Alle inzendingen van daisy rymen

Kus me niet wakker wanneer de deur sluiting vindt mijn ogen willen liever blind zijn voor de leugen in jouw tederheid Ik weet daarbuiten huist een leven verhoopt gelukkig met kleine meisjes en een hoofd vol sprookjesboeken Dus blijf niet langer in dit land van duizend en één nacht maar wees hun prins niet mijn kikker…

Liefste of hoe ik je liever nog liefde noemen zou Niet langer blind langs deze trappen afdalen maar jou ongecensureerd verkennen Liefde kom me dan tegen waar vergelijking overbodig is en ik weet dat jij enig bent…

Nieuwsgierig wandelt zij langs de kustlijn in haar hoofd maar golven -en ook zij trekken zich steeds tijdig terug Ze wacht maar weet niet waarop een schip misschien dat haar ongehavend lichaam grenzen geeft…

zij telt de dagen af en hoeveel stappen van hier tot aan de finish oneindig in het vierkant blijft een cirkel vicieuze eeuwigheid verdeeld door wat onmetelijk is wordt ook zij -uitgeteld tot nul herleid…

zij sluit de ogen hoopt hem te zien een rendez-vous in morfeus armen waaruit zij weerom alleen ontwaakt…

Zij is al lang geen kat meer om zonder handschoenen te raken bij gevaar kromt zij haar rug en spreidt haar klauwen Toch valt zij telkens weer ten prooi aan mannen die haar van een paar glaasjes teveel naar chique hotelkamers leiden met goedkope nasmaak de volgende morgen wanneer hij -reeds in alle stilte vertrokken- luidkeels katert…

Gebroken ligt zij voor hem een klein meisje dat naar goede gewoonte haar vrouwenlichaam heeft afgestroopt bij de eerste aanraking wanneer hij haar te rusten legt en de scherven uit haar ogen streelt…

Ze belichaamt het huis dat haar bewoont van binnen uit verteerd de kamers altijd leeg dragen de sporen niet van onverwacht bezoek Het knaagt aan haar zodat ze 's avonds de treden van de trap doet kraken en troost vindt in zijn echo Soms laat ze de deur op een kier het licht nog even aan voor de kinderen in haar hoofd ze weet dat ze…

nu de spiegel me in de ogen kijkt en ik beschaamd mijn blik afwend om de stukjes naakt die mijn huid verhullen vervloek ik dit beeld tot bijgeloof en kras mezelf gelukkig…

ze zitten samen maar zijn alleen onderweg staren roerloos door de raampjes naar de persoon tegenover hen achter wie het leven aan hen voorbijglijdt met enkel de herinnering aan waar ze zijn ontspoord…

nu de nakende morgen haast voelbaar wordt tussen deze lakens wikkel ik mij nog een laatste maal in de doolhof van jouw handen waar ik mezelf kruimel tussen hart en levenslijn er teder knoopjes leg opdat jij me sneller terug zou vinden en ik wacht -nu al…

Nu ik door jouw ogen dwaal als door een bos waar ik geen duisternis meer van schaduw onderscheiden kan Waarschuw jij me voor de wolven in het struikgewas En toch, het enige dat ik zie zijn zwarte schapen en een volle maan…

met een ongekende elegantie floreert zij tussen het onkruid van de straat glimlacht schalks naar de volgende kikker op het witte paard dromend dat ooit de zon zal schijnen in dit beloofde land en niet slechts de maan die haar slavin maakt van de nacht hopend dat wanneer het eindelijk morgen wordt ze deze rode schaduw van zich kan…

De curve op de monitor danste als enige getuige van haar bestaan vastberaden heen en weer zoals ook de lijnen in haar hand, Zijn hand waar nu haar levenslijn langzaam uitsterft Hij de stekker uittrekt…

Zij kromt haar rug als het roofdier -klaar voor de aanval- alleen is zij het die wacht op de blauwe vadervlek die straks haar pols zal sieren net als de armband om zijn sorry’s te verzilveren Maar ja, spijt komt altijd te laat en hoop te vroeg veel te vroeg……

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…

Gulzig zocht hij naar woorden warm genoeg voor haar peperkoeken hart Nu lijdt hij aan hongersnood Gekweld door een bitter-zoet verlangen kruimelt hij nog wat na op haar onbeschreven huid…

Het liefst van al zou hij zich willen ontdoen van het hart dat in dit dronken lichaam klopt De herinnering die ’s ochtends pijnlijk zijn slapen beroert wanneer de fles en het bed leeg zijn Het besef dat ook liefde verliezen is op termijn…

Hoe jij steeds steels mijn lichaam aftast met hongerige ogen en dan plots je blik afwendt -alsof je wolfskleren nog niet genoeg verhalen- Ben jij slechts een kruimeldief geduldig peuzelend aan de gescherpte rondingen van mijn hart…

Tegenover elkaar alsof de wereld nog slechts uit twee polen bestaat kan ik enkel nog zwijgen omdat geen vraag mij reden tot antwoord geeft en stilte zoveel zachter breekt dan mijn stem in jouw aanwezigheid…

En hier lig ik dan als een meermin op het droge niet wetend waarheen nu mijn schubben benen zijn en het kind in mij steeds groter wordt En hier verdwaal ik dan met de tijd als kruimeldief en geen steentjes meer op zak word ik steeds ouder en toch kleiner opnieuw bang voor de wolf in het struikgewas…

voor jou is leven nog slechts een tussendoortje dat je bij de koffie schenkt met zijn foto in de hand een wachten tot ook jij zal opstaan uit de levenden tot dan is er voor het slapengaan een steeds groter kopje troost met een koekje -als het echt moet- want elke dag hongert dit bitter-zoet verlangen een hartslag vroeger…