Alle inzendingen van daisy

Hoe jij steeds steels mijn lichaam aftast met hongerige ogen en dan plots je blik afwendt -alsof je wolfskleren nog niet genoeg verhalen- Ben jij slechts een kruimeldief geduldig peuzelend aan de gescherpte rondingen van mijn hart…

Tegenover elkaar alsof de wereld nog slechts uit twee polen bestaat kan ik enkel nog zwijgen omdat geen vraag mij reden tot antwoord geeft en stilte zoveel zachter breekt dan mijn stem in jouw aanwezigheid…

En hier lig ik dan als een meermin op het droge niet wetend waarheen nu mijn schubben benen zijn en het kind in mij steeds groter wordt En hier verdwaal ik dan met de tijd als kruimeldief en geen steentjes meer op zak word ik steeds ouder en toch kleiner opnieuw bang voor de wolf in het struikgewas…

voor jou is leven nog slechts een tussendoortje dat je bij de koffie schenkt met zijn foto in de hand een wachten tot ook jij zal opstaan uit de levenden tot dan is er voor het slapengaan een steeds groter kopje troost met een koekje -als het echt moet- want elke dag hongert dit bitter-zoet verlangen een hartslag vroeger…

Een kus die het hart niet raakt, verveelt alleen de mond. Een kus die het hart wel raakt, gaat heel je lichaam rond. Een kus die je geliefde je gaf, blijft je na tot in het graf.…

Daar sta je dan, te vechten met je tranen. Schaam je maar niet, huil maar lekker uit. Ik ben hier, ik sta hier voor jou. Omdat ik om je geef. Om dat ik van je hou. Ik ben er om je te helpen, te steunen, zoveel als ik kan. Ik ben je vriendin, helpen doe je dan. Jij bent mijn alles, mijn lieverd, mijn beste vriendin. Voor jou ga ik door…

Je mond lacht, maar ik weet dat is gezichtsbedrog, want je ogen huilen. Soms zo alleen, zielig en verlaten, in een hoekje, zittend, met niemand willen praten. Geen zon in de buurt, geen lichtstraal, niet iemand die je zeggen wil dat ze van je houdt. Je ziet mijn mond lachen, maar dat is gezichtsbedrog, want mijn ogen huilen. Vind…

Ik heb altijd gedacht dat het heerlijk zou zijn, om school te verlaten. Maar nu het bijna zo ver is, begin ik die gedachten te haten. De laatste dagen vliegen voorbij, vol spanning en stress, met de examens. En dan de laatste les. Ik heb spijt van dingen die ik heb gedaan, of juist niet. Dit afscheid, doet me toch verdriet. Nooit gedacht…

Een steek in m'n hart, een klap in m'n gezicht. Laat me uitpraten, hou even je mond dicht. Ik vertel je wat ik heb gehoord, met tranen over m'n wang. Jij ontkent alles, want je bent zo bang. Ik weet dat je liegt. Dat wat ik hoorde is waar. Wees niet bang, ik sta voor je klaar. Ik wil je helpen. Ik ben net zo bang als jij. Ik hoorde…

Daar zit je dan, levenloos voor je uit te staren Wachtend tot hij komt, voor een reisje, naar jouw eigen paradijsje. Zo zit je nu al jaren. Hij is inmiddels je beste vriend. Je smeekt hem, om je te komen halen. Je hebt nu lang genoeg gewacht. En eerdaags zal hij komen, om je mee te nemen, naar al jouw eindeloze dromen. Kijkend naar…

Koud en verlaten, door iedereen gehaat. Bang in het donker. Geen licht, geen zon. Een meisje dat niet meer praten kon. Tranen, rode wangentjes. Lege ogen, veel verdriet. Te veel gedachten. Niemand die dat ziet. Haar haren wild. Losgeslagen kind. Gegil, geen echo. Geen hulp, geen hand. Zomaar zittend in haar vaderland. Haar vader…

Stil. Heel stil. Samen op de bank. Geen woord wordt gesproken. En dan op eens, van uit het niets, een gil. Ik kijk je aan, wellicht verbaasd. Nooit verwacht. Tranen over je wang. Je staat op en slaat met de deur. Weer stil. Heel stil. In mijn eentje op de bank. En dan opeens, een traan, over m´n wang. Een beetje bang, kom je…

We waren als twee regendruppels die langzaam samenvloeiden bij onze tocht naar omlaag. Maar spatten uiteindelijk in een regenplas uit elkaar, gedoemd om elkaar te verliezen.…