Alle inzendingen van frans schuit

Zijn zilte geheugen geblakerd in de luwte ploetert zich voort door ontelbare mulle indrukken die gewatergolfd wegspoelen naar de vergetelheid van ongeschonden regels die vloedlijnen achterlaten aan de moede voeten van de horizonner die in het ondergaande bloedrood zijn geboorte tracht te herbeleven ziet hij het tij genadeloos keren en…

Vergeef me dat ik loop te lijden maar ik voel nog steeds de pijn afgescheurd van ons leven weggerukt uit mijn zijn leegte het missen achtergelaten het niet weten waar ze zijn in het toen of in het heden als in vertraagde beelden gaat het leven voort wordt ik ooit nog eens de vader of is dat gevoel voorgoed vermoord…

Kijkend naar dat kleine wonder dat zo mooi te slapen ligt denk ik dikwijls bij mijn eigen jij bent toch het mooiste gedicht Een gedichtje zonder woorden dat geen dichter nodig heeft zo zal ik altijd naar je kijken met alle liefde net zolang ik leef…

Er staat een oude boom in het bos zijn takken krom begroeid met mos hij steekt niet meer zo fier in de lucht soms denkt hij wel met een diepe zucht het bos is echt het bos niet meer wanneer zie ik de anderen weer.…

Jouw stilte laat zich soms zo horen dat ik mijn oren er voor sluit Als jij jouw pijn verwoordt zo zonder woorden sluip ik stil de kamer uit Daar elk woord door mij gesproken door jouw geluidswal wordt gestuit.…

Hij is mijn grijze haren mijn slapeloze nacht hij is mijn angst mijn liefde mijn zwakheid en mijn kracht ik vervloek het en vergeef hem wel zevenduizend keer hij is mijn kind ik hou van hem niet minder en niet meer.…

De woorden die niet van je lippen kunnen komen breng jij tot leven met sprekende handen met jouw ogen vertel je mij meer dan woorden kunnen zeggen met je glimlach schenk je mij de zin van het leven.…

Wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. De waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan daartussen de dolenden als dorstigen in…

Er is een engel die mijn kind hoedt Die zo vaak in zijn overmoed het leven zo roekeloos leidt Misschien is het juist omdat hij zo om het leven geeft dat die engel zo dicht bij hem leeft.…

Als volmaakte chaos uit de hemel vallend dwarrelen woorden als sneeuwvlokken door mijn gedachten enkelen slechts laten zich vatten en verliezen hun eigenheid door de warmte van mijn handen de rest vormt aan mijn voeten een onbeschreven blad.…

Tussen de woorden die niet van jouw lippen komen lees ik de zinnen die niet gezegd hoeven worden zie in jouw ogen de sprekende beelden en weet de tranen die niet vloeien.…

Het boetekleed dat je mij toewierp om de wonden die jij toebracht te bedekken kon niet verhullen de poel van verdriet waarin jij hulpeloos stond te wachten ik had geen wang meer om toe te keren.…

Gevangen in ons web van dromen zien wij de spiegels niet meer staan van waaruit waarheden keken als vensters die soms opengaan.…

De leren bank oud en versleten loert mij wat wezenloos aan wil mij niets laten weten van al wat hij heeft verstaan De tafel waaraan we zaten is zo ijzig stil jouw woorden hangen nog aan de muren als ik ze horen wil Het bed waarin we samen lagen omarmt ons niet meer de leegte naast me voelt als een afgrond jou niet hier te weten…

Schilderijen hangen daar van een hoge hemel neer keer op keer verandert beeldend zacht het oog breed en rustig mijn wil stranden blauw ingebed de branding van het leven sereen toch verzandt de vloed op onnoemlijk veel waarheden.…

Ik was nog maar een peuter toen nam u mij al mee met de blauwe kikker naar Zandvoort aan de Zee Als een gouden beuldje speelde ik daar aan het strand en bouwde met een schepje mijn wereldje van zand Ik zal dat nooit vergeten die liefde neem ik mee als ik denk aan mijn moedertje en Zandvoort aan de Zee.…

