschijnt ‘n lach zij heeft het leven weer betast de geur nog lonkend geroken…