Alle inzendingen van c

Hoe kan ik je laten gaan Zonder afscheid te nemen. Je ontneemt me alle adem. Jij bent de enige geweest Die me werkelijk gekend heeft.…

Je ogen glinsteren als kristal, Je lichaam strakker dan strak, Maar je karakter zo rot als een appel.…

De dorpsgek wordt hij genoemd, zijn naam blijft ongenoemd.. door argus-ogen bekeken schuilt hij onder zijn geurende deken Hij scheldt en vloekt dus wordt vermeden. De dorpelingen zijn imuun voor zijn oorlogs-verleden... Niemand heeft behoefte om ook maar iets van hem te weten. Gebombadeerd tot dorpsgek, de rest is vergeten…

Weer gedroomd…. levensecht en ook in kleur, Het leek oprecht, die aanraking, die geur. De droom was echt, euforie zonder grens… Misschien omkeerbaar…realiteit en de wens Blijft mijn droom de kleurplaat kleuren, terwijl de realiteit het zal verscheuren Ik wil je kwetsen, je boosheid tarten Jou in kwaadheid verlaten, zodat ik kan herstarten…

Zullen we ons overgeven aan het gevoel dat lust heet durf je dat met mij te beleven zodat je alles om je heen vergeet. Door lust zijn we bevangen genietend van deze waas het is duidelijk dat we naar elkaar verlangen ons verstand is onze gedachte niet meer de baas. We laten ons heerlijk meesleuren op passionele vlagen van ons gevoel pure…

Als ik mijn gevoel laat spreken, ontstaat er verwarring, Omdat mijn verstand niet wil horen wat mijn hart zegt. Door verstandig erover na te denken Ontstaat er een gevoel van twijfel. Ik moet niet achter iets aanhollen, Maar omhelzen wat naar me toekomt.…

Laat je vallen in de diepte en kijk niet meer om...…

Ik loop over gloeiende kolen en heb voor heter vuren gestaan…

Op de bodem van mijn bestaan kruip ik uit m'n schulp…

Het vermogen van de liefde wordt pas bekend, als ze je verlaat terwijl ze nog steeds naar je lacht… Als ze zegt: “Ga maar, maar ga niet weg…” Dan wordt de pijn ondefinieerbaar, en ontegenzeggelijk echt….…

Laat het los, Maak een nieuw begin, Als een koele wind door je hart. Zet je zorgen opzij, Maak jezelf vrij, Alleen of met mij. Wees niet boos op het verleden, Geniet van het heden. En maak jezelf vrij.…

Je ogen blauwer dan de allerblauwste hemel, Je tanden witter dan het witste strand, Je lippen zachter dan het zachtste kussen, Je tong natter dan het natste regenseizoen, En toch ben je niet mijn type man.…

Je bent niet eerlijk tegen me geweest, Dus waarom ik van je hou, Je was me ontrouw op dat feest, Ik wil niet meer worden jouw vrouw. Wat ik wil is weg van hier, Ik wil weg bij jou, Het leven met jou brengt me geen plezier, Omdat ik niet meer van je hou. Ik ga door met mijn leven, Dat zal niet makkelijk zijn, Ik stop met jou mijn liefde…

Als ik aan je denk, Gaan mijn gedachten aan de haal. Als ik aan je denk, Gaat mijn hart sneller kloppen, Als ik aan je denk, Vraag ik me af waarom. Als ik aan je denk, Weet ik dat het zo beter is.…

Zoet is het verlangen en zuur de leegte zout zijn mijn tranen Zoet is je strelen en zuur het gemis zout is de hartstocht Zoet is je aanraking en zuur de eenzaamheid zout zijn jouw streken Zoet zijn jouw kussen en zuur is je afwezigheid zout is het leven Zoet is de liefde en zuur is het ontbreken zout is je passie…

Sara... Mijn naam is sara... Ik ben nog maar drie Mijn ogen zijn opgezwollen Ik kan niet zien Ik zal wel dom zijn Ik zal wel slecht zijn Wat anders Zou mijn papa zo boos hebben gemaakt? Ik zou willen wensen dat ik beter was Ik wens dat ik niet zo lelijk was Misschien zou mijn mama Me misschien nog willen knuffelen Ik kan niet spreken Ik…

Met je ogen en je lach smeek je om geplukt te worden. Ik kan me bijna niet bedwingen, Maar dan word ik herinnerd aan het paradijs. Met je geur en je vriendelijkheid smeek je om geplukt te worden. Ik kan me bijna niet bedwingen, Maar dan word ik herinnerd aan het paradijs. Met je zachtheid en je stem smeek je om geplukt te worden. Ik kan…

