Alle inzendingen van Jandeb

gestadig glijdt haar schuit over het water richting andere oever het is maar een oever denkt ze maar elke beweging van de roeispaan voelt als een dolksteek die het verleden eruit wil snijden de pijn doet verdwijnen bij elke slag komt ze dichterbij de verandering de hoop, het geeft haar de zinvolle kracht om verder te roeien naar waar…

ik weet niet echt wat ik met die hortensia aan moet hij lijkt gesnoeid te willen worden of is dat een aandrang die van mij uit komt? ik leg de snoeischaar maar terzijde en leg de beslissing in de grijze zone grijs zoals de dag was vorig jaar was hij zwart zwart van verdriet om verlies een dierbaar dier verliet deze heerlijke speelweide…

verder is een groot woord als je aan de grond genageld staat de schok zindert nog na je lijf protesteert en haalt daar alles voor uit de kast tranen hartkloppingen gemis gedachten die stilstaan en met moeite naar de volgende minuut kunnen gesleept worden verder is zo ver nu en toch verzet je ongemerkt de ene voet na de andere in een…

de reis bevalt me niet het doel evenmin je hebt geen van beide gekozen en toch zal je gaan je moet wel de reis doen we mee voor het doel stappen we weg het is jouw ongekozen doel jouw eindpunt en teruggaan is onmogelijk voor jou wij zullen een beetje terug reizen ons enkele memorabele anekdotes herinneren en aan het doel hebben we…

ik wandel door de herfst alsof hij van mij is een pad bezaaid met verloren zielen van de zomer een lage zon tekent lichtkegels in het bos ze wijzen een weg naar verder naar de vrouw die ik zou kunnen zijn een wintervrouw misschien die sneeuwkristallen knipt ijsparels rijgt in koele meren zwemt als alles anders had geweest…

ze is roze en korenblauw zacht en blij haar blik onderzoekt vraagt dan glimlacht ze een ster heb ik zelden zo zien schitteren alles rond haar gloeit als in het zeldzame licht van een avondschemering ze is Bo ze maakt me compleet…

ik droom je een wolk en laat haar dansen twee hemelhoog en 's avonds wordt zij een ster en fonkelt zacht precies zoals ik van een wolk verwacht…

ik heb geen zin in morgen vandaag hangt me al de hele dag de keel uit het is avond dus ik zit als go-between tussen een rotdag en een dag waar ik geen zin in heb nochtans gaat de zon morgen schijnen het bos zal weer prachtig zijn in uitbundige herfstkleuren om van de geuren nog maar te zwijgen vliegenzwammen, parasolzwammen nog meer zwammen…

Het is weer zo’n dag. Met een veelbelovend begin. Ik stap uit bed en kijk verwachtingsvol naar boven. Zon heeft altijd dat hoopgevend effect op mij. Ik zal het niet koud hebben vandaag. Die hoop sleurt me de ochtend door, via mijn ontbijt naar een veelbelovende middag. Dan hoor ik het geluid van scherven. Vandaag is het een beltoon. Hij…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

wanneer ik in jouw ogen kijk zie ik onvermijdelijk een mens rondom jou zie ik een wereld jij bent het verschil met wie je bent en wat je doet als mens vandaag ik wens je dan ook een zalige en warme kersttijd een schitterende jaarovergang en voor alle dagen die volgen een goed vandaag…

je ging dood een beetje stiekem zelfs zomaar op een winterse dag net toen ik even weg was zonder te vragen of het kon mijn vragen waren niet eens op…

ze woont in een droom gekneld tussen zomer en herfst er hangt een geknakte zonnebloem aan de binddraad na het laatste onweer hij krijgt een binnenplekje in een vaas terwijl ze kastanjes uit haar zakken schudt wordt er gerild door merg en been…

ik geef jou het woord je mag er een verzinnen het maakt niet uit zolang het van jou is denk er een klank bij het geruis van een vlindervleugel of eender welke klank die tot mijn verbeelding spreekt tot ik een deuntje hoor bij het woord dat jij verzon ijspegeltrom…

zijn vader is dood de mijne ook zeg ik, al lang niet dat het dan minder pijnlijk is het slijt zeg ik langzaam zijn moeder leeft nog de mijne niet meer zeg ik hij graaft wortels uit van twee bomen alles wordt omgeploegd binnenkort de zon is fel en hij opent een parasol mijn hond gaat op verkenning achter een struik ik roep haar en ze luistert…

