Alle inzendingen van edwin van rossen

Ik pluk de woorden uit het heelal van alpha en beta, de appel valt niet ver aan mijn voeten ligt mijn verbeelding te dromen van de werkelijkheid. Ontelbare sterren brengen van verre kometen met passie in hun staart, hemelbrengers van inspiratie en creatie lichtmakende taal tot in de kraters van mijn hart.…

Uit het donker valt een stem: ik zie je gaan, vreemdeling stervend in je schoenen van gekrompen leer. Dagen vallen onder zijn magere benen, gedachten struikelen in een niemandsland. Een verweerde grijns, pijnigend vanonder een vaag gelaat - enigszins bedwelmd door vage illusies - galmt in de uitgestrekte ruimte: echo, oh, wie ben je…

Ik vreet me een weg door de jaren heen maar kan ze niet ontvluchten, hangen aan m’n been. Het grote grijs rimpelt in mijn herinneringen en ze zingen, zingen over waanzin en geluk. De afwas wacht en het leven roept nog ik luister, huiver knikkebol in het magere licht wachtend op die bevrijdende stem: land in zicht!…

De violist bespeelt de avond en ik mijn gedachten om vooral niet te vallen maar weg te zeilen naar onbestemde havens. Ik loop over het water en verdrink in een onpeilbare waterval van hopeloze zinnen. De nacht duikt mijn dromen op te ver om van te houden, te dichtbij om in te wonen.…

Ik passeerde tijd. Zij zweeg, liet mij voorbijgaan. Ik zing een lied in mijn hoofd, alweer. Bomen zwaaien, zwiepen. Een nieuwe wind, een nieuwe dag. Ik knijp mijn ogen dicht om de nacht te missen, maar zij is overal aanwezig, op tijd om ergens te zijn.…

De branding op hol brengen met het hoofd in de handen de nacht berijden. De vrijheid van de maan- dag opnemen, het water uitdagen, dragen met armen vol leven. Doldwaze schuldbekentenissen uitwaaieren over dromen en dan - met het zand tussen de tenen - een rondedansje maken.…

De daden zijn achtergebleven in de grot van vergetelheid. Smeekbedes komen niet meer aan. Stilstand. Hersens kraken meer dan een mens verdragen kan. Leegte maakt wensen groot. Heden is verleden. Ik ben de stem van mijn klaagzang. Het huis zwijgt maar de klokken luiden. Luidkeels.…

langzaam begint de lente vorm te geven de eerste klokjes, een pril geluid de winter is voorbij, de kou is uit de kleren, een expressie van het leven dartele konijnen springen terug in het heden de mens is liever lui en loom blauwe hemel en een droom van warme zonnestralen verhoort gebeden en in de schaduw van een eik lig ik te wachten mijn…

Lucht maken licht ademen leven creëren languit stromen spelen met het groen in de bomen warmte dronken bloesem snuiven vlinders omarmen de wind ontvangen silhouetten in het zand de aarde wakker kussen wolken dromen dansen in de regen springen in de zon het hart voelen kloppen en bewegen ruimte geven aan het nu lucht maken licht ademen…

Een streep van glas schuurt kraters in haar broze wang de schittering van een parel in het donkere hart is bang van allang gebroken zijn de schreeuw naar de hemel die slechts stilte vangt dwalingen naar ergens de haat in het huis van leugens dwingt te sterven achter deze ogen achter het licht de dood in het glas een roos van…

Waai niet weg lieve tijger ik ben de man, de verre vriend geef je leven terug aan de vrijheid aan het proeven van geluk. Ik waai niet weg de tijger met de kracht van duizend levens geeft moed aan het verstand gesloten, ontsloten het leven in de hand. De zon brandt van verlangen de kooi is open laat het hart weer lopen.…

Honderden kopjes stelen mijn hart in een veld van eindeloze zeeën, een stroom blauw bloed ruist door de velden van ongeduld en ik knijp de stilte tot ik door de ruimte zweef. Kleine glimlachjes dobberen in het water waar ogen speels kringen trekken als kleine lichtjes die in een processie de wereld rondgaan. Bomen schrijven tekens in de lucht…

ja ik sta nog boven de golven van het eerste uur onder de palmen van je ogen je ziet me niet maar ik ben er nog bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog onder de stralen van het blauwe vuur in de regen achter de bogen met opgeheven hoofd bewegend, levend, zwevend ja ik sta nog de wind heeft me nog niet genomen tussen de kiezels van…

Kunnen ze nog horen deze letters van ademhaling boven het vingerlicht gekras van bevende vingers stervende ogen op het laatste woord? Kunnen ze nog wijzen op de schoonheid van de draad ragfijne kabels doorweven van leven? Om te luisteren met het hart in de hand en de lippen onbewogen naar het zachte zingen van de taal.…

Irissen, ze glijden door de avond door het oog van de lantaarn laat ze schijnen, laat ze verdwijnen uit de dood opgestaan. Irissen zingen over licht en seringen over het verloren oor, de nacht is snel gekomen. Ik hoor de zonnebloemen dansen voor het venster in het nachtcafé. De sterrennacht is opgestaan. Ik verlaat mijn plaats en…