Als liefde op de uitkijk staat wanneer het vredesschip uitvaart op zoek naar goedheid in de mens bij ieders huis en haard en vrede brengt in elk hart waar het ook verschijnt dan duurt het slechts een korte tijd voor dat geweld verdwijnt.…

Ik ving een glimp op van mezelf toen ik eventjes niet meer keek en begon toen zachtjes te beseffen dat ik de persoon gemist had waar ik vroeger toch op leek.…

Ze laten zich maar wat graag sturen in opdracht van een overheid wie of wat dat ook mag wezen dat schorem is van alle tijd met een petje of baretje op hun zieke hersenpan martelen zwakken voor hun pretje voelen zich dan ook nog man.…

Jouw diamanten ogen flonkeren door jouw kristallen geest maar is er ergens een hart waarin je soms bij toeval leest. Wordt het jou dan nooit te moede niet te weten wat je voelt op de tast toch, door jouw duister waarin het vuur van mijn ziel koelt. Doch als jouw ijs begint te breken en plots de spiegel een lach toont dan weet ik dat ondanks…

Door jouw snaren te minstrelen ontlok ik mijn muziek aan jou Als ik mijn kin op jou laat rusten is mijn oor zo dicht bij jou Je laat mijn stemming duidelijk horen als ik jou te woest bespeel Maar het lieflijke wil je delen als ik jou beminnelijk streel Jij vertolkt mijn gevoel van vreugde en ook van verdriet ach als wij maar…

Waar is het kind gebleven dat gelegen in het gras turend naar de wolken in een andere wereld was Waar is het kind gebleven dat ontdekte en genoot van dieren die leefden in weide ,plas en sloot Waar is het kind gebleven dat steevast vroeg waarom en alles wat het moest vond het dan altijd stom Waar is het kind gebleven dat onbevangen…

In het afgeperkte weidje stond al dagen een zwart paard van het malse gras te eten het was drachtig en bedaard en op deze mooie zondag ochtend waar het gister nog niet was lag daar opeens een veulen naast de moeder in het gras op onzeker dunne pootjes kwam het wankel overend om voor het eerst te drinken een ontroerend mooi moment.…

Gedogen wij slechts Gedachtengoed Taal van eerbied Lang vervlogen Angst ontsproten uit Matrieel vermogen Staal doorboort met Blauwe gloed wie vertoont een Grauwe grimas de dag ontwaakt Gestold in bloed.…

Het is stil ik luister wist niet meer van het bestaan maar nu toch in de verte hoor ik wat is dat hoe heet zo'n beest een haan? En opeens hoor ik andere geluiden zijn het dieren die ontwaken? en steeds meer geluid uitbraken koeien loeien schapen blaten vogels met divers geluid maar toch blijft er een stilte er staat ergens…

Op een begraafplaats van lang geleden ergens op de Drentse hei bekroop opeens mij de gedachte hier liggen voorouders van jou en mij een scraal moment van rust en vrede bij zo'n heuveltje op de grond heb ik verwonderd toen gebeden.…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms meen ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen misschien ben ik wat wijzer een mens is toch nooit…

Uitgekotst door golven was jij het strand waar ik aanspoelde voelde de warmte waar op ik lag aanvaarde de dag een naam geboren sporen getrokken in het natte zand.…

De woede soms met kille vlagen Terreur gegoten in ons bloed Fascisten bloeien in het daglicht Blinde ogen stellen vragen Aan een land zonder gezicht…

Die dijk was soms wel erg lang toen ik als kind van zes 's morgens naar de schoolmis moest thee in een eau de cologne fles in een oude krant het brood verpakt waarop letters stonden je keek er niet van op en alles werd verslonden houten bankje in een gang schlemielen bij elkaar hufterend van de kou en niemand vond het raar.…