dit is van willen het begin
de spin heeft haar web gesponnen
en zit er doodstil middenin
het grote wachten is begonnen
mij schiet nu even niets te binnen
we wachten wel de spin en ik
zij op haar prooi en ik op zinnen
wij vangen duur in ogenblik
een zwerm zwaluwen in het zwerk
zwiert rond de toren van de kerk
mij prikt een mug,er krassen…
Lees de woorden
in mijn ogen
als ik sterf
van onvermogen
mij in zinnen uit te drukken
geef dan zin
aan mijn gestamel
geef dan zin
aan mijn bestaan
alsjeblief
hou mij dan vast
en blijf woordeloos verstaan:
"ik heb je lief"…
Men moet
als men zich wil verrassen
in de herfst
gedachten planten
in de grond
van zijn bestaan
en dan
een winter wachten
want in
het vroege voorjaar
komen uit
omhooggestuwde aardse hoop
dan woorden op
welke woorden?
ja dat hangt af
van de grond
en de gedachte
maar
op lekkere lentedagen
kan men ze
wellicht al proeven…
Vanuit mijn tuin een kersenboom
de bloesembloemen net ontloken
Er zoemen hommels zwaar en loom
en bijen die de nektar roken.
De meisjes in hun lenterokken
nippen thee op vol terras
Ze kunnen mannenblikken lokken
alsof het een zwerm bijen was.
Ik word week en vol verlangen
dwaalt mijn blik de tafels rond
Ik zie mijn kat een hommel vangen…
wonderlijk
hoe soms
de woorden
de wonden
in ons hart bereiken,
langs de
rafelige randen
strijken
en die in ons
traanvocht wassen.
Hoe hun
dichterlijke zinsverbanden
naadloos om
de boezem passen.
Gelouterd trekt
de wonde dicht.
Hoe we zo
in hun begrip geborgen
weer slapend wachten
op de morgen.
Een nieuwe dag,
een ander licht.…
Kom dan naar huis
waar je woorden welkom zijn
en ik in stilte wacht
totdat je in je web van zinnen
weer jouw oude droom zult vinden
die dunne draad weer oppakt
om er een nieuwe van te weven
en weer weggaat...
vervuld van vers verlangen
weer jouw weg gaat.…