Alle inzendingen van henk govaers

sterven wil ik in een Franse appelboomgaard verdronken in het licht van de avondzon onder de bloesems als ware ik in een voorhemel sterven ver van de wereld waarin ik leefde bloeide mijn leven vergetend voordat ik ophoud…

donkere wolken zon op de kerk kolkende bomen dansend op Mozart hemelse hel helse hemel blij dat ik zie van achter het raam…

tussen woede en haat traag groter wordend in de verte de vrouw die je worden zou maar nu nog klein steeds kleiner wordend tussen mensen die jou niet zien zo klein maakten ze je ze moeten weg zodat je weer groeien kunt groter zo groot dat je over hen heen kan uitkijken naar hoe het ook zijn kan vol ruimte en warmte…

bommen vallen fluitend naar hun einde; de ontploffing, en smoren duizendmaal de kreten temidden van een brandende wereld een wereld zo heet dat zelfs het leed zou smelten…

het leed speelt - zingt - juicht het geluk kwijnt - stikt - zwijgt eindeloos vertraagde tijd tot aan de dood een eeuwigheid gevuld met dansend leed en dood geluk…

in het huis spookte het maar ik was kind en voelde zo diep dat ik het niet zeggen kon wie waren het? wat deden ze? ik dacht wel eens het was de wereld van grote mensen die ik niet zien kon maar die gonsde aan de periferie van mijn volwassenheid…

huil niet hoop treur niet verlang denk niet droom vind geluk in boom of plant zon en maan weer en wind en vergeet me of niet kijk maar…

kerstmis was verdrietig niet meer de blijde boodschap althans voor de goede verstaander de enkeling hij zag de monddode beelden in de kerststallen en hoorde daarachter een zacht weeklagen van verbannen stemmen de anderen zongen nog een tijd lang hun liederen…

blauwe rok met verkeerde schoenen daarin jij van geen kwaad bewust prachtig wit onder donkerblauw meisje blijf kind zolang je kan…

mocht de dag de nacht het uur ooit komen hoe zal ik weten of je nog leeft ergens buiten mij laat bladeren ritselen wees een klank op de wind zweef om me heen als mist zink neer in mij en rijs in mijn gedichten…

het leven ligt er verlaten bij slechts her en der verspreid wat mensen die mij tegemoet komen en dan geruisloos door mij heen lopen mij achterlatend als decor…

duizend werelden ging ik rond met jou aan elke horizon toen je plotseling voor me stond lieve mooie eenzame als over de einder gevallen door niemandsland omgeven beweeg je voor me uit als op een andere bol liefste mooiste eenzaamste laat mijn lijf trillen van het je willen…

als je eerder gaat dan ik zal ik je lijk aanschouwen mijn god wat zul je stil zijn in je niet-zijn maar je beeltenis in haar verschrikkelijk zwijgen zal schreeuwen in mijn hoofd…

pas op! ze breekt als je haar aanraakt zachtjes! en niet te hard kijken want dan zal ze trillen als een dunne bloem bij plotselinge wind laat haar maar gewoon en vraag haar niet gelukkig te zijn wees blij om haar schoonheid al kan ze zelf niet meekijken…

waar ben je gebleven lentelicht? waar is je ontluiken? je ruisen? je schittering? moge het groen de lucht de geur het gegons en gezoem ons verlossen van deze over alle seizoenen heentrekkende eeuwige herfst (uit de reeks gedichten over "climate change")…

ga maar gauw voordat het bestaan je verder kwelt ga nou word geest word stof word niets ga dood ga…

je ligt op bed zoals eens in je moeder niet licht maar zwaar als een loden kind ontstijg je last val naar boven in het leven word licht in je geboorte…

ze nam me mee de nacht in rond de lakens duisternis die steeds dichter ons omringde en tijdens het spel mij als klauwen bij de strot greep…

ik neem je mee naar mijn achtertuin daar is de blauwe lucht van jou buigen bomen over je hoofd zwemmen vissen in de lucht groeien bloemen door je heen daar ben jij omsloten door het groen van de wereld en van niemand…

op een dag valt ze uit de lucht dan zie ik haar zij ziet mij en de wereld zal draaien met ons erop in vuur en vlam jij kwam en met jou de liefde ik wikkelde mij erin groeide bloeide stierf erin samen met jou…