Alle inzendingen van gerardo

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

Om zijn eigen gezicht te wissen roert een ernstig kijkend jochie met een grote stok in een plas vol halfvreemde spiegelbeelden waarop een oude man verschijnt rimpelingen op zijn voorhoofd ogen tinkelend als watersterren Vreemd moet je te vriend houden vooral als het vaag bekend oogt groet beleefd trek geen grimas wie ben je anders dan…

Kijkend in de spiegel beslaat het beeld vergrijst omgeving tot verwarde flarden vreemde werkelijkheid vage beklemming maakt zich meester van de kijker als het beeld blijft verijlen en dan plots verdwijnt in zichzelf onzichtbaar buiten de wereld vervolgt de reis zich in die andere dimensie waar de betovering niet verbroken wordt…

De lijster zingt een serenade voor de dode wit opgebaard in de schaduw van de beuk Troostend bedoeld klinken woorden hol in de ruimte: God wilde het zo In de reiswieg kraait de baby ongeremd vrolijk haar talloze mama’s en dada’s Ik kijk strak naar de lange witte baar en schreeuw van binnen mee: mama…

autobom…handgranaat bloedlucht…rafeldraad stukken van mensen niets meer te wensen zoveel leed opgebouwd teveel tranen gerouwd wonden helen niet door tijd bij gebrek aan menselijkheid van teveel duivelse fanaten die willen doden en haten hun god als alibi voor moord voor een enkeltje hemelpoort…

De roes duurde zo lang dat het wel echte liefde leek tot ik ontnuchterd ontwaakte bij een kille afscheidsgroet Zij had de mijne kunnen zijn had de mijne moeten wezen maar koos voor die ander zonder dat ik het toen wist Iemand stal mijn droom om als nieuw te dromen droomloos bleef ik achter beroofd van weer een ideaal…

In zijn witte kamer zit hij zwart te wezen geest op slot gordijnen dicht Zonnebril spiegelend in eenzame kaarsvlam de sleutel is zoek zoek het slot of vind het einde…

Er werd geklopt op de deur de oude man was verrast dat een bezoeker zo laat onaangekondigd verscheen welkom komt u toch binnen ik krijg bijna nooit bezoek wilt u iets stevigs drinken misschien wat lekkers erbij geef mij maar iets ijzig kouds en kies uw eigen drankje het zal uw allerlaatste zijn ik kom u halen voor uw reis ’t werd…

Als jong kind nog onbevangen de wereld kunnen ontvangen alles nieuw, spontaan en open begreep je iets niet, kon je hopen dat je het later wel zou weten misschien al na het middageten nu ik meer van de wereld begrijp begrijp ik eigenlijk juist minder verwondering heeft plaatsgemaakt voor angst, woede en verbijstering waarom haten…

Zoek ik te ver en mis ik zo wat onder handbereik lang voor het grijpen ligt Kijk ik er over heen omdat het beter kan nog mooier moet Ben ik eenvoudig niet gauw tevreden of doe ik veelvuldig toch te moeilijk…

Wandelend in zonverwarmde heuvels groen weldadig onder blauw jij en ik ver van de wereld arm in arm en hand in hand verliefd als in de beste dagen paradijs hoeft niet ver weg te zijn als je de sleutel maar hebt de naald van je kompas die richting liefde wijst…

Raam is gebroken nu schijnt de maan zijn koude stralen recht naar binnen snijdende sikkel heult met het duister kerft in het denken tot de dageraad dan verrijst de zon bestraalt met warmte het duister weer weg tot een volgende nacht…

Verdwaald in eigen cryptogram gewond door de scherpe randen van de chaotische puzzelstukken die het leven ons soms voorzet kun je slechts blijven zoeken naar de zin die cryptisch lijkt of praktische oplossingen van kleine eeltige stappen naar een zinvoller geheel maar soms gehuld in harnas vechtend tegen windmolens die raadselachtig…

