Alle inzendingen van corrie van engelen-kock

gordijnen sluiten verre stadslichten doven geur van ontsmetting…

handjes achter glas ogen zoeken meer contact dichtbij op afstand…

ik bouwde vroeger een hoge muur van graniet hij staat er nog steeds…

het oude huis kraakt fundamenten verzakken instortingsgevaar…

paddentrek gemist verdwaald eindigde hij als lijk in een kelder…

miljoenen druppels manifesteren zich hier optocht achter glas…

ijzige lijnen verbergen een stille strijd bevroren woorden…

blozende blaadjes knisperen wat verlegen tussen flarden mist…

dit objectief geeft een kijkje in de wereld van sporenplanten…

onafscheidelijk stappen zij door het leven gestrikt voor altijd…

stekels opgezet of opgerold tot een bal pure bescherming…

verschrikt kijkt zij rond vanonder gouden veren gespitst op gevaar…

wolkenformaties penselen iedere dag een luchtige prent…

groots buitenleven in mijn eigen paradijs vijftig tinten groen…

boomkruinen schurken tegen lichtblauwe wolken zomer in aantocht…

het gevoel verdwijnt alarmbellen rinkelen spoed is geboden…

verlost van metaal zal ieder elementje een spoor nalaten…

zonder te kloppen loop ik ongestoord al jouw gedichten binnen letters omhelzen wentelen me in warmte ik voel me welkom…

zandkorrels branden eenzame herinnering golfslag gebroken…

ook al draait men hier ronde na ronde, hij raakt nooit opgewonden…

zonder omkijken wordt zijn deur dicht getrokken de rug gebogen…

iedere stap knarst als zand tussen mijn kiezen lange weg te gaan…

herken ik jouw stem in die ijzige stilte onderhuids protest…

ik ben nooit verhuisd en toch wordt de afstand steeds groter en groter…

klein onderkruipsel laat slijmerig spoor achter waarheen het ook gaat…

dood kronkelt dagen tot een langgerekt rouwlint vol herinnering…

terwijl het zonlicht met glasscherven speelt heerst doodse stilte op verlaten wegen huizen zonder buren kraken onder het geweld van onteigening ramen en deuren versplinteren de tijd en waar liters verf teksten braken op muren overwoekert graffiti gevels en straten onkruid groeit tussen stenen en asfalt in het dorp door…

gesloten lippen blokkeren de uitweg voor verkrampte woorden…

in stille zomers laat een zwijgend bloemenhart schaduw verdwijnen…

gebroken nachten schuren langs oude wonden dagen verslijten…