Alle inzendingen van claire vanfleteren

Het hart bloedt van onbegrip. Zijn mama zal Deans toekomst nooit meer zien. Hun stenen voor hun gezin zijn verpulverd. Lafheid van een kerel die zij vertrouwde. Dat zo iemand dat kan? Drugs of haat heeft zijn hart opgevreten, had die man wel nog een geweten. Zijn mama is voor de rest van haar leven getekend Dean zal in haar geheugen ontbreken…

Het gezicht rimpelloos Uitdagend en nooit boos Jong en sectie Lippen zo rood als rozen doen menig mannen blozen. Haarlokken schitteren in het licht van de zon. De ogen flikkeren ondeugend en zo verleidelijk. Het leven heeft het gebeiteld in geluk en liefde. Het is nog zo broos breken zal het misschien. Laat het door het lachen zijn…

De files worden met de dag hardnekkiger. Met een grote gelatenheid schuiven de auto’s richting werk. Eigenlijk wil ik jullie bedanken als je vandaag deel uitmaakte van de verkeerszee. Je bent een beetje de Mozes voor de motor. Elke ochtend splijt de zee van wagens netjes open voor de motard, die een vluchtweg maken uit de file. Naargelang…

Geen verlies alleen maar nieuwe mogelijkheden. Hier zit iedereen toch maar op je vingers te kijken. “Van wat leeft jij nu? Met wat vul jij je dagen? Ga je nu weeral op reis?” Ik krijg er ook nog een hoop ongevraagd advies bij, over hoe ik het best mijn leven kan leiden. Eerlijk als ik een oud bekende tegen kom is het verleden en heden het…

Sluimerend dooft het licht van de dag, maakt plaats voor de nacht. Als een dekbed strekt de avondschemering zich uit over het eens zo klare landschap. De geluiden buiten doven, stilte maakt zijn intocht. Nu en dan verdrongen door geluid, een auto die over de stenen dondert. De haan, altijd de eerste als alarmklok, heeft zijn stem te slapen…

Kind van mij Ik droeg je in mijn schoot tot je het daglicht mocht aanschouwen. Mijn hartslag was het symbool van onze verbondenheid. Ik liet je dopen met het water zo helder als de puurheid van je zieltje. Kind van mij Je bent zeven jaar geworden en krijg je voor de eerste keer van Hem een stukje brood. Nooit vergeet je nog die dag omringd…

Emoties vandaag Honderden mensen opeengepakt in de zaal voor het optreden voor hun idool. Bijeengepakt, zwetende blije mensen naadloos schouder aan schouder, buik aan rug, adem aan adem. Juichend, wuivend, glunderend. Ik keek het aan en een kleine droefenis greep me bij de keel. Ik voelde gemis. Niet zozeer om daartussen te staan,…

Soms heb ik zin om te vluchten vooral niet omkijken, gewoon rechtdoor stappen. Geen vaarwel, alleen tot ziens. Alles achterlaten gewoon intimi op de hoogte brengen, zodat ze zich geen zorgen hoeven te maken. Ik wil de vrijheid smaken. Ik moet me even op proef stellen, een vlucht maken zonder de deur te sluiten. Lijkt me een interessante…

Ik ben een fantast Met veel contrast. Mijn ideeën doen anderen geeuwen. Morgen beter De moppen die ik vertel worden voor anderen een hel ze zouden moeten lachen maar hun ogen bloeden. Morgen beter De fantast in mij zoekt het goede het gerichte tot in het hart. Het splijt en valt uiteen als een afbrokkelende steen. Vandaag Beter…

De weerspiegeling in mijn hart verdween in het niets. Verloren zijn de teugels, die zo strak waren aangespannen. Stenen werden opgebouwd tot een stevige burcht. De funderingen waren lucht en dreven als wolken weg. De wijzers van de tijd stonden met de seconde juist. Nu is er een wijzer weg onherstelbaar gebroken. Het prachtige weer…

