Alle inzendingen van daisy

Oordeel niet over me, Als je me niet kent. Loop maar door, Als je je anders voordoet dan wie je werkelijk bent. Roddel niet over me Als ik één foutje maak. Want ik weet, Dat doe jij ook zo vaak. Ik ben niet perfect, Ik ben niet de mooiste. Maar dat ben jij ook niet, Het probleem is alleen dat jij dat niet ziet. Ik hou niet van mensen die…

Net als zoveel vrouwen val ik voor foute mannen en ik kan er niets aan doen foute mannen met foute streken onbereikbaar, onbetrouwbaar misbruiker of leugenaar wetend dat ik altijd iets in zo'n relatie mis vraag ik mij af waarom het zo interessant is Ze houden hun handen niet thuis komen afspraken niet na brengen geweld in je huis zijn…

Bevrijd uit die teerput dat jij een relatie noemde Mijn vleugels spreidend in de schone lucht Genietend van elke seconde vrijheid blijheid Ontsnapt aan jouw klauwen die mij steeds weer terugtrokken in die teerput nu voorgoed buiten bereik Genietend van elke seconde vrijheid blijheid…

Mijn grootste angst is om alleen te sterven Zonder kinderen of een geliefde naast mijn bed Waarschijnlijk ben ik nu op de helft van mijn leven en enkel goede vrienden om het mee te delen Slechts één keer mocht ik echte liefde ervaren Maar dat liep na enkele jaren anders af dan verwacht Veel van mijn hoop is toen gevlogen En een klein beetje…

Jij bent als een boek Een spannend boek Een boek dat ik nu twee keer heb gelezen Maar rustig nog een derde keer wil lezen Jij bent als een boek Een boek waarvan ik weet hoe het af zal lopen Een boek dat ik niet voor niets in de kast heb gezet En toch vanaf die kastplank lonk je naar mij Jij bent als een boek Een boek dat door mijn hoofd…

Kus me niet wakker wanneer de deur sluiting vindt mijn ogen willen liever blind zijn voor de leugen in jouw tederheid Ik weet daarbuiten huist een leven verhoopt gelukkig met kleine meisjes en een hoofd vol sprookjesboeken Dus blijf niet langer in dit land van duizend en één nacht maar wees hun prins niet mijn kikker…

Alle spieren gespannen Blokkeert mijn hele zijn Met een onmens groot verlangen Verlost te worden van alle pijn Met gesloten ogen Komt het besef tot mij Ik moet mijzelf niet verloochenen Alleen dan ben ik vrij…

Liefste of hoe ik je liever nog liefde noemen zou Niet langer blind langs deze trappen afdalen maar jou ongecensureerd verkennen Liefde kom me dan tegen waar vergelijking overbodig is en ik weet dat jij enig bent…

Nieuwsgierig wandelt zij langs de kustlijn in haar hoofd maar golven -en ook zij trekken zich steeds tijdig terug Ze wacht maar weet niet waarop een schip misschien dat haar ongehavend lichaam grenzen geeft…

Gevangen in de kamer van mijn hoofd Met tralies voor de ruiten Wordt het laatste licht gedoofd Kon ik maar vluchten naar buiten De ruimte geheel leeg Koude lucht omklemt mijn hart Een bloedende traan die ik wegveeg Levend in een wereld apart Opgesloten in een gesticht Want die is niet goed snik Maar de pijn wordt niet verlicht Mijn grootste…

Als alles pijn doet en jij er niet bent om de pijn weg te kussen dan huil ik mezelf in slaap Als ik geen tranen meer heb en jij er niet bent om mij nieuwe te geven dan slaap ik niet Als ik niet meer slapen kan en jij er niet bent om mij warm te houden dan blijf ik op je wachten Als de stilte pijn doet en jij er niet bent om lieve…

In trance blijf ik snijden Dikke druppels bloed vallen neer Ik wil verlost worden uit mijn lijden Het doet niet eens meer zeer Door mijn huid zie ik nu het bot Gefascineerd kijk ik uit naar de dood Rustig wacht ik af hoe ik wegrot Langzaam kleurt alles om mij rood…

Konen zo rood als appels Blonde krullen als een engel Iedereen smelt bij een enkele blik Je bent mijn kleine bengel Een klein meisje Waar, bij het openen van haar mond Een gekrijs door merg en been uitkomt Met jou ben ik toch zo´n bofkont Al delen we niet hetzelfde bloed Jij bent de reden van mijn bestaan Ik kan me geen leven zonder jou…

