Alle inzendingen van henk

meeuwen krijsen hongerend in vrijheid in de blauwe lucht naar gerechtigheid en vrede de kale kastanje wordt ooit groen in een donker en koud amsterdam na de schrille dagelijkse kreten komen weer de zilveren nachtvogels dreunend de verre dood aankondigen van kinderen die net als ik verlangen naar vrede en een betere wereld…

Zij was een heel jong poesje heel dartel en heel speels zij kwam graag koppies geven en miauwde dan luidkeels. zij hield heel veel van mensen dit kleine kattenbeest het was een Doortje Dartel haar leven was een feest. Ik moest dan ook hard huilen toen zij te neder lag omdat ze onder het spelen die auto toen niet zag.…

Als ik zou kunnen brullen als een grote leeuw dan zou ik dat soms uiten met een hoop geschreeuw. de mensen gingen snel opzij en zouden lopen gaan als ik bij een kassa stond dan stond ik snel vooraan. Maar ach ik kan niet brullen wat mij zeer betreurt zodat ik telkens wachten moet op mijn eigen beurt.…

de geur van dopheide en droog dennenhout beweegt met de wind die goudgeel blad ritselt de zon staat in gloeiend stof in een koperen nevel van hitte grasklokjes trillen in de schaduw van lome verdorrende struiken diep onder de verhitte bossen stroomt levend bronwater straks zal koele regen ruisen voor een eeuwige kringloop…

‘maar ’t vrome volk in u verheugd zal huppelen van zielevreugd’ stampend zingt de zwetende in het zwart gehesen gemeente in dreunend en slepend walstempo blijde en hemelse verzen lange noten hangen onder de gewelven ontsnappen door een openstaand bovenraam in blij zonlicht en onder witblauwe luchten zingen lijsters hun hoogste lied…

de ouders zwoegen vullen gele snaveltjes de grootste het eerst…

beide oogjes toe tien vingertjes uitgeteld de dag was een feest…

kleine jongen blonde haartjes plakkend van zweet handjes moegespeeld met kleine kuiltjes wimpers als gordijntjes over toegevallen oogjes straks weer kijken de wereld ontdekken elke dag een feest voor jou en voor mij…

schapen blaten zacht witte wolken in het blauw de heide glooit paars…

velden vol halmen golven in de avondwind de zon gaat rusten…

geblazen spanning droeft fluisterzacht blauwviolette tonen wegstervend naar donkerrode verten naar het mysterie van het grote genie dat eeuwen geleden het licht zag…

eens was de wereld wijd waren velden vol ruisend graan groenblauw in de lente golvend in de avondwind vergelend graan met bloemen in blauw paars en wit wilde kruiden boeketten van de natuur ik mis mijn velden de schitterende eenvoud van margrieten en korenbloemen met daarboven de ondergaande zon…

een stijgende zwaan naar witte hemelwolken het water rimpelt…

op haar eigen beeld drijft de zwaan in de stroming die haar zacht meevoert…

boers geurend zwart-wit alles zo kalm en bedaard een rund is geen mens…

kv 626 uit de donkere aarde klatert helder water sinds eeuwen is leven op deze plek stemmige gewelven reiken hoog hier klinkt muziek uit goddelijke bron die nooit opdroogt en blijft ontroeren…

o.a. margraten geschoren grasvelden bomen gesnoeid paden geharkt witte kruisen maken de stilte knarsend grind verstoort de doodsheid er vallen hier echte tranen gedachten gaan op de loop jonge levens vernietigd een loden last voor allen de dodenzang van kruisen schreit ten hemel…

zwarte zangvogel een fel oranje snavel met een gouden keel…

jaren geleden zweeg het geweld in die groene lente van mei na een lange grauwwitte winter van duistere dood en ijzige koude de zon kwam terug men zag voedsel regenen vogels zongen als in elk voorjaar hun muziek klonk in de stilte van wegstervende bommenwerpers hoop in een nieuwe wereld…

gouden klanken zoemen spetteren en raken mijn oude hart vol tranen zilveren druppels vallen op gouden spinrag trillend en wenend stemmen bronzen door blauwe nachten…

witte kruisen zwijgen op geschoren grasvelden onder gesnoeide bomen soms knarst het grind worden rijen verstoord soms druppen hier tranen gaan gedachten op de loop kostbare levens vernietigd een loden last in de aarde stil protest onder de voorjaarshemel…

de boer ploegt akkers de zwarte aarde nevelt lentezon verwarmt…

Er is weer helderheid van witblauwe luchten wolken als luchtkastelen tere bloesems gekoesterd door de zon terugkerend leven een palet van zachte tinten bij zonsondergang over een vergroenende wereld verhoogt verre vogelmuziek op de achtergrond de feeststemming…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

Gekleurde eierdoppen op het bord de lege schalen onverkort als tekenen van feest en vreugde. De maretak, het kruis, het leed dat toen geschiedde moest een nieuwe toekomst bieden. Een toekomst in geloof en diep vertrouwen waarop de mensheid echt kon bouwen, bouwen aan gerechtigheid en vrede geldt dit dan ook nog voor het heden? Pasen…

genagelde handen verkrampt op het ruwe hout totale eenzaamheid roepend in het duister een bang kind verlaten door god en mens voor de nacht valt maken ze hem los na een dag van spot en diepe pijn de balsem geurt handen zijn gevouwen het leven ter aarde besteld zal eeuwig vrucht dragen…

amadeus je schepte je muziek uit een onuitputtelijke bron hemelse klanken kwamen door je gouden talent zomaar op het papier als iedereen er zo blij van zou worden als ik zou de wereld een feestzaal zijn…

de toppen van de bomen reikend verlangend naar oneindig blauw ontelbare knoppen barsten van verwachting naar nieuw leven maar de kille wind speelt een winters spel met grijswitte wolken boven het afwachtende bos aarzelende vogels zijn voorboden van een verre lente die reeds in ons hart is begonnen…

Kruideniers gaan oorlog voeren, komen strijdbaar in ’t geweer. Mars is nu een oorlogsgod en Albert trekt nu ook van leer. Al di supermarkten strijden, men gebruikt zelfs mosterdgas. Dirk gaat schietend naar zijn werk, Lidl in paradepas. Hagelslag staat in de schappen. De caissières slaan d’rop. Zelfs de chef verschijnt in vechtjas en…