Zijn hoofd is een wirwar van draden. De verbindingen zijn zo uitgebreid, dat hij een gespannen leven leidt. Hij moet zoveel doen, daar wringt de schoen. Zijn haren worden grijs, dat is de slimheid zijn prijs. Hij woelt dag en nacht, tot hij bijna versmacht. Het ventje in zijn hoofd, kan maar niet worden gedoofd. Hij slaakt een diepe zucht…

Hoe wij van elkaar verschillen. Vervelend, die onzekerheid. Eerst was er het gerucht dat je met tienen mocht samenkomen, wat de sociale dieren onder ons niettemin hogere wiskunde deed uitvoeren. Wie zouden we dan vragen? Waar zouden we die juist zetten? Met hoeveel meter tussen de stoelen? Dan bleek dat achteraf weer een gerucht. Zouden…

Gevangen tussen het kader van mijn leven. Verstrengeld in het verleden. Het heden heeft geen waarde meer, op de toekomst heb ik geen verweer. Mijn ogen zijn blind geworden overschaduwd door verdriet. Mijn lach is in mist opgegaan door diegenen die mij niet verstaan. Mijn gelaat is bedekt met schaduwen Ik kan alleen nog vertwijfeld kijken…

Ben ik nu de enige? Ik denk het niet. De enige die vandaag op lemen benen door het leven wankelt? Ik ben ook heel boos en verontwaardigd, geschandaliseerd en behoorlijk bang. Iets in mij wil het liefst van al wraak nemen. Dat zijn veel gemengde gevoelens door elkaar, die wisselen ook voortdurend van toon en luidheid en er zit veel ruis op.…

Naakt en schuchter in een hoek gedropt. Bevreesd wat er komen zal. Verdrietig kijkend. De glorie van weleer vergaan. Einde van haar mooi leven, het is gedaan. Vroeger kreeg ze rond haar ranke lijf mooie kleren bijkomende accessoires. Alle kapsels hebben haar hoofd getooid. Iedere sterveling bleef naar haar kijken Ze stond in de…

Zij gaat de tuin in. Hij is stil, het enige wat ze hoort, is het kraken van haar knoken, wanner zij zich traag buigt, om wat onkruid weg te plukken. Onkruid moet niet denken vrij spel te hebben, hier in haar tuin. Zij is de baas. Deze tuin heeft zij ontworpen, bomen en perkjes met bloemen en haar rust plekje. Dit is haar rijk.…

Ik zweef in mijn dromen. Blijf hangen, tussen dan en nu. Het verleden is een traan. Het heden berusting. De toekomst een lach. Het licht klaart mijn vermoeid gezicht op, vermengt met gevoelens van goede voornemens. de gekte van toen werk ik weg uit mijn geest stapels gedachten worden geordend goede behouden slechte verbannen.…

Uw leven gaat over doornen, Alles gedaan en gelogen. Nooit eerlijk verderf en leugens. Verknocht aan ondeugendheid geen graantje spijt. Zolang je leeft is er niets aan de hand. De onderwereld ligt op de loer je moet de overkant halen. Eerst betalen een geldstuk onder je tong Hades krijgt je ziel Hij is de God van die donkere ondergrond…

Verwoestende hagel, sloeg hard tegen het jaargetijde in. Mijn tuin met de glimlachende scheutjes, verdronken in de modder. Bladeren van struiken, doorpriemt met gaten. Het ijsballenspel vernietigde alles wat het tegen kwam. De aarde sleepte zich tot aan de afvoer, om daar zijn verstoppend werk uit te voeren. De regen…

Fiftyfifty. Dat is half wel en half niet. Bij een glas kun je dan optimistisch zeggen dat het halfvol is. Maar het is natuurlijk halfleeg. Het is mossel noch vis. Het is evenveel ja als nee. Maar het is volledig onbeslist ook. Dat is best vervelend. Dat geldt trouwens ook voor 49/51. Dat zit gevoelsmatig binnen de foutenmarge en voelt daarom…