ze volgt levens en voelt zich als een boom die stil moet blijven staan zonder wortels de grond is te rul en boven haar kruin staat een hemel die enkel Magritte zou kunnen schilderen ze rookt graag pijp en houdt van appels op haar hoofd ooit speelde ze piano, nu geniet ze van Vivaldi wanneer de noten door haar takken gaan haar bladeren beroeren…

ze heffen het glas op de toekomst een bruid lacht naar een bruidegom met een koekjessigaar in zijn mond haar wijn is ook niet echt de rest is puur als het goud in hun ringen er valt een zonnestraal op haar tiara de vader snuit niet voor de laatste keer zijn neus die dag ’t is feest maar toch de dochter ze heeft zijn zegen die van de…

het lijkt bijna een kunstwerk die bonte rij omwikkelde lichamen een wilde mengeling van kleuren niet vooraf bedacht maar lukraak liggen ze daar verenigd in de dood zo levendig samen hartverscheurend uitbundig dood is geen stilte als je met velen bent ze is dan loeihard krijst en zingt haar noten door elk merg en been…

voor deze stilte zijn geen woorden goed genoeg geen ijs dat stiller breekt dan een flinterdunne plas in de voortuin onder het gewicht van een vlinder het zou zomaar kunnen moest ik het willen neerschrijven…

ze zijn me dierbaar zowel de doden als de levenden waar ik nu aan denk de bomen hebben even stilgestaan een rij gevormd als een erehaag maar gaan nu weer hun eigen weg ’t is goed geweest ritselen ze zachtjes voor een laatste keer eren koning winter in een naaktheid die geen mens bezitten kan…

ze heeft zich in het huis geplant omringd door stekken cartoons en orchideeën er wordt gegroeid zegt ze vastbesloten geeft nog eens het water rond het dak is de grens de muren de bakens ze heeft zich in een huis verplant en wortelt tussen de lakens…

er sloeg een paard op hol in het bos terwijl ik net aan het walsen was met een parasolzwam kwamen eikels en kastanjes aangevlogen als een gelegenheidsorkest met hoefgetrappel het bronzen tapijt werd opgeschud als een dekbed een hoed waaide verveeld langs de beek er hing een ruiter aan vast de zon scheen maar dat is een detail…

het kon geen oorlog zijn er was melk en brood ze hadden een koe de klok aan de wand tikte gewoon verder vanuit de witte vlek op het behang en vader was stil in zijn urne zo vredig…

er zit een dame op een kreupele bistrostoel haar weerspiegeling breekt in het gescheurde glas ik zie enkel stukken dame want waar haar ogen moeten staan zit er een gat in het glas van het raam op het terras met de kreupele bistrostoel waarop een gekreukelde dame zit met een glas witte wijn…

er zijn ook dode dagen bij waarrond de wereld draait geen zonlicht schijnt warmte een zoete herinnering is van een lange hete zomer ze bosvruchten raapt bruine vruchten zoals haar huid nog een beetje getuige van zon is westenwind gaat op collectetoer vult zijn bladerenmand tot aan de rand richt zich dan oostwaarts waren er daar geen wijzen…

er hangen nog oude gordijnen in dit nieuwe leven verleden is geweest komt soms langs voor een losse babbel verdwijnt dan even geruisloos als het kwam door de geoliede poort ik heb door de volle maan geslapen zag een ekster een vreugdesprongetje maken had geen idee dat hij springen kon er komt een nieuwe herfst aan waarvan ik zeker weet…

als mijn mond een appel was zou ik pitten praten je verleiden met ogen als wolken de straatlantaarn zou mijn fakkel zijn bladeren zouden rillen in hun nerven als de honkbalspeler een schildpad neerhaalt een landschap zou zich verschuilen achter een rood fluwelen gordijn - enkel als mijn mond een appel was -…

ik zat vandaag met Magritte in bad we rookten een kromme pijp en hij zei: ceci n’ est pas un bain hij had gelijk we rookten enkel een pijp en de hemel was blauw vannacht de rotsen zweefden als kometen bomen herschikten hun nerven en ik zei: ceci n’ est pas Jandeb…

het lijkt niet eens moeilijk vliegen met stramme vleugels schateren met de wind mee pluizen volgen op hun vliegroute een vink uit een pimpelmees een arend naast een valk of het gekraai van wat wel een kraai moet zijn herkennen maar giftige kruiden uit heilzame vertrouwen versus wantrouwen zwijgen als goud en het sprekend zilver dat is…

hij is van haar het is scheepsrecht geen schip te zien ze voelt het anker de berken wiegen het zijn haar golven geen weeën meer er is geen zee…