Nu de bomen met wit zijn betogen wordt ik door hun stilte opgenomen en zal langzaam een droom geboren, waar sneeuwen zinken in mijn ogen, die als een eeuwigheid voortduren-, niemand telt meer mijn uren; van een heengaan staan de sporen vers, als van uw laatste toebehoren.…

het lichaam is een archief dat sporen uit een verleden draagt las hij en hij hield de hand op zijn hart waar verloren liefdes gaten in geslagen hadden zijn schouders hingen van de last die de nooit uitgepakte rugzak meezeulde ach hoe licht zou het leven kunnen zijn dacht zij het hoofd hield hij recht…

De strijd lijkt gestreden, In het slachtveld der liefde… Confrontaties vermeden, hetgeen mijn hart doorkliefde.. De marteling continueert, met het zwijgen als oorzaak. Wat de ene niet deert, zorgt bij de ander voor afbraak.. De strijd lijkt gestreden, in het slagveld der passie… Ook al is het kortgeleden, er lijkt geen ruimte voor compassie…

Mijn wielen verslinden het asfalt bij iedere trap Ik voel de wind spelen met mijn haren en zet me schrap Een oneindig lang geel lint kronkelt door de groene vlakken versierd met vee Het brengt mensen naar allerlei bestemmingen, maar ik reis niet mee Ik reis mijn eigen droom achterna en deze bestemming is in mijn hart gesloten Mijn ogen dwalen…

Hoger dan de stukjes blauw, hoger dan de maan kun je als je heel goed kijkt een gouden ster zien staan. Als het soms erg donker is zal zij er voor je schijnen, al lukt dat niet altijd,want soms zal zij achter de wolken verdwijnen. Oma zal voor ons altijd stralen, en met haar lichtje de weg wijzen, zodat wij niet verdwalen. Soms is oma…

Ik voel de pijn zo goed, en niemand ziet dat ik zo bloed. Er is geen druppeltje te ontdekken, maar ook duizend blauwe plekken komen niet door mijn huid naar buiten; mijn lichaam probeert ze in te sluiten. Ik ben een stukje jeugd verloren: ben als het ware opnieuw geboren, maar nu zonder schaduw achter me, want altijd was je daar voor me…

De gedachte verscheurd door gedachten, vertroebeld door de feiten. Melancholiek wordt verdrongen, naar een plek waar geen liefde mag pleiten. Door diegenen die het ‘weten,’ wordt de weg naarstig geleid. Zij denken het te zien, Maar verstand betekent blindheid. De welbekende weg door het gros bewandeld, leid naar het doolhof vol vragen onbehandeld…

De rariteiten van de geest, ongedwongen door gedachten, onherkenbaar door het smachten… Als een brief die nooit meer leest…. Herkenbaar door het pure. Verkwanseld door mens en tijd. Door ratio en materie, Is men in staat om te verzuren… Want de eenvoud van het complexe, is tastbaar door de onschuld… Zonder regelmaat van denken, ongeacht…

Vraag mij niet wat ik moet eten; wel te verstaan en dan het ontbreken van de dis. Zonder geestelijk voedsel wordt dat zeker een gemis. Vraag dan niet wat ik moet weten; tussen sterven en vergeten ligt de strijd van herbeleven en de tijd om te vergeven. Zo volmondig toegehapt en dan uit de school geklapt. Juist het ritme van het leven…

Geluidsnormen en gedragsregels, het is de schoen die wringt en wrevel en zinspelen op dit euvel, het overschrijden van de pijngrens; het is een schone zaak dat ik dan wens. Het is onze taak dat telt en hemel en werken aan ons reilen en zeilen; het is het verleggen van onze grenzen, het vervullen van elkaars goede wensen. Keer dan weder…

Als in het verleden alles beter was, zullen we ons morgen bedenken, hoe goed men het vandaag wel niet heeft....…

De snelheid vertragend, door liefde omvat. De onmacht vervagend, door al wat liefde bevat… In een zucht geprolongeerd, tot eindeloos verlangen. Onbewust geraffineerd, surrealistisch onbevangen... De lijn des levens, onbeschrijflijk koel.. deze realiteit staat tevens, synoniem voor angstgevoel...…

Het diepste verlangen ligt geborgen. Veilig daar, bedekt door stof, de gratie vervangen, door teder emotie gestorven. Wat rest is een vlek, met passieloos verlof... Een belastend drama, geen liefde zo zwaar. Een vergroot panorama, mijn hart kijkt ernaar... Zo zwart kan het zijn, gearceerd door het licht. De ruimte te klein, door liefde…