We kunnen het niet vatten het is nog maar augustus en de zomer geeft al een afscheidskus. Waar is de zon gebleven met een klein beetje strandleven. Overal buien en onweer het leek herfstweer. We konden niet genieten de wolken begonnen met regen te gieten. Bloemen konden niet meer bloeien. De kinderen konden niet meer stoeien. Het kampleven…

OC de Cerf is mijn begin Mijn tentoonstellingen zijn in hun schoot ontsproten, ik werd geboren als groen blaadje tussen oeroude rotten in het vak. 15 Jaar geleden, de tijd van toen, zou ik zonder dralen weer over doen. Ik kreeg van hen een duwtje in de rug om mijn werken te laten schitteren in de ogen van de mensen. De muur van de Cerf…

Wat al lang niet meer opvalt is de somberheid en het doemdenken. Met korte zinnetjes die alle hoop wegnemen. De samenleving is mislukt. Jongeren zullen de gevolgen van de coronacrisis hun hele leven meedragen. De economie zal het nog lang heel moeilijk hebben. Ze gaan gepaard met sentimentele verhalen over pijn en verlies. We koesteren…

Wat al lang niet meer opvalt is de somberheid en het doemdenken. Met korte zinnetjes die alle hoop wegnemen. De samenleving is mislukt. Jongeren zullen de gevolgen van de coronacrisis hun hele leven meedragen. De economie zal het nog lang heel moeilijk hebben. Ze gaan gepaard met sentimentele verhalen over pijn en verlies. We koesteren…

Het album Mijn ouders zijn getrouwd in de jaren vijftig. Een prachtig fotoboek brengt het verslag uit. Het album toont mensen uit die jaren. Ze kijken, praten en lachen zoals wij ofschoon de brilmonturen anders zijn en die rare kapsels. Ik herken verschillende mensen, bekijk hen zoals ik hen nooit bekeken heb toen ze nog leefden. Dat is…

Generaals veergoten zonder verpinken het bloed van talloze soldaten. Maar zelf sneuvelden ze niet. Ze stierven pas veel later, in de armen van hun maîtresse, of na een ongelukkige val in de badkamer. Er zijn zelden minder helden dan tijdens een oorlog. Soldaten sneuvelen niet uit heldhaftigheid, ze hebben geen keuze. Wie de oorlog begon,…

Ik geniet elke dag van de natuur. Er is hier in het bos elke dag iets nieuws te zien. Velen hebben de voorbije maanden de charme van het platteland herontdekt. Zeker, de stad blijft, ook na de corona crisis de plaats van de kicks en de beleving. Jongeren hebben meer nodig dan bos concerten van onze gevederde vrienden. Hoewel het platteland…

Een pauw kom je veel tegen in glasramen, De oudheid zit daar voor veel tussen. Om geliefden in hun overspel te sussen. Zodat ze altijd terug naar hun vrouw kwamen. Zeus de oppergod was niet monogaam Hij had een minnares zonder schaam Zijn vrouw liet haar betoveren en bewaken door de reus met honderd ogen.. Hij werd vermoord en de minnares…

Wanneer gaan we nu eindelijk de Marsmannetjes ontmoeten? Dat we ze de negen vingerige hand kunnen schudden, ze redelijk recht in de ogen kunnen kijken drie of meer wie weet. Hun groene schubbenlijf eens tegen onze gilet kunnen trekken. Hen het mooie van Brugge laten bezoeken in een bootje en een mogelijks eerste gesprek voeren. Zelf zou ik…

Langzaam begin ik ook te beseffen dat ik ouder word. Welk jaar duiken we in? 2017? In mijn herinneringen was 2000 het kantelpunt. Jarenlang telden we ernaar af: Een nieuw millennium. De verre toekomst. Bij ons in de buurt is er een restaurant met de naam “in het jaar 2000". Ooit was dat een hypermoderne naam. Nu staat die “2000” voor traditie…