Alle inzendingen van jan

soms speel je een spel met het verkeerde katje ook nog eens zonder handschoenen een kapitale vergissing…

Op de keien liep ze. De lippen strak als haar rok; de rest gekreukt als haar bloes, hand in hand met het resultaat van een - onverhoopt geslaagde - seksuele inspanning. 'Papa boos?' vroeg die kleine, blonde schoonheid naar boven. Onmerkbaar knikte het hoofd, maar wij zagen het, de blonde en ik. Zij vroeg niets meer en ik begreep…

Waar wallen stonden bij lichtgasketels knarsen lusteloos trams als ongenode gasten. Binnen is de rook te snijden, het snijvlak vers en scherp. Hij laat je ogen tranen Net als gemis. De kaart zegt steak maar ik hunker naar hijgen; spijt klapwiekt om en om beduimelde bladen. Pasta dus. En complimenten. Lang opgespaard. Ik bloos. “Mijn…

Laatst was ik in het park op een bank getuige van een nogal verwarrend schouwspel: een jochie van drie werd gebeten door een zwaan, die hij - aan de waterkant - stukjes brood voerde. Hij gilde moord en brand, terwijl-ie wraakzuchtig de hele troep met handjesvol woest geworpen gras probeerde uit te roeien, de moeder toesnellende ...…

Daar was hij en onder hem de massa, de godvergeten, heidense massa ... Verzamelde zich, riep, gilde hier en daar, wachtte in spanning af. Mozes op de berg hief de stenen tafelen hóóg boven z'n hoofd, laadde ze op met z'n woede en smeet ze verpletterend naar beneden. De massa ontweek behendig de tien geboden; de politie haalde Moos…

[Uit de Tweede Zang van: De Hollandsche Natie] Op de eeuwige Alpen, dik met sneeuw en ijs omschorst, Ontwringt de schone Rijn zich aan der bergen korst. Eerst sluipt hij nietig voort, met ongewisse gangen, Als een versmade beek, nauw waard een naam te ontvangen. Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord Met jonglings vuur en kracht…

Terwijl de wind zachtjes de plassen laat schrikken en de wolken hoog boven mijn hoofd tussen de sterren schuift ... Terwijl de vogels even niet fluiten en ook de rozen romantisch gesloten zijn ... De vuilnis op straat en de deuren op slot ... Terwijl mijn lippen mijn hart de tong afbijten lig ik in het gras van mijn bed te soezen en denk aan…

Je kijkt me aan en tussen ons is niets dan verwachting, één blik, staal van begrip, een eeuw is ervoor te kort. Ik stort neer en op het moment dat ik je lippen raak voel ik me totaal in je verdwijnen.…

Zie ik de aarde op haar plaats, geen wonder, dat men zich vergiste vóór 1600, toen de nachten alle koud waren en luguber en men schuldgekromd het zware oog van een Heer boven zich vermoedde ... Ik vraag u: wie zou onbevreesd durven kijken in een ruimte, die een blik terugwerpt ...…

Het moet wel donker zijn, want aan mijn voeten strekt zich een meer van zilveren lichten. De schittering zet zich voort tot boven de horizon. Boven mijn hoofd spreiden speldenknoppen een lang geleden licht: de hemel is een flatgebouw vol slapers en wakers ... Misschien zit er ergens achter een ver venster eenzelfde stille woekeraar in oude…

Zie daar: jij. Voor de spiegel van je ik kijk je naar jezelf. Jij bestaat, dus je denkt er het jouwe van. Je draait je om. Nu besta ik ook voor jou. Je spiegelt je aan mij. Je zegt minzaam ‘Dag’ en loopt langs me heen of ik niet besta, een spiegel ben, die jou elke morgen voor de vorm gelijk geeft wanneer je denkt dat je mooi en niet…

Geen kat was als jij en ergens ben ik blij dat ik geen andere heb gekend, verwend als ik was met jou ... 'Miauw' verschijnt bijna automatisch op papier. Vooruit, terwijl ik wat moeilijk knipper tegen het licht als iemand die wat heeft, weten alleen wij twee: jij hebt slechts geleefd voor dit, jouw en mijn gedicht.…

Pijn zit op de fiets. Pijn wil naar huis, daar is het lekker warm. Pijn wil in bad. Pijn zet zijn fiets tegen het huis. Pijn doet de deur open. Pijn zet de verwarming op 25: heerlijk! Hij zet de warme badkraan aan. Pijn kleedt zich uit. Pijn gaat zitten: lekker. Hij dommelt weg. Pijn vergeet zichzelf. Hij gaat er uit. Pijn droogt zich…

Zijn levenslicht was snel gedoofd Hij viel te hard, verloor zijn hoofd De beul zei, toen hij 't schavot verliet Je bent half broer of je bent het niet (ter herinnering aan de executie van Barzan, halfbroer van Sadam)…

