Alle inzendingen van jan

Ik zocht je ogen in de sterren om mijn tranen te verdragen net zo lang ik je kon zien voorbij het vallen van de dag waar jij in sterrenzee verscheen die door jouw lichtjes werd gedragen op jouw hand waar ook de wereld die ik liefde zo in lag Je hield me vast aan gene zijde waar de tijd lag onverslagen net zo lang om mij te zien voorbij…

Uiting van leven, Bij verdriet, Bij vreugd. Woord om te geven, Om ’t niet, Om de deugd. Uiting van geest, Een gedachte, Een daad. Iets wat je leest, Waarop je wachtte, Dat staat. Uiting van onrust, Van zorgen, Van pijn. Wat geen onlust, Voor morgen, Moet zijn. Uiting van liefde, Voor jou,, Voor mij. Wat ieder beliefde, In…

Soms wil je iets dat niet meer kan omdat de tijd niet was bemeten van wat je voelt maar niet kunt weten en vraag je eindelijk:'Wat dan?'. Respect voor leven en voor liefde brengt je vaak dichter tot jezelf: wat in jou zingt in jouw gewelf lijkt op wat iemand van je diefde. Dan vraagt de geest die levend maakt om veel geduld en dat vertrouwen…

Er zijn zaken in het leven, waar teveel tijd aan wordt gegeven, heel lang werkte men tot het einde toe, dan stierf men uitgeput en levensmoe. Toen het pensioen werd ingesteld, had men de jaren wel geteld, met vijfenzestig was je blij, een enkeling kreeg er een jaartje bij. Nu velen het mogen beleven, nog jaren met pensioen te leven, wordt…

Winterskoud getekend door sneeuw en regen, in een stormachtige wind en ijzige vorst, waar ieder wezen zijn eigen strijd in torst, vervallen matheid in ellende verkregen. Als dood , versteend, zonder leven of gevoel, iedere toenadering en warmte werend, elkaar door blikken en woorden bezerend, gaat ieder slechts op in eigen streven en doel…

Met mijn geboorte ontkiemd, Tere plant van groen Door levensstorm gestriemd Niet van kracht te ontdoen. Eindloos zocht je grillig blad Naar warmte en lucht, Een helder blauw bad, Brutaal, toch zo beducht. Zo teer in kracht, hebben je wortels gezocht, de innerlijke vracht, dat, wat wel en niet mocht. Na tijden groei En knop na knop…

Hij hield veel van het leven, vaak te lang in de kroeg gebleven, zo pratend met zijn vrienden daar, dacht hij te weinig aan haar. Zijn dorst werd al te radicaal gelest, ‘t verstand werd keer op keer geflest, zo heeft hij al zijn geld verzopen, te vaak is hij naar huis gekropen. Zij is niet langer blijven hopen, die avond telde ze haar knopen…

Verlorenheid was wat ik voelde. Eenzaamheid en diep verdriet. Alsof verlatenheid door mij woelde, een oog die geen toekomst ziet. Een pijn die kliefde mijn hart. Mijn handen met boeien gebonden. Mijn hoofd bonzend van smart. Zo had ik nergens rust gevonden. Geen mens die zag ’t lijden. Geen mens die dit begrijpen kon. Nergens vond ik een…

De coupé is bijna leeg, vier passagiers, een ieder zweeg, alleen de cadans van de wielen was te horen, niets deed onze reis verstoren. Opkijkend uit mijn krant, keek ik naar de bloeiende wilgen aan een waterkant, zacht fluisterde ik mijn reisgenoot in de oren, hoe mooi het voorjaar begon te gloren. Toen hoorde ik een mevrouw, heel ontevree…

Lieve lage late landse luchten lonken levensleegtes leeg. --------------------- Toelichting: Augustus 2005 reed ik met mijn camper uit Midden-Zweden terug naar Nederland. Voor op de weg springende reetjes en in de verte, die bijzondere 'ruimte'..dat uitzicht van en op Zweden. Een opgeruimd geestelijk gevoel als gevolg van het spontaan…

Als zilveren lint tussen bomen, Ruisend, als zingt het een lied. Door dalen tussen heuvels stromen, Waar menig dier van zijn frisheid geniet. Stromend langs eeuwen oude bomen. Een waar festijn voor ’t oog, Waar hij klaterend komt vallen, Vormt in het zonlicht een regenboog Tussen ’t groen stroomt hij weer verder, Een verkwikking voor hert…

Hij was het achterlijk geblaf en diepe huilen meer dan zat van die verlaten hond die achterbleef in nachtelijke uren en dus sloop hij op een nacht naar het daarnaast gelegen pad en gooide losjes uit zijn hand iets door de bus nog van de buren Het was een chocoladeletter die hij ooit gekregen had nog van zijn moeder -maar niet lustte want…

Liefje zo stil zo pril vredig slapen lekker gapen veel hart en ziel en zaligheid Liefje onze ziel en onze zaligheid pure eerlijkheid dure heerlijkheid jij de toegift op ons leven Liefje kunstig weven lekker zweven mooi bewegen dan gegeven aan, om en voor het leven Liefje jouw leven nog even en dan lang zal ze leven…