De noordenwind klopt op de deur van haar geweten dat het tijd is, ja tijd om te vergeten. Tijd om ongeplukte bloemen aan het licht te rijgen, tijd om ruimte langzaam vol te schrijven. De stilte in de regenton na regen schijnt de zon alsof ze zomaar kon bewegen als het schrijvertje zo vlug dromerige kringen heen en terug. De dwaling…

Restjes avond, opdrogend in de nacht blauw van nuchterheid en magere zin in vage dromen, onzekere werkelijkheid. Onder wazig lamplicht schrijven vingers verplichte woorden, luisteren gevoelige oren naar onheilspellende stiltes. Ik draai me nog eens om in mijn krakende stoel en draag de tijd naar een zekere ochtend.…

Hoe het licht druppelde tussen onze bedekte handen heimelijk weggestopt om de zenuwen te bewaren waar ze hoorden. De dag was grauw en tekende het donkere gevoel van afscheid verpakt in grote glanzende tranen onze gedachten alsmaar dwalend over het wegsterven van voetstappen en haast vergeten stemmen. Toch blijft de herinnering levend…

Uitdagend was het zand dat korrelde van ongeduld in de zachte stilte van het strand. Een hand bewoog tot schreeuwen de tralies van de schorre lucht het golfde over meeuwen. Over leven over de wind die koppen telde en de nacht die plotsklaps langs haar vele monden snelde.…

Als een lichterzwart bedwingen je woorden onherroepelijk mijn huid niets te verzwijgen maar met de stem van een vreemde beelden bevrijden uit het web van mijn dromen de overgave van een eenzame vlieg.…

De koele omarming van het wad, de blauwe hand die het land zo stevig in haar greep, de herfstzon levend houdt, de bewondering naar einders bouwt. Ik leg me te slapen in de wind de wilde ongedwongen zwaai van ritmische luchten, adem woorden die in de weidse stilte breken. Een bed vol sterren, de nacht bewaakt het leven, het wad zucht…

Rustend op de bladeren van gemoed de zinnen langer laten groeien beelden van dromen, exotische kleuren oranje palmen met ingesmeerde decemberzon naakte schaduwvormen delven paden in een uitgestrekt licht, zo licht ver dragende fluisteringen in de sneeuw van stilte zoete sluimeringen sluimerwoorden levenszacht bedacht.…

De scherpte van het woord, de gedachte achter kleuren, hoe ze kijken, hoe ze keuren. Het oordeel al geveld, je bent de vreemde het slachtoffer van afwijzing en geweld. Wil gewoon zichzelf zijn: een mens een hart een ziel als iedereen met de vrijheid van een vogel niet als een beeld van steen.…

Ergens breekt de hemel het ijs zo stil de dode bomen turen en de kiezels zinken in de kussende sneeuw. Schaduwen slapen onder de naakte maan, dromerige volte. Zie het licht schateren van vredigheid tussen de jaloezieën zinken gedachten naar de bodem van een witte winternacht.…

deze ochtend is het licht zuiver genoeg om je verschijning op te roepen ik hou je in mijn hand naar een venster naar mijn hart, een beeld vernoemd naar geluk een ademloze stilte in de palm van ontwaken…

Het is vaak een tijdloos ‘wanneer’ als mijn hoofd begint te knikken tot hij langzaam op mijn borst rolt en daar blijft hangen. Dan wimpert het licht aan en uit, wil afscheid nemen. Toch is er soms een onverzettelijkheid die van voeten bergen maakt en van wil slappe thee. Dan zwerf ik op de bank tot de sterren uit wandelen gaan de…

vereeuwigd en bevangen met het oog en de soepelheid van kleuren zien schoonheid proeven de mens ontroeren lijnen volgen in ontdekkingsreis en er is nog zoveel meer nog zoveel meer te doen mijn leunstoel kraakt jasmijn neemt jaren terug wat een hart tentoon spreidde de dag licht in elke voelspriet lippen bevoelen kreukels in de zomer is geborgenheid…

Over drijfveren gesproken oneindige momenten, druppelmania en ongelimiteerde natheid, druipsteengrotten onder kletterde daken die doldraaien door ongecontroleerde dwaze wolkendromen. De waterwachter weet wat water wist en wijst zichzelf terecht tendens condens miniatuur parels dalen ver halen dompelen zich onder in het mompelende…

De lijnen, haast onzichtbaar voor de lens, de spanning van het lid een knip-oog te verliezen. De nagel, onbewogen met het licht erin geslopen ik zou je willen houden maar mijn tanden knarsen weer. De schaduw, achter de toppen vingers en het klappen van de zweep ik wil niet meer maar de verslaving trekt van leer.…

Ze beleeft het zand, de zee sterren; de ogen van de nacht maakt leven in een handom- draai geluk in een doosje spreekt zomer met glimlach is overal, in de taal van ongesproken dromen in het vuur van de berg achter de zinnen van geliefden in het spoor van adem op glas tussen de tranen van het mos in mijn aquarellentuin van geweten; stilleven…