eenzaam zit ik hier
denkend waar ik morgen ben
afscheid nemen kan ik niet
maar ik weet dat ik de dood straks ken
zou nog even willen lachen
om iets dat niemand begrijpen kan
onder een stil rouwende hemel
vraag ik me af: is dit het dan?
hoor het huilen van de wind
de stille zee doet ijzig koud
ik sluit m'n ogen en op het strand
verlaat ik…
zacht verdoofd
door het vliegen van de tijd
diep verzonken in emoties
vecht ik een ongelijke strijd
ik zal hem ooit verliezen
maar het is naar die dag dat ik verlang
het is niet de dood die ik moet vrezen
want dit leven maakt mij bang
afscheid nemen wil ik niet
de tijd zal ons vergeten
en al ben ik waar ik echt wil zijn
niemand zal het weten…