Wanneer ik ze dan open sla en als eerste de jouwe zie nog in een andere wereld vergeet ik voor even de rest Kijk alleen maar ademloos naar wat deze wereld als beste te bieden heeft de tijd leunt even achteruit Je voelt mijn ogenblik opent langzaam een oog en kijkt me lachend aan terwijl ik je beminnestreel…

Met lichte voeten danste zij danste zij met blote voeten danste zij haar dans Met grote ogen speelde zij speelde zij met warme ogen speelde zij haar spel Het eeuwig spel van lust en liefde liefde en lust kom dans met mij…

Uit louter wanhoop gaten springen in de weerstand van het levenslot…

kale winterbomen steken blote armen bladerloos de kou in handen diep in zakken begrijpend knikkend naar de naakte boom langzaam verder lopend door de lange winterlaan hoofd gebogen richting grond laat de zachte lente maar snel komen winter wil ik niet meer zien…

Diep in jou kwam ik mezelf toch weer tegen als vreemdeling Ver van mezelf wat doelloos zwervend had ik moeite met herkennen Terug naar jezelf de lange weg van vreemd naar weer vertrouwd…

stilstaand bij mijn doden werd ik al ingehaald door nieuwe doden de wereld draait door wie heeft nog tijd wie gunt je nog verdriet wel duizend kaarsjes wilde ik aansteken maar kwam niet verder dan één enkele en zelfs die waaide bijna uit…

Geef ons heden onze dagelijkse liefde broodnodig om weer te overleven Maar aangezien het niet vanzelf gaat met de lust in ’t stilleven Vergeef me daarom mijn dagelijkse dip en verzoek me tot verleiding Jouw wil wordt dan heden geschiedenis klein hemels hoogtepunt als handleiding…

Steeds blijf ik aan de andere dan de goede kant steken Waarom zou ik dan nog hopen op hoogtepunten na elke val Hier ligt Nergensland waar je rondzweeft zonder ergens aan te komen Daar ligt Niemandsland waar je ronddwaalt zonder ooit iemand te ontmoeten Waar ligt Niemandsverdriet waar vreugde altijd een synoniem is van…

Dan klapt hij dicht zwijgt... hij weet het niet gedachten in zijn hoofd tollen of staan stil Maar zij voelt boosheid zich niet serieus genomen interpreteert de stilte als onverschillig negeren Tenslotte doorbreekt hij met: ik weet het niet Waarom zei je dat dan niet het ergste is de stilte erger dan de storm…

Gehecht door een band gewend aan onze liefde gemakzuchtig werden we We vergaten te vechten te vernieuwen te verrassen nu lijkt alles geforceerd Verengd tot geplande actie zijn aandacht en tederheid geen automatismen meer…

Wie van steen is velt de laatste boom van wie een hart heeft…

Als nietige dwerg loop ik tussen reuzen uit tijden van weleer na duizenden jaren nog steeds symbool voor magische kracht Hoe mensen beperkt in kennis en middelen wonderen verrichtten door samenwerking waar wij nog steeds versteld van staan Als de zon zich wendt voor weer een cyclus van zomer naar winter van winter naar zomer spreekt…

Voortdurend overwerkt plaatst hij het mes zoals een zachte heelmeester betaamt de nieuwe mens ontwaakt uit dromenland vol littekens maar wel strak waar is mamma vraagt het kind jij bent niet mijn mamma die keek anders was lekker zacht en lachte altijd tegen me…

Nu dit jaar begint met nachten langer dan de dagen kort begeleiden wij streelsgewijs langzaam maar zeker ons liefdesritueel naar hogere sferen terwijl ik je in mijn ogen neem en niet meer loslaat…

Tenslotte verdwijnt zij liefde opgelost in leven spoorloos elke tederheid resteert aan het einde alleen de kus des doods Slechts de geest overleeft de dood geheugensporen van alle liefde klaar voor nieuw begin…

Een saggerijn uit East-Winsconsin piste te zacht tegen de wind in met de wereld had ie het al gehad leeft nu ook met zijn lid in onmin…