Alle inzendingen van bert

Het nietsziende Wijd opengesperde oog Waarmee halsstarrig Gekeken wordt, legt Het af tegen het Nog niet eens half Geopende hart Waarmee de waarheid Wordt binnengehaald En de werkelijkheid Daadwerkelijk ook gezien…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

Veel bouwmateriaal Heb ik niet, Hooguit een aantal Losse stenen dat Wellicht nog wat Kan groeien met de tijd - Bindmiddel heb ik genoeg, Cement van oprechte aandacht Gemengd met een dosis Daadkracht en geduld Bouwen mij een muur Voor de eeuwigheid…

Die, zonder dat er Ook maar een traan Aan te pas komt, Het verstilde verdriet Inkrast in het gladde Oppervlak van deze Nieuwe dag - en zie, Het is niet eens De diepte van de Groef die aangeeft Hoe diep het was, Maar louter het feit Dat wat was nog steeds In gegroefde lijnen Zichtbaar is in de tijd…

Ik twijfel over hoe Ik je aan zal schrijven, Twijfel over de woordkeus En wil daarbij toch Duidelijk zijn - In mijn zoektocht Naar de juiste woorden Kom ik bij een aantal Grenswoorden terecht, Woorden die voor jou En voor mij uitersten Zijn, maar je hoe Dan ook laten weten Dat ik van je hou…

Met stomheid Geslagen lijk je Nu geen woord Meer over je Lippen komt, Maar elk woord Dat je zwijgt Zegt mij meer Dan duizend woorden Die galmen van Louter overbodigheid…

Wie het ik was Dat in mij woonde Was allang vergeten In de tijd, opgegaan In nevel, uitgegroeid Tot dichte mist in Dit vermoeide hoofd - Tot opeens uit het niets Die prachtige klanken klinken, Doordringend tot in Het verdoofde oor, Muziek die me wakker roept Uit mijn boze dromen En zie, het ik Wordt aangesproken En mag…

Met de voeten Op de eeuwen Voel ik de tijd Onzichtbaar langs Mijn benen gaan, Dat je in 1633 Geboren bent lees ik Ter hoogte van Mijn dikke teen - Ik maak contact Met je, voel ook Nu nog je aanwezigheid, Alsof je nooit bent Weggeweest, alsof De tijd door Onzichtbare hand Is weggenomen…

Na het wakker worden Vandaag voel ik een Windvlaag zachtjes Langs mijn wangen gaan - Het is de wind Die langs alles gaat Zonder werkelijk Ook maar iets aan te raken, Die de hand legt Op het hier en nu Dat mij dagelijks Te veel en te vaak Ontkomt…

Door het volhardend duister Kriekt onverwachts het Eerste straaltje ochtendlicht, Het dringt zelfs door In het verste hoekje Van het huis waar het Normaal gesproken donker is - Jong licht, dat nog Groeien moet, en toch Al de eerste zachte Schaduwen in zich bergt…

De tranen die Ik in dit leven Op voelde wellen Zijn nooit aan De oppervlakte gekomen, Ze liggen ergens onder In deze diep donkere Duiker opgeslagen - Nu ik ouder ben Probeer ik ze aan te boren Maar ze liggen te diep, Het lukt me niet Om er bij te komen, Ze liggen bevroren In stil verdriet…

Altijd al een goeie Keeper geweest, in staat De onmogelijkste ballen Uit de bovenhoek te halen - Alleen die laatste bal, Een onverwachte schuiver, Snoeihard en loepzuiver In de linker benedenhoek Van mijn ziel Is te veel voor mij, Hij glipt langs mijn vingers En ik kan er net niet bij…

Ben alleen onderweg Naar de hof van Eden, De plek waar alles kan, Probeer de eerste man Te zijn die over de wolken Lopen kan langs het pad Van de hemelse vrede, Maar zie onderweg Nog zo veel afgronden Waarin ik me verliezen kan, En vertrouw op de sterke arm Die me binnenhaalt Als ik aan de diepte Dreig onder te gaan…

Nu de mond Met stomheid Geslagen is, De tong zich Alleen nog Zinloos krult, Mijn stembanden niet Meer beroert - Heb ik als laatste Verbindingsmiddel Met de buitenwereld Nog het oog Waarin het licht Valt dat mij Vertelt wat ik De wereld zeggen moet…

Garen spinnen, Draden spinnen Levenslijnen In de hand, In het hart, Die waarheid duiden In de gewonnen Werkelijkheid van Het gedicht, Die inzicht geven In wie ik ben Zonder dat ik Mijzelf ooit Gekend heb…

Hoor de beelden Nu het licht uit De ogen verdwenen is, Zoek de waarheid In het zachtste geluid Dat voor de ziende Onhoorbaar weerkaatst wordt, Maar voor mij oorverdovend Binnenkomt, waarheid die Voor jou niet waarneembaar, Maar voor mij werkelijkheid is…

