Alle inzendingen van jandeb

zij snuffelt in de ligusterhaag ik neem de rododendron we zijn een team als er een reu aankomt zij kwispelt ik blijf rododendron ze trekt me de hoek om aan het lijntje…

ik switch geen schakelaars meer naar licht of duister geef mij de schemering waarin ik mezelf kan zien geef mij de aarzeling van het omdwalen geef me de hoop van het niet vergeten zijn…

schminkresten schuren als een schaafwonde over haar doorweekte mouw aan een schoenzool plakt confetti seconden vast het mombakkes ligt gedeukt in de goot guirlandes schommelen in de rozenstruik er staat een paard in de gang ze schopt tegen het zoveelste blik dat verloren in een voortuin ligt bespottelijker kan alaaf niet klinken in dit…

er zijn geen monsters meer verslagen of op handen gedragen gemaskerde creaturen dansen rond het vuur dat passie heet schilden weren de vlammen as smeult in de aarde hier en daar blaft nog een hond de avonden zijn rustiger nu buiten dwalen de lantaarnpalen in het groene maanlicht ik hoor de echo van haar stappen ze is ver weg van huis…

ik herinner het mij nog ik trok het bos in de ceder had zijn takken op klimhoogte gezet ik ging voor zijn kruin als een wilde kamperfoelie verleidde een goudvink dresseerde wat boomzwammen tot ze in cirkels rond een stam dansten zong mijn hoogste lied ja ik herinner het mij nog zo voelt de vrijheid…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

de koffie is op na zestig dagen sluit de deur zichzelf bij de condoleancebel de zon krijgt een schijntje kans enkel het zand moet nog uit mijn gitzwarte regen…

maandag past best op vaste basis dan consumeer ik je naakt en puur en stom verpak ik je terug in streepjesdas gekleed versneden ik zie je vast volgende week maandag past best…

arend op thermiek klapwiekend laat hij horen hoe het lood huivert…

er hangt een dag aan de ochtend die ik niet begrijpen wil vijf torenkamers staren in de vijver naar een hoedje van papier dat toekomst laat drijven in gevouwen verledens ik staar met ze mee zelfs de eik heeft het gezien de vissen doen stiekem vandaag…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

daar heb je die blauwe reiger die altijd weg was voor ik hem door jouw ogen kon zien zelfs toen ik achterom keek was hij weg…

het is een bezigheid neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om tijd aan te schenken het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt hoe stil de aarde dan kan zijn…

mijn weg loopt niet dood hij gaat door de mist de kilte het duister de bocht ik zoek een afslag een inslag geen uitslag ik kijk niet achterom in de spiegelwasem zet mijn tranenwissers aan en zoek beeld sneeuw maar sneeuw…

ik kon het niet weerstaan hoe ik ook probeerde de lokkende smoelentrekkers wenkten mij als een magneet naar binnen dan begon de kwelling die grijns waarmee hij groette vroeg hoe hij me helpen kon de engerd wist het best terwijl ik de frankskes telde uit mijn knijpportemonnee had hij al een zakje klaar en zei geen groene geloof ik…

er lag een bliksem op het plein toen ik vroeg wat doe je daar wees hij schichtig naar omhoog en zei: ik moest daarboven zijn maar toen ik uit de wolk vloog hoorde ik een hemelse klank werd verliefd op een klok zo rank en verloor mijn opdracht uit het oog ik zei : het is de liefde die je mist en droeg de blozende bliksem heel beslist honderd…

barrevoets desnoods wil ik zoeken tot aan de branding die jouw schaduw schept ik zal zandkorrels verslepen en boetseren tot het gezicht waar jouw ziel in rust…

aan het einde van de tunnel doemen de roltrappen op als reusachtige zuilen die dansen op hun houterige cadans wanneer er weer een trap de andere verschuift met het vertwijfelde gekraak van leeftijd en de gouden melodie van volhouden als een monument…

ik schop de bladeren omhoog ze ruisen niet dood genoeg er sijpelt nog teveel groen door de nerven…

het heeft iets van een spin wanneer ze een web van torens bouwt ze klost kanten kathedralen ik rouw maar wat in mijn vrije tijd haal de linkse steken uit mijn trui maak er een wensknoop van uitbundig roerloos zit ik uit mijn bol te gaan lentegedachten toom ik in iedereen slaapt het bruist te stil in huis…

het winterse land rust onder een wit tapijt sneeuwklokjesstil scherpe klanken weergalmen weids dragen zijn blik verder dan het dwalen…

ik vul mij met het licht van de volle maan zwerf door een winterbos draai in cirkels rond en rond er vallen schilfers houthuid op het sneeuwtapijt ik wikkel ze in een eikenblad en laat je alle kleuren proeven van mijn regenboog…

de graven maken zich op als toevallige tafelgenoten een blij weerzien tussen schoffel en chrysant bedrijvigheid boven de stilte als woordenloos gesprek van zorg en troost…

ik deed de aarde vandaag schreef de maan telde zwarte schaapjes door een traliewoud ik zag een meisje kastanjes wrijven tot het spiegels waren waarin ze danste met een parasolzwam droomde over heksen zure appels en vallen als een rijzende ster…

ik neem de rozijnen één voor één uit het plakdoosje hij houdt van mij hij houdt niet van mij vierenzestig rozijnen tweeëndertig keer wel tweeëndertig keer niet de laatste niet eet ik op…

hoe het nu verder gaat zal de lucht blauw oplichten na een regen van vallende sterren die duikelen als zonnestralen omdat ze wensen dragen of smeer ik gewoon boterhammen na een slaperige goedemorgen lees de ochtendkrant van gisteren alsof er niks veranderd is -ik stel je een vraag -…

als ik nu een schelp zet op elk oor hoor ik dan de hele dag een golf die golft als een zeeschelp of een oor dat hunkert naar de zee…

het laatste stompje geel geslepen mijn doos caran d’ache is leeg ik kom tekenkleur tekort ook schrijfblauw is niet meer ik schud de potloodvruchten creëer er een regenboog mee zoals je vroeger sneeuw kon schudden roep te vroeg ‘Hosanna’ in den hoge…

hoe het vroeger beter was toen zomers zomers waren we enkel de droogte te verslagen hadden de pastoor op zijn kansel altijd het laatste woord riep wij ons geen zorgen hoefden te maken over lege batterijen en geweld in willekeurige volgorde enkel de haan zorgde voor ergernis helemaal alleen op zijn eentje hoe we de geschiedenis zullen…

ze neemt een brief van de Poolse soldaat hij stelt het goed heeft vrouw en kind een grote moestuin want nooit meer honger dat heeft hij gezworen hij staat terug aan de poort hongerig en verkleumd ze denkt aan haar moeder het prachtmens met haar gulle soepketel en ze voelt elke letter die ze niet lezen kan…