Alle inzendingen van henk

onaangekondigd en toch te verwachten verkleurt onze wereld eens waren we pril en bloeiend loom in de zon dartelend in zachte lenteregen onze tijd rijpt als roodgouden lanen en najaarsplafonds onder de hemelkoepel mooi en onvergetelijk zo onvergetelijk mooi ben jij met het goud van jouw herfst op je gezicht en in je hart…

een onophoudelijk stijgen van hemelse lijnen naar wolken en oneindigheid het kleurenspel van de zon door edelstenen vensters verstilt het grijze hart van de mystieke reus eens onstaan in verre eeuwen en hemelhoog staande gebleven in de helse vuren van deze tijd…

geurende warmte van gewas en aarde boterbloemen stralen onder de zon gras in alle tinten groen deint teder en glanzend in de wind een veldboeket in groen en geel rood en wit de bodem van een blauwe koepel eindig door blauwgroene bosranden meer is er niet en het is genoeg…

tegen de schittering van de orion en door winterse berken is daar de ruisende vlucht van vogels de nachtelijke stilte vullen ze met lokroepen naar verten achter de einder zij zullen de zon eerder zien dan ik geluksvogels aangeraakt door je schepper je voorname onschuld maakt me onrustig jullie onzichtbaar zijn is als mijn onvervuld…

voorname bruine pracht je vleugels bevrijden je moeiteloos van de aarde je hoort wentelend wiegend en wendend in de blauwzilveren voorjaarsluchten vol beloftes stijgend en rijzend boven de sluimerende zachtgroene lentebossen tot je bent opgelost in de hemelkoepel…

de maan zilvert in nachtelijke majesteit door het zwarte kant van berkentwijgen onze ontmoeting is in een zachte koele nevel het maanlicht schittert in je ogen jij maakt de sterren de orion de verre nevels en kleuren tot je vrienden jouw gezicht is de sterrenhemel mijn eeuwige ster ik mag bij jou stralen warm en veilig in donzige…

lacrimosa (w.a.mozart kv626) als het amen nog naklinkt in je hoofd je tranen op zijn en de bloemen zijn verwelkt op het gele zand de ruisende bomen serene muziek maken boven een kille steen laat me dan in jouw herinnering wonen laat me niet alleen sluit me in je gedachten tot we samen zijn verenigd in de aarde namen in steen…

samen drijven we boven de toppen van de bomen in de diepte golft geluidloos de paars smeulende heide wij zien naar nevels zoeken de ruimte bij elkaar in de aanraking de blik in elkaars ogen in een zacht strelen over huid en haar wij hebben elkaar verheven in liefde die over de nevelige ruimte tot de stille einder reikt…

zwarte lome vogels in hete nevel boven felgroene weilanden met daarop zwart-witte koeien als standbeelden de einder verdwijnt in trillende wazigheid lauwe wind voert trage warmte aan de wereld is gevangen in een vochtig warm web er zullen kolkende luchten met grijze wervelingen komen bomen zullen buigen onder het geweld van de…

dansende lichte stammen zwart wortelend in wit zand bedekt met groen en paars van grassen en heide luchtig gepenseelde bomen zomaar gestrooid gegroeid door teer aangestipte bladerkronen zie ik verre wolken hoor ik de wind spreken in een wonderlijk schilderij…

Ik heb achter de horizon gekeken en werd naar een Utopia geleid. Een visioen? Ik raak het niet meer kwijt. Als het een droom was, heeft hij waar geleken: die vreemde reis door ruimte en door tijd. Een helder, zuiver licht bescheen die streken waar het ons grauwe duister deed verbleken als tijdelijke onbelangrijkheid. Dan deed het nieuws…

nazomeransicht Een berk buigt tegen beter weten in als weduwe der schaduwen verdonkert zo de glazen die halfvol op de tafel het parmantige kristallen lijf omhoog trachten te houden tevergeefs is alles wat de schijn doet zien. Een berk ligt op haar knie? maar tevergeefs gekropen als koningin der kalenden -dit Babylon het bladdert…

nazomeransicht Ik heb zo verlangd naar dit terras onder de Hangende Berk van Babylon het licht dat valt als waterval met liters uit de hemel het rode hout dat stoelen is in tijd, in tijd een ansichtkaart waar niemand nog verblijft de treur zit in de verte van het zitten, kijken, horen niets en niets dan de nazomer in al haar diepten…

En als kinderen, god de herinnering schijnt (als destijds door het keukenraam de zon) voor mijn ogen als ik ze even sluit, schilderijen maken op de vloer in de koele keuken, je was zo licht, haast zou ik zeggen met het puntje van je tong uit je mond schilderend godinnen van liefde en donder, het felle blauw en het zachte, perfect palet als buiten…