Stilte vult de avondgloed. Eind van de dag door zon gevoed. Horizon van einder tot einder verguld. Toekomst, die zich in het donker hult. Over donker water een witte zwaan, Zoals gedachten door ’t duister gaan. Een schim die in het duister licht. Een gedachte, zich naar de toekomst richt. In al haar gratie, haar schoon bewust, Zwemt zij…

Lieveling, schoner ben jij dan de heilige Foedsji, Die maar één welvende sneeuwige top heeft, Alleen bij het vroegrood één rozige spits toont. ---------------------------------- Foedsji: Fudji; vulkaan in Japan…

Het was de kleinste hoek der tijden die men zo vaak had ontweken en waar werken en gebreken lagen van de dwazeling die er zijn zijden draden spon langs wielen die er haast bezweken en waar engelen voorzagen waar zijn wakeland verging Het was een speldenprik die viel om lome ogen uit te steken van de tijd die er verstreken werd gespaard…

Als ik mijn handen uitsteek, neemt Gij ze liefdevol in de Uwe! Als ik mijn handen ophoud, vult Gij ze met Uw liefde en gena! Als ik mijn handen vouw, luistert Gij geduldig naar mijn gebed!! Dus,... anders dan danken kán ik U niet!…

Bij een afscheid hoort een wens 't liefst van mens tot mens niet zomaar een loze geste ik wens jou het allerbeste…

Wat kan mijn verwachting nog zijn? Wat kan ik nog verwachten, na al wat ik U misdeed. Kom ik nog met mijn klachten, tot U die alles reeds weet. Was niet ik één van die allen, die U de rug toekeerde, Heer? Die door eigen zonden vergallen, de wijze werking van Uw leer. Verwachten kan ik niet Uw gena. Want als ik aan mijn zonden denk weet…

Een stralende dag waar je zomaar lopen mag ergens in de tuin Kan ik met zonnige lach heerlijk denken aan ’t duin. Egbert Jan van der Scheer…

SYNDROOM VAN WEST "De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen" en wat rest ZINDROOM VAN WEST We doen ons best meer dan ons best voor Giulia en haar wereld, de onze... wij, zij, jij en Hij...?? Wij allen samen amen, amen, amen! ---------------------------------------- Toelichting: Amsterdam, 4 en 5 mei 2007 Op donderdag…

Niemand anders dan hij die haar naaktheid verdorstte nu zij liggend op linnen haar eeuwigheid schreef en de dagen zag komen de nachten zag gaan met de mensen die dromend voor haar bleven staan in het licht dat de ramen er lomend vermorsten op schierwitte borsten als hij alleen bleef met de dame die hem door zijn schaamte bedrogen verbloosd…

Toen ik mij verbeeldde te bidden tot onze Moeder in de Hemelen verbreedde en verdiepte zich mijn geloof Ik had toch al geen goede relatie met 'onze vader'!…

Er was eens een jongen in Dongen die had niet twee maar vier longen eerst wat onwennig toen heus tweestemmig heeft hij solo duet gezongen…

Na langdurig en ver zoeken vond ik mijn levensgeluk. Ik vond het, gewoonweg, bij mij thuis. En het lag onder mijn neus. Nooit gedacht! Het lag er vervlogen lang, stoffig, lamlendig en verwaarloosd. Het lag er al jaren eigenlijk zo voor het oprapen. Maar ik had, al die jaren, niet ingezien dat het zo dichtbij binnen handbereik was.…

Als een kind had ik geen zandbak waar ik heerlijk in kon spelen want mijn ouders waren arm en dus zat ik aan de grond met de asbak van mijn vader mooie taartjes uit te delen vreemd van vorm -maar steeds warm dankzij Waldo -onze hond…

Toen zijn lange vingers gleden langs de kringen van het leven om te vegen van het stof dat werd verzegeld met de tijd was het de weerwil van de wolf die zijn vijand was gebleken en het uur had toegekeken van zijn onbezonnenheid De lente tikte hem voorbij nog als een warme voorjaarsregen tegen vensters van genoegen die hij dichtsloeg toen…

De wereld leek voorgoed ontdooid en leefde voort in Polaroid met blote armen op een fiets die iets daarna werd weggegooid in kalverwei met kikkersloot waarin twee lijven uitgeplooid de dagen lengden met een kus in gras dat ooit werd weggehooid En pluizenbollen rolden door tot daar waar wind het land verloor om er te zingen in het riet waar…

Wij zijn even stil om onze enigheid en eindigheid te ervaren maar bovenal onze betrokkenheid bij elkaar hier aan tafel dat willen we delen dat zullen we helen dat het zo mogen zijn en blijven in respect voor ieders geestelijk voedsel eet smakelijk…

Zittend bij het raam, ‘k bekijk de oude prenten, herinneringen, verdrietige gedachten, flarden van lang vervlogen momenten, ’t brengt een traan, geen onverwachte. Veel wat eens was en niet meer is, verbleekt tot stille herinnering, alleen nog een vergeelde getuigenis, waar naar ik kijk, in mijmering. De jaren sloegen littekens, soms diep…