Kapot In brand gestoken Mijn hart verdort In duizend stukken gebroken Verteerd Zwart gekleurd Mijn ziel weggerot Door gevoelens verscheurd Leeg Langzaam vergaan Mijn lichaam overgebleven Alleen ´t lege omhulsel zal blijven bestaan Alleen Niemand om me heen Mijn leven verlaten Tot ik uiteindelijk in ´t duister verdween Verdoemd…

zij telt de dagen af en hoeveel stappen van hier tot aan de finish oneindig in het vierkant blijft een cirkel vicieuze eeuwigheid verdeeld door wat onmetelijk is wordt ook zij -uitgeteld tot nul herleid…

zij sluit de ogen hoopt hem te zien een rendez-vous in morfeus armen waaruit zij weerom alleen ontwaakt…

Zij is al lang geen kat meer om zonder handschoenen te raken bij gevaar kromt zij haar rug en spreidt haar klauwen Toch valt zij telkens weer ten prooi aan mannen die haar van een paar glaasjes teveel naar chique hotelkamers leiden met goedkope nasmaak de volgende morgen wanneer hij -reeds in alle stilte vertrokken- luidkeels katert…

Gebroken ligt zij voor hem een klein meisje dat naar goede gewoonte haar vrouwenlichaam heeft afgestroopt bij de eerste aanraking wanneer hij haar te rusten legt en de scherven uit haar ogen streelt…

Ze belichaamt het huis dat haar bewoont van binnen uit verteerd de kamers altijd leeg dragen de sporen niet van onverwacht bezoek Het knaagt aan haar zodat ze 's avonds de treden van de trap doet kraken en troost vindt in zijn echo Soms laat ze de deur op een kier het licht nog even aan voor de kinderen in haar hoofd ze weet dat ze…

nu de spiegel me in de ogen kijkt en ik beschaamd mijn blik afwend om de stukjes naakt die mijn huid verhullen vervloek ik dit beeld tot bijgeloof en kras mezelf gelukkig…

ze zitten samen maar zijn alleen onderweg staren roerloos door de raampjes naar de persoon tegenover hen achter wie het leven aan hen voorbijglijdt met enkel de herinnering aan waar ze zijn ontspoord…

nu de nakende morgen haast voelbaar wordt tussen deze lakens wikkel ik mij nog een laatste maal in de doolhof van jouw handen waar ik mezelf kruimel tussen hart en levenslijn er teder knoopjes leg opdat jij me sneller terug zou vinden en ik wacht -nu al…

Nu ik door jouw ogen dwaal als door een bos waar ik geen duisternis meer van schaduw onderscheiden kan Waarschuw jij me voor de wolven in het struikgewas En toch, het enige dat ik zie zijn zwarte schapen en een volle maan…

Een traan een zoute traan van verdriet rolt over een wang Ook zonder de traan is het aanwezige verdriet voelbaar Het verdriet in de ogen Het verdriet in het hart Zelfs in een lach hoor je verdriet en de pijn is voelbaar Zelfs de niet gewonden zijn gewond Aangetast door het verdriet dat ongeneeslijk is…

met een ongekende elegantie floreert zij tussen het onkruid van de straat glimlacht schalks naar de volgende kikker op het witte paard dromend dat ooit de zon zal schijnen in dit beloofde land en niet slechts de maan die haar slavin maakt van de nacht hopend dat wanneer het eindelijk morgen wordt ze deze rode schaduw van zich kan…

De curve op de monitor danste als enige getuige van haar bestaan vastberaden heen en weer zoals ook de lijnen in haar hand, Zijn hand waar nu haar levenslijn langzaam uitsterft Hij de stekker uittrekt…

Zij kromt haar rug als het roofdier -klaar voor de aanval- alleen is zij het die wacht op de blauwe vadervlek die straks haar pols zal sieren net als de armband om zijn sorry’s te verzilveren Maar ja, spijt komt altijd te laat en hoop te vroeg veel te vroeg……

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…

Gulzig zocht hij naar woorden warm genoeg voor haar peperkoeken hart Nu lijdt hij aan hongersnood Gekweld door een bitter-zoet verlangen kruimelt hij nog wat na op haar onbeschreven huid…

Het liefst van al zou hij zich willen ontdoen van het hart dat in dit dronken lichaam klopt De herinnering die ’s ochtends pijnlijk zijn slapen beroert wanneer de fles en het bed leeg zijn Het besef dat ook liefde verliezen is op termijn…