Volle geur van zoete maan
brengt zinnen weer tot lusten
uitgesteld genoegen wacht
zij haast zich er naar toe
Gelokt door de verre poolster
op weg naar het winterpaleis
naar de warme verleidingen
die de wintervorst zal brengen
Onderlangs de wolken
ruist een helder silhouet
de ganzenvluchten tegemoet
die naar het zuiden koersen
Tot…
Wachtend tot de tijd stilstaat
speelt noodlot met het toeval
spant alle energie zich samen
in een flitsende donderslag
die de boom net voor je splijt
Maar je tijd is nog niet gekomen
of eigenlijk misschien juist wel
als je door toeval ontsnapt
aan het dodelijke noodlot
krijgt je leven een nieuwe kans…
Moe als het is van de last
rust het verleden toch niet
het mogelijke is versluierd
door al het onvermogen
De vraag om te vergeven
kan wel worden bevestigd
vergeten zal men zelden
je wist wel niet wat je deed
maar je deed ook niet
wat je had moeten weten
Zoeken en verdwalen
tussen ver en dichtbij
vergeven…
dan lijkt het leven
op het verzamelen
van littekens
voel je de huid
niet meer eronder
een leeg boek
vol onzichtbare inkt
alleen leesbaar
voor die ene lezer
het gemis dat er is
zal altijd blijven
voor een deel
dat andere deel
moet je helemaal
opnieuw schrijven
de gaten invullen
de letters spellen:
o v e r l e v e n…
......Tel de chaos weg......
......tot circa honderd......
....bij elke ademhaling.....
....weer ietsje minder......
...tot eindelijk de rust......
..het denken overneemt..
....je bent geen product...
.....van al je gedachten....
.........je gedachten.........
.........zijn van jou...........
.....................................…
Achter zwarte klei die open scheurt
zwermen meeuwen gulzig krijsend
op zoek naar leven uit de grond
uit alle zeven hoeken van de liefde
zoek ik naar een teken van leven
achter de façade van een open wond
probeer het teder, boos en stoer
onbeholpen, vleiend en begrijpend
maar alleen humor ontsteekt de lont
als een lach tenslotte openbreekt…
Laat het nu maar los
ook al wil je het grijpen
voor je gaat stranden
Je wilt niet kiezen
maar alles binnen houden
is toch een keuze
Vergeef eerst jezelf
daarna ook de ander
het leven is kort
Laat je nu maar gaan
zelfs al weet je niet precies
waar je zult landen…
Het aarden doet pijn
in dat eigen landschap
vol haken en ogen
vallen en opstaan
dan zou hij zo graag zweven
boven anderen en zichzelf
naar een soort van hemel
waar het landen zacht is
nog liever blijven zweven
alleen maar doorzweven
slechts zijdelings op zoek
naar een tijdloos doel
om die tijd te vullen
met wat eeuwigheid
zonder…
ach ik ben oud
niet alle wonden
kunnen nog helen
al meer littekens
heb ik nu dan huid
maar jij blijft jong
althans in mijn ogen
ook al evenaar je
bijna al mijn jaren
je zonnestraalt me
door de donkere nacht
bedekt rauwe wonden
met een fluwelen korst
je lach stilt de pijn
van botte messen
die het lange leven
almeer in me stak…
Starend van het witte papier
naar een punt in de verte
waar het niemandsland begint
kan zij niet kiezen voor een dag
van de beschikbare zeven
kiest ze dan allemaal
op zoek naar de volgende zin
in het zoekend bestaan
in dit land waar ze iemand is
voor niemand behalve zichzelf
waar ze zwijgt in alle talen
zijn er alleen eigen grenzen
die…
dan wordt het gewicht
doorzichtig draagbaar
als onder smalle schouders
onvermoede krachten
de boventoon gaan voeren
halverwege de weg
naar meer inzicht…
340
Bezig met laden