Alle inzendingen van jan de bas

Hij kijkt naar zijn handen en volgt de lijnen als onbegaanbare wegen door een onherbergzaam landschap met her & der een huis. Uit een ervan komt een man met een toeter en een vlag. Hij zwaait, gebaart en steekt de duim omhoog: ‘Zo doorgaan jongen en je wordt gelukkig!’…

Hoeveel pogingen ondernamen ze: wetenschappers, filosofen, dichters, theologen, politici, zoekers naar een Hooiberg in een speld? Het licht, de zon, de natuur, het gelaat van de ander, het allerdiepste ik in de gedachten. Er werd gevonden: een Speld in een hooiberg. Vragen, onzekerheden, angsten, twijfels, irritaties, verdachtmakingen…

Een man leest een gedicht, vergeet het over te schrijven en gooit het weg. Een dag later mist hij het gedicht als zijn allergrootste liefde, zijn toeverlaat, zijn steun. Hij zoekt naar de zinnen, de woorden, de komma's, de punten. Het blijft een groot vraagteken. Waar is het gebleven? Ligt het al in de vuilniswagen? Rijdt dat gore…

In de wachtkamer wordt vooral gewacht, zoals een vader op het antwoord van zijn zoon: rustig en gelaten. Zittend tussen doe maar kalmpjes aan en schiet een beetje op. En er wordt zeer veel gezucht, lucht die overschiet, als na het zingen van een lied, buiten adem en ook weer niet.…

Man staat voor het raam. Het sneeuwt in zijn hart. Hij draagt een witte trui. Achter hem een lege stoel. Er omheen de ruimte van de stilte. Hij kijkt achterom. Hij ziet niets, behalve dan de lege stoel. Wanneer hij zich weer omdraait, ziet hij in de weerkaatsing van de ruiten dezelfde leegte, maar dan buiten.…

De man vraagt me heel vriendelijk - ik vind het zelfs verdacht - of ik even tijd heb. Een afgemeten antwoord rolt over mijn lippen, stuitert een paar keer tegen de man zijn oren en verdwijnt met het regen- water in een afvoerputje. Hij draait zich om, een straatkrant in de hand, op zoek naar een volgende passant. Ik ben het weer. En knik…

‘Het leven is een geschenk, maar we krijgen het niet cadeau’ Okke Jager Zie ginds gaat de stoomboot. Onder een grote witte pluim - in de vorm van een uitroepteken - zie je alleen een schipper achter het levensstuur dat hij vasthoudt alsof het om het allerduurste cadeau van Sinterklaas gaat. En zo is dat. Hij leeft! Dus: pak uit…

Begin december spelen wij een spel met kleine kinderen en grote mensen. Verlangen rijmt op hartenwensen. We vragen soms te veel, weten we wel. Begin december spelen wij een spel. Zonder verliezer is iedereen tevreden. Zo ging het vroeger, zo gaat het in het heden. Begin december spelen we een spel.…

Oh, het diepste verlangen weer kind te mogen zijn. Met grote ogen te kijken naar het ‘Sinterklaasjournaal’. In bed liggen dromen van Pieten bij de voordeur. Zou er morgenochtend misschien? Misschien een boek van mijn lijstje? Of toch die DVD? De enige die dat weet is Sinterklaas. En of die wil bestaan?! * Onder de titel…

Een stoomboot in de mist. Het mysterie tijdelijk verborgen. Het roepen achter dranghekken is veilig, is geborgen. Op de kade het verlangen. Zwaaien verkleint de afstand tussen wat is en wat gaat komen. Zie de maan en zie de bomen. De wind waait letters door het woeste water. Komt hij nu of komt hij later? Een moeder sust.…

‘Cogito sum’ R. Descartes Sinterklaas keek in de spiegel. Hij twijfelde aan alles: zijn baard, zijn mijter, zijn tabbert, zijn staf. Alles een groot vraagteken! Toen ging hij zitten. Een oude wijze man keek in de spiegel van zijn ziel. En hij zag dat hij bestond: een oude wijze man die nadacht over het leven. 12-11-2006…

Mijn kinderen weerhouden me ervan om te schrijven hoeveel ik om ze geef. Een man met een vlag zwaait of zijn leven ervan afhangt. Koninginnedag valt vroeg dit jaar. De plaatselijke fanfare is ziek. Waar hebben we dit allemaal eerder gehoord? Waar hebben we dit allemaal eerder gelezen? Een dame in oranje tikt me op de schouder: zijn…

Zij kijkt op een wijze die doet denken aan Da Vinci. Alles in evenwicht. Ze neemt een slokje van haar Cola Light. Haar witte zomerrokje waait een beetje op. Ze zegt: ‘Geluk bestaat. Zie je het voor je?’ Hij kijkt. Ziet mannen met een bierbuik en vrouwen met een grote onderkin. Mensen bezitten een te veel aan ik. Ze knipoogt. Zij…

Het toont zijn kunstjes. Draait rondjes in de piste, terwijl de kinderen klappen denkt het aan het oerwoud. Ook een soort van circus met al die bomenkap en illegale teelten, nog maar te zwijgen over de jacht.…

Hij wilde weer gaan schrijven over die gebeurtenis, de tweede dinsdag in september. Hoe hij ook begon, elke keer kwam hij niet verder dan die zondagmiddag. Zij zaten samen in het parkje, twee blokken naar rechts om de hoek. Picknick en veel lachen. Praten over koetjes, kalfjes, schapen, een herder. Alles was zo vredig, alles was zo hier…