Die buiten gebaande wegen Zonder zorgende mensenhand Tot wasdom kwam, Tussen distels en stekels Haar pure schoonheid toont, Is weliswaar ver te zoeken - Maar het zoeken loont Als nooit te voren, Haar onovertroffen schoonheid is Voor eeuwig in mijn hart geborgen, En telkens als ik haar daar zie Word ik opnieuw geboren…

Achtervolgd door de waan Van de dag probeer ik De werkelijkheid te verstaan Door de waarheid te zoeken, De waanzin los te laten, Te eindigen met een kristalhelder Licht dat deze dag beschijnt - En door de mist in dit Doorleefde hoofd neem Ik onverwacht de voordeur Uit het verleden waar dat Me zo eigen was, maar door De mist…

Hoe veel jaren al Heb ik deze deur, Deze sleutel In dit huis Aangeraakt, En als ik er niet Meer ben zal ze Me nooit gekend hebben - Maar deze steen, Gevormd naar mijn hand, Een gezicht gegeven Door mijn aandacht, Door mijn tijd, Zal voor altijd Een indruk geven Van wie ik geweest ben…

Met ogen wijd open gesperd Star kijkend en niets zien, Oren goed open, Donderend lawaai - Hoor niets, doof voor alles Om me heen, Strek mijn vingers uit, Stel bloot mijn huid Om te voelen, Maar voel niets, Ik verlaten door alle gevoel, Voedsel zorgvuldig langs Mond en tong, Proef niets Dan ongevoeligheid - Neusvleugels…

Woord van dichterlijke vrijheid Dat de wandaad van het Verleden kapot rukt, Tegenwoord biedt Aan het misdadige verleden - Woord dat het leven In de tijdloze tijd Van na het geweld In zijn tegenwoordigheid Leefbaar maakt…

Met het turfstof nog in Mijn oren, het veen Dat al mijn gedachten doorleeft, Dat mij raakt tot in het diepst Van mijn wezen - Zie ik jou, kind van het zand, Met je handen de aardappels Rooien, zie ik je gezicht In aarden tinten Voor altijd geschilderd In mijn hart…

Zonnebloem, schitterend licht Dat deze zomer alle kanten op Spat, het licht doet schijnen Op de donkerste plekken, Zelfs je schaduw is mooi - Als de zomertijd voorbij is Zullen je gele veertjes Roemloos in het vooronder Verdwijnen, maar je schaduw Blijft, en landt rechtstreeks In mijn hart, verlicht mijn Allerzwartste nacht…

Onder druk van Mijn ongehoorde verleden Zing ik het lied Voor jou zoals me dat Op het conservatorium Is aangeleerd, met alle Technische details van dien, Toch klinkt het anders Dan ik zou willen, Woorden klinken anders Dan ik ze bedoel, Vanuit het verleden Klinkt de pijn door In de klankkleur, en zing ik Alleen nog op gevoel…

Ik doe mijn briefje aan jou Vandaag op de flessenpost, Geef het over aan De schuimende branding op Het Callantsoger strand, En laat het gaan, Ik hoop dat het Je ooit bereiken zal, En zal rusten in je Opengevouwen hand, En dat ik je Zal leren kennen, Ook al ken ik Mezelf nog niet - Misschien helpt mijn Noodkreet aan jou ook…

Zwarte schaduw Die midden op De zonovergoten dag Alles verduistert, Hand met onderbroken Levenslijn die in het Donker tast, Op zoek naar Jij die bent Maar die voor mij Amper nog zichtbaar is…

Een man, een vrouw, Een zoon, een dochter Reizen naar verre oorden Waarvan ze tot dusver Alleen maar lazen, Of waarover ze hoorden, Reizen naar de verte, Naar ver achter de horizon En nog voor ze hun doel Bereiken worden ze onderschept Door het weerbarstige heden, Een ijzeren vogel bezorgt Hen een graf in de wolken…

In gevangenschap Te weinig tijd, In vrijheid Ineens te veel - Wat door vijandschap Verdrongen werd Vecht zich in herwonnen vrijheid Een weg naar boven, Pijnscheuten die al lang Naar het verleden waren verbannen Duiken weer op In het weerbarstige heden, Steken de kop op Terwijl jij en ik Het hoofd laten hangen…

Te lang al geleefd In de eerste wereld, Te hardnekkig met Zichzelf geconfronteerd Gedachten, voelen en doen Te veel geworden Voor de mens Die nauw'lijks nog bij Kan benen wat hem Dagelijks wordt voorgetoverd - Hij neemt een slok, Om zichzelf en het moment Vast te houden, Na een paar slokken al Is hij in de tweede wereld,…

Die getooid met narrenmuts De waarheid snijdt in Snoeiharde, loepzuivere plakken Voor de onnozele rijken Die lachen om hun eigen Dommigheid - De door henzelf betaalde Hofnar houdt hen een Genadeloze spiegel voor, Een spiegel die net als Hijzelf nooit zal liegen…