Alle inzendingen van geeraardt

het brede strand met ogen dicht alleen met de wind op de wereld stilstaan, richtingloos ronddraaien de zee kan nu overal wel zijn de zee, de zee, die eindeloze zee neemt al je zorgen met zich mee de zon, de zon, die warme zon terug naar voor het begon de wind, die zuiverende wind blaast je hoofd schoon, m’n lief dat hoofd vol met donkere…

Ergens waar het lot zweeft tussen geluk en noodlot stort het toeval neer blijft soms langer hangen in de atmosfeer van ongeluk De regendruppels glinsteren in hun weerkaatsing van de zon van de maan en elk beetje licht Dat een kleine regendruppel de wolken kan manipuleren zon en maan beïnvloeden klinkt schier onmogelijk Wel kan zij…

Het onweer komt snel dichterbij verlicht de schimmen aan de overzijde de donder knettert even oorverdovend het weerlicht verblindt mijn beide ogen en alles herhaalt zich nu ze zijn gesloten Dan zwakt het spektakel langzaam af vreemd genoeg is het nog steeds droog langzaamaan wordt het weer stiller ik kan weer kijken en ik luister Van over…

terwijl de dwarsfluit dwarrelt treurt de cello laag in largo in haar hoofd ineens weer de bijna vergeten klanken die nostalgisch schrijnend vergeten beelden oproepen stenen vormen in haar hart de melodie blijft maar hinken tussen twee toonhoogtes hunkerend wachtend op woorden die passen om een lied te vormen rond vreugde en verdriet…

Nu het vonnis blijkt te luiden dat levenslang zes maanden is rest haar slechts de harde keuze ofwel te blijven liggen als een aangeslagen bokser die niet meer tellen wil tot tien of toch de zegeningen te tellen van het plukken van iedere dag bewonder het carpe diem terwijl het donkerzwart knijpt rond maag en buik met tranen als druppels…

Wensvol de zalen in levendige paleizen waar passievolle dansen weerklinken in stijl achtergebleven glazen de resten van kortstondig geluk weerspiegelen op ondergelopen tafels achtergelaten kledingstukken getuigen van minnekozende warmte na immer hunkerende blikken want het moment verscheen dat binnenvallende droefheid vreugde…

hij schiet zijn gebed zonder mededogen tussen andere ogen met kogels vol haat welk een hoogmoed hij speelt voor god beslist over de dood bejaarde moeders kinderen geen bezwaar pomp zijn hoofd vol met liefde het heeft geen resultaat wat hij blijft uitbraken is blinde haat moge zijn god hem eeuwig straffen voor zijn waanzin en…

Slaap maar kind ik heb ze verjaagd de monsters en de draken vannacht komen ze niet meer Slaap maar kind de muren hebben oren maar kunnen je niet horen ik adem met je mee Slaap maar kind het is hier zo veilig dat je nu echt slapen kunt ik waak wel over jou Slaap maar kind geef je maar over aan alle mooie dromen ik droom wel met…

’t was of de sombere nacht lichter leek te dragen vonken warm oversprongen toen twee eenzame sterren elkaar verlangend bestraalden ’t was of de zwoele nacht strooide met verse bloemen toen armen zich omsloten lippen elkaar beroerden wensen zich vervulden ’t was of de kortste nacht bijna eeuwig duurde maar toch voorbij was in een diepe…

Droomkleurig als ze waren verwachtingen doordrenkt van rozengeur vol open deuren naar de toekomst met de schone schijn van als en dan maar het was een sprong naast het gat in de lucht recht in de geslepen messen van wat het noodlot leek maar eigenlijk gewoon de realiteit die zich niet weg liet dromen rest de repeterende vraag: hoe desillusie…

Al meer dan vijftig jaren gaf hij lucht en schaduw aan ieder die dat wenste nu vond men hem te lastig te veel zonlicht wegnemen altijd maar bladeren vegen een bron van vogelpoep echt te veel in de weg staan zijn stam en takken verdwenen als voer voor een gulzige open haard in de kale tegeltuin staan nu op zijn plek twee plastic…

Pal in de wind wordt een vol hoofd even weer wat leger gedachten laten los Geef ze mee als prooi voor de jagende wind als weggeblazen pluisjes van een uitgebloeide bol Ze vliegen met de wolken naar ergens ver achter je waar ze uiteindelijk landen in het verleden…

De tijd verstrijkt in eindeloos veel zwijgen terwijl juist woorden nodig zijn waar zelfs één woord een wonder kan verrichten blijven letters binnensmonds in stilte verzuren de emoties tot steeds meer bitter tot de overvolle stilte ze tenslotte uitbraakt als verwijten zonder einde…

Zijn we te blind te vol van ijdelheden om ademloos de zon te zien verdwijnend in een roze wolk Kom dans met mij door wilde nachten met maanverlichte achtergrond dan laten we de ochtend wachten dansen we de cirkel rond Kom dans met mij naar hoge toppen waar de bron ontspringt het wilde water nooit zal stoppen de liefde het leven bezingt…

In het huis van toen troostte ik mijn levende dode met de dood van haar geliefde die nu nog leeft zolang dromen duren gelden andere regels de doden van gisteren leven onveranderd voort alsof gisteren vandaag is tijd slechts een andere kamer of er na dit leven een ander zal zijn is nog verborgen in de toekomst in elk geval is het…