Het hek is van de dam, de specht seint op een berkenstam, koeien zijn er als de pinken bij en hommels brommen frank en vrij: de wei! de wei! de wei! Paarden rennen in een draf en vliegen gaan op vlaaien af, de leeuwerik zingt honderduit, de wulp speelt op zijn fluit: wu-liep! wu-liep wu-liep! Kievitten maken ruim baan, de hen is in…

Verzonken in het kerstgedoe Verdwijnt de armoe in de stad De lichtjes schijnen welvaart toe Aan hen die nog geloven In vrede op aard’ en meer van dat En zegening van boven…

Daar in het midden staat ze: Alleen, maar niet heel ongelukkig. 'Nee hoor', ze doet je geen kwaad, ze bekijkt je rustig, met iets te rechte rug. Dan komt ze even naar je toe Sneller dan je dacht dat kon, opeens is ze op neuslengte afstand, met één oog toe. ...stilte volgt, ik weet dat ze nu op haar gelukkigst is... Ze cirkelt om me heen…

Kom tot mij... en passeer me met een schalkse glimlach die alleen de dood beter maakt in tijd dwarrelen gevoelens als een vliegertouw aan een dorre boom vastgebonden en meegevoerd tegelijk, geen eigen kracht zijn het wel mijn emoties? is het plastic van jou? gemaakt uit de zwarte olie van je 'passieve' gedachten? oxymoronisch als…

Van de vallende bladeren kan ik nog veel leren: je gewoon laten gaan, niets kan je nu nog deren de wind bepaalt de plaats waar je terechtkomt laat je meevoeren, maar laat niemand je de mond snoeren zing mee met de wind dwarrel met de bladeren willen kunnen durven weten ervaren zijn adem het leven versla de dood ervaar het…

Alweer gedroomd van wittebrood met ham De honger maakt de wildste dieren tam Maar Holland is door niets kapot te krijgen 'k wou dat er 'n postpakket met bruine bonen kwam…

Heb meelij met de dichter die na weken contempleren, de hersens nat van 't zweet een avondje van drankzucht, de woorden weer vergeet.…

Eenieder draagt haar met zich mee je krijgt het dan als je geboren wordt De achterzijde van de medaille van het leven als een schaduw reist hij met je mee Voor velen als een last gevoeld Voor mij een vriend, altijd aan mijn zij Waar komt het toch vandaan ‘t gevoel dat alles alles is en toch ook niets 't gevoel geen angst te kennen voor…

Een oude vrouw zat voor een berg Zij weende om het verlies Een reus samengeperst tot dwerg Het schoonste laken leek nog vies Tranen van as vermengd met bloed In banen van was gedrenkt in een grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel…

O, masker, een heel jaar heb ik je gedragen, Tijdens het werk en soms ook thuis was ik meer gast. O, masker, soms was het moeilijk te verdragen Al was het zwaar, ik dacht, ik draag zo toch mijn last. Met de Vastenavond, zo gezegd, Als het feest van de omgekeerde wereld wordt gevierd, Worden díe maskers afgelegd, Dan weet ik dat dit masker ook…

Te paard, te paard riep de strijder en sprong op haar ros De overwinning kwam er, in 2002 in het Abbekerkse bos. Een verbeten strijd met een overwinning op het volk deugniet. Dit jaar op het plein klonk voor de heldin het Abbekerkse volkslied. Er was geschiedenis geschreven door een meisje zo mooi en frivool. Haar leger bestond uit 3 man en…

Missen doe ik je de hele dag. Missen tot ik bijna ween. Missen vanaf de dag dat ik je zag. Missen en aan je denken, met zijn tweeën en toch alleen.…

Liefde is wat ik voor je voel. Dichten met maar één doel. Schrijven wat mijn hart nu zegt. Ik mis je zo en mijn gemis is echt.…

Ik weet niet wat ik denken moet. Ik weet niet wat ik missen moet. Ik weet niet wat ik voelen moet. Eén ding weet ik zeker dat leven zonder jou pijn doet.…

Een oude vrouw zat voor een berg Zij weende om het verlies Een reus samengeperst tot dwerg Het schoonste laken leek nog vies Tranen van as vermengd met bloed In banen van was gedrenkt in een grijze vloed Langs haar papieren gezicht In trage stromen een weg zoekend Gaven blijk van haar leed, het doofde in haar ogen het licht De dag van vaarwel…

Gauteng stad van zware kledij; goud met vuur Prachtig! Plek van werkende mensen alleen Samen vallen bladeren van het stadsdak Hoogten naar laagten. Zwart en blanken zijn gelijk toen, daarbinnen Zout der wonden, maar als de pijn... en ook nog Wereld van een tengere vrouw: Johanna Zang van de aarde. Gauteng stad van jou en de rest van mijzelf…