Oase op de heuvel
netgedicht
soms ben je een woestijn,
ongenaakbaar lig je uitgestrekt
zo verlangend, vol begeerte,
gehuld in een
zwoele zuidenwind
die mij verzengen wil.
er is geen water,
alleen maar dorst
en aan die anderhalve cactus
is ook geen eer te behalen
en in de verte
blaken
twee kleine heuveltjes
in de zon
En dan ineens springt…