Toen na het vijfentwintig jaar lang huldigen van zijn opvattingen door onder meer zijn rechters iemand hem doodschoot, begon het volk - zijn volk - te juichen.…

Hij kijkt naar zijn handen en volgt de lijnen als onbegaanbare wegen door een onherbergzaam landschap met her & der een huis. Uit een ervan komt een man met een toeter en een vlag. Hij zwaait, gebaart en steekt de duim omhoog: ‘Zo doorgaan jongen en je wordt gelukkig!’…

In mij beginnen hele orkesten hun instrumenten te stemmen, als ik jouw blik vang. Begrijp je nu die benauwde kramp in m'n lijf, op m'n gezicht, als ik probeer die muzikale explosie te onderdrukken tijdens een achteloos onderonsje over, zeg maar, 't weer?…

Mijn leven: een boot meeuwen schuimende golven ruime sop tijd voor iets Jij dook op uit het niets maar wél aan boord geen land mee te bezeilen ... Toen werd ik door jou gekust.…

't Is nog vroeg. 't Zwakke ochtendlicht staat op het punt zich in mijn oog te openbaren, mijn wereld weer te vullen met gevaren en een oud begin: een dag in delen, geen gezicht, geen wollen donker, dáár is het gezwoeg.…

De maan staat op de Yo Mei-berg, een boordevolle schaal; Zijn glans vloeit in de oeverdamp en wordt daar droef en vaal. Lang leefde ik met je in deze stad, vannacht moet ik weer varen. Soms heeft een mens volmaakt geluk, maar kan het nooit bewaren.…

Hij stond aan de kant en op de golven dobberde Marie en hij riep maar: Stop! Hou ze! Hou ze tegen! Keilde stenen voor haar boeg. Maar ja, wat wil je, na zeven jaar windkracht tien was haar ankerketting geknapt, zwaar aangetast door roest. Daar dreef ze verder weg even ontroerd als blij. Hij bleef snikkend achter op de wal en werd schouderbreed…

Soms is het zó stil om me heen, dat ik opsta om te kijken of er buiten nog wel mensen lopen. Soms geeneen en dan denk ik: ze hebben groot gelijk, het is er veel te stil. Soms één, die ik vang in mijn blik en volg, waardoor hij een onbehaaglijk gevoel krijgt en schrikt van z'n eigen voetstappen. Soms legt een spitsuur een knoop…

Hij liep over straat achter een fles aan te slingeren. Moest af en toe van een straatlamp een liedje zingen. Wist bij God niet waarom hij waar dan ook was en plaste huilend een plas in een plas. Ach m'neer, riep-ie lallig naar een meelevende spar; één hand in z'n haar zonk-ie neer, in de war, in de tuin lag-ie languit z'n verdriet…

Ze hebben hun moskee gebouwd om onze gulden van god. Ze zijn gekomen als soldaten maar zonder geweer. Hun wapen is honger. Ze zijn hier als veroveraars van recht op leven. ------------------------------ uit: 'Verzameld werk', 1990.…

Hoeveel pogingen ondernamen ze: wetenschappers, filosofen, dichters, theologen, politici, zoekers naar een Hooiberg in een speld? Het licht, de zon, de natuur, het gelaat van de ander, het allerdiepste ik in de gedachten. Er werd gevonden: een Speld in een hooiberg. Vragen, onzekerheden, angsten, twijfels, irritaties, verdachtmakingen…

De ploeg gleed door de aarde als een naald over een plaat, maar de trillingen kwamen niet verder dan de boer en die sprak dialect.…

Meer vlak en stil flarden van mist om de waterwortelende bomen langzaam staan ze op uit de spiegel een beweging slechts zichtbaar voor eeuwen Lang zat ik er in de boot worstelend met lege uren lege jaren zonder Over de bootrand keek maar één gezicht Met voor de boeg niet meer dan kabbelend water een flits in die beweging van…

Een man leest een gedicht, vergeet het over te schrijven en gooit het weg. Een dag later mist hij het gedicht als zijn allergrootste liefde, zijn toeverlaat, zijn steun. Hij zoekt naar de zinnen, de woorden, de komma's, de punten. Het blijft een groot vraagteken. Waar is het gebleven? Ligt het al in de vuilniswagen? Rijdt dat gore…

In de wachtkamer wordt vooral gewacht, zoals een vader op het antwoord van zijn zoon: rustig en gelaten. Zittend tussen doe maar kalmpjes aan en schiet een beetje op. En er wordt zeer veel gezucht, lucht die overschiet, als na het zingen van een lied, buiten adem en ook weer niet.…

Man staat voor het raam. Het sneeuwt in zijn hart. Hij draagt een witte trui. Achter hem een lege stoel. Er omheen de ruimte van de stilte. Hij kijkt achterom. Hij ziet niets, behalve dan de lege stoel. Wanneer hij zich weer omdraait, ziet hij in de weerkaatsing van de ruiten dezelfde leegte, maar dan buiten.…