We studeren treinen, stoomlocomotieven met een sissende s. Een overhoring. Een dikke Duitse diesel dendert donderend door. Achter hem aan: een rijtje stilzwijgende goederenwagons. Nu even niet associëren. Bij de les blijven dus en onthouden hoe deze trein er nu uitziet. Dit is een repetitie. Vandaag leer je voor morgen. En morgen rijden…

Hij zwaait. Een gebaar overbrugt de afstand tussen vader en dochter. Voor een paar seconden bestaat er geen schoolplein, geen hek, geen groep roepende moeders om kwart over drie. Ogen doen de rest. Het vest, de tas, ze vliegen door de lucht. De dochter zweeft en vader vangt haar op een manier die doet denken aan de Vader die zijn Zoon…

Ik studeer mezelf. Ieder jaar wordt het examen uitgesteld. Een kale man met een pet vraagt naar mijn cijferlijst. Ik toon hem een onvoldoende voor er zijn.…

Avond aan avond. Van het oefenen in geduld geleerd dat wachten om een goede conditie vraagt. Je billen doen er soms pijn van. Wil ze wel, wil ze niet? Eeuwig gelukkig of verdriet? Als het zover is. Een zucht symboliseert wat er aan voorafging, vat alle avonden (naar de film, in de kroeg, voor de buis) samen en doet de billen nog een…

Een meisje van een jaar of 20, liggend op de sofa van haar dromen, dinsdagmiddag om een uur of drie. Het gerinkel van een bel, mannen op zoek naar Le Courbusier, Rem Koolhaas, Van den Broek & Bakema. Over welke namen hebben we het hier? Kunnen in een ruimte werelden zo verschillen dat er sprake is van opruiming of ruimtegebrek? Ruim…

Bij Zwart vierkant van Kasimir Malevich (1913-1914) Van vierkant niets anders dan zwart. Van kaders niets anders dan wit. Van kijken niets anders dan niets. Van denken niets anders dan dit.…

Het denken dat gedachten niet bij toeval ontstaan. Het je afvragen waarom toeval bestaat, als het geen invloed heeft op het denken. Het weerleggen van de idee dat gedachten niet toevallig zijn, want. Het je erbij neerleggen dat dit niet per toeval is gedacht. Het in het midden laten hoe het zit en het toeval er buiten laten.…

Hij wacht op een meisje als op de trein. Hij ziet ze komen, hij ziet ze gaan. Nooit komt hij ergens anders aan. 04-12-2005…

Ali opent de deuren van zijn rijdende moskee. Welkom bezoeker: ‘Salam alaikum’. Als een jonge gelovige demonstreert hij zijn kunnen: Kan ik u helpen? Gaat het goed met u? Stapt u maar in, wij brengen u waar uw bestemming: de koemarkt, het centraal station, het kruisplein, Holy, de hemel? Rotterdam is een fijne stad (ook zonder mij). Ik ben…

Op uitnodiging van de koning kwamen ze langs: armoedzaaiers, geluksvogels, betweters, dichters, huisvrouwen, vlinders van de Waarheid. En ze aten, dronken, zongen de woorden uit hun longen, praatten, lachten, zwegen, deden de ogen dicht, omdat ze deze niet geloofden. Na afloop verlieten ze het paleis met de gedachte dat alles een droom…

Iemand speelt gitaar. Niks bijzonders? Jawel, hij kan niet spelen. Hoe bedoel je? Kijk, hij heeft maar één arm. Wat een geluk dat hij met één arm: een hele kunst. Ja, maar het klinkt niet. Dat zeg jij. Toch, vergeleken met mijn spel. Speel jij dan gitaar? Nee, maar ik heb wel twee armen. ----------------------------------------…

Stenen zo geordend dat je er overheen kunt lopen. Welke kant uit bepaalt een wegenwachter. Zijn wijzer wijst je welke weg en welke weg. Stenen dragen het gevolg van overwegen zo geordend dat een route ontstaat. Ik hier. Jij weg. 02-03-2006…

Dit wachten heeft een naam. Het is een soort zitten op een bankje, boven op een duin. En dan: turen in de verte, kijken naar de hemel, turen in de verte. Een blik op het horloge getuigt van optimisme over. Er klinkt getoeter. Een schip, een schip met een anker. Oh, teken van. Dit is een test, een toets, een oefening in geduld. Zou…

De tafel lag gevuld met goede voornemens. Voor elk wat wils en nog meer van die wijsheden. Jas en das verdwenen in de kast. Je beter voordoen is een vorm van verbergen. Alles moest anders voor de visite. Catharsis. Heiliging. Grote schoonmaak van het eigen zijn. Oh, imago opgepoetst, uitgeschonken, ingeschonken, geproost. Op wie? Aan tafel…

Toen ik stond te klungelen met mijn pas, hekken zich sloten, een metro passeerde, schoot ze met te hulp: de grote Turkse vrouw met hoofddoek lachte, knikte, deed het voor. Nadat ik zuchtend was gestopt, stond ze zomaar naast me, mij terzijde. Ze liet zien hoe ik moest kopiëren. Ik keek nog even om; ze was al weg. Mijn keel was een woestijn…