Hele dagen staat hij daar onbewogen met een hand voor z’n ogen op de punt van het havenhoofd staart in de verte naar de zee die hij eens levendig bedwong nu alleen nog stil observeert een tijdlang ga ik naast hem staan staar mee naar de nu zo kalme zee met alle gedachten op oneindig zijn we even twee standbeelden…

Omdat één ervan zo nodig moest bewijzen dat het toch geen kwaad zou kunnen -denkend aan de veilige warme haven- om eens te balanceren op de rand dat de botte kant niet scherp zou zijn echte liefde dit wel aan moest kunnen is het nu zover dat twee harten tweesnijdend almaar leger bloeden in de valkuil van de blinde haat door de mist priemt…

Dirigeert de waanzin naar verre uithoeken van gedachtenwerelden waar verborgen lijken wachten op hun kans om spokend te herleven Mist één dode hoek waardoor ze er weer zijn grijnzend in de spiegel klaar om in te halen af te snijden van de weg Steeds harder gaat het in de waan te ontsnappen aan de zin van het lot de zekerheid van eindeloos…

Bij de welkomkussen ging het eigenlijk al mis haar bril prikte ongenadig in mijn rechteroog waardoor mijn lens viel die we moesten zoeken en ik nog tijden lang van heel dichtbij een toch wat vreemde sterrenhemel zag De muziek in de knusse tent die ik besluiteloos had uitgezocht bleek die avond meer dan achtergrond zodat we bijna moesten schreeuwen…

Maanverlicht het smalle pad langs onderbelichte schaduwen die lijken te zwaaien of wenken misschien wel koelte toewuiven in de windstil verwarmde nacht Eindelijk glinstert het water zich steeds meer uitbreidend tot een spiegelende vlakte die uitnodigend welkom heet Op haar hoofd haar gewaad tussen lange zwarte haren koel verwelkomt tintelende…

Schielijk schuift zij een wolk voor zich als je naar haar kijkt terwijl zij aan het wassen is Maar kijk elke nacht en ze geeft steeds meer bloot tot ze op een nacht volledig open staat voor al je dromen Terwijl je verlangend zweeft naar het lokkend licht van een verlichte nacht denkend: niets is toeval toeval is iets dat droomt op…

Uitbranden verwarmt niet verteert tot een hoopje as terwijl je nog hoopt dat wat ooit was terug zal keren als een vrolijk lied blijkt dezelfde melodie heel anders te klinken Helemaal opnieuw moet je het lied weer leren zingen noot voor noot maar o de toonladders en het lange alfabet wat zijn ze moeilijk…

Van onder het dichte wolkendek dat laaghangend tegelijk een deken is waaronder de tijd kruipt als een slak die glimmende sporen achter zich laat glijden perst zich een woord met moeite naar buiten waar het gewikt wordt en eindeloos gewogen uiteindelijk te licht bevonden om zin te geven aan een volzin waarop het zinloos sterft als onzin Kom…

Ach was er nog wat stilte over van voor de tijd van nooit meer stil waarin je altijd zocht naar harder, sneller maar er toch ruimte was voor het ontbreken van ieder geluid nu vermijd je sneller juist het harde maar de rust van de stilte is voorgoed verdrongen door permanent gesuis…

Vandaag wil je huilen maar je keel zit op slot toch proef je het zout en bitter, veel bitter Vandaag wil je troosten maar ontbreekt je de kracht je hebt slechts een schouder die langzaam verrimpelt Vandaag smaakt naar zout en bitter vragen als waarom en waarom weer waarvan je eigenlijk al weet dat er geen antwoorden zijn Gisteren nog…

stilte, dat fenomeen uit ver vervlogen tijden zou je graag horen desnoods alleen maar weten dat je ooit nog komt…

Hier waart weer de dood die met onredelijk gemak levens wegblaast uit de bloei als omgeknakte bomen waar splinterrafels pijnlijk snijden in de natte huid van de overlevenden die verweesd treuren op een onbekende plaats schijnt windstil de zon elders, ver uit deze buurt wijl het hier blijft stormen ooit zal zij weer opkomen om leegte…

Aan de witheid van het blad probeer ik de woorden toe te vertrouwen die ik je zeggen wil of nog liever fluisteren maar ik kom niet verder dan wat omtrekkende bewegingen alsof mijn hand niet meer kan schrijven mijn hoofd nooit meer helder wordt bij de gedachten die elkaar verwarren ik verscheur het blanco blad vandaag geen woorden alleen…

Zwijgend vermeed zij het zilver terwijl de woorden zich ophoopten tot onbereikbare zinnen vol gouden druppels die verdampten in een zilte zon Slechts de dromen spraken in geuren soms in kleuren Zwijgend wachtte zij in eindeloze stilte op onbereikbaar goud…

De ijdele pauw Een zeer ijdele pauw uit Benschop kent nu voor de spiegel echt geen stop dag en nacht ervoor niets meer tussendoor zo spiegelt hij een bord voor zijn kop De honkvaste ooievaar Een ooievaar uit Heiligerlee wil met de vogeltrek echt niet mee hij krijgt al heimwee voorbij Westerlee en wordt zeeziek van vliegen op zee…