Alle inzendingen van jandeb

ze zit in de verkeerde coupé schrijft boete in de wasem omdat ze niet ontkennen wil dat het verkeerd is nipt aan de champagne in een hoek van velours herschikt haar parels glimlacht naar Lakshmi…

als ik één blad vangen kan in een herfststorm zoek ik dan naar groen of kleurt geluk bruin -of vliegt een wens -…

zes zusters rond een tafel zes zwarte hoofden ze draaien links ze draaien rechts richting boter richting brood halverwege een glimlach zowel links als rechts een glimlach boter een glimlach brood…

niet voorbij de rode lijn afstand om leven levend te houden terwijl het enkel levend wordt door dichterbij…

zondagmiddag kwart voor twee ik schep rabarberspijs in het ronde potje er zijn er twee, eentje leeg om op te halen eentje gevuld om mee te brengen bellen hoeft niet maar ik doe het toch hoewel ik weet dat de deur al enkele keren op een kier heeft gestaan alsof die Zwitser de tijd zou vergeten placemats in knallende kleuren houden de kinderen…

alsof de dans vertraagt ik eenzaam verder wals linksom één twee drie één twee drie er groeit een boom uit de maan hij trekt me met kale takken de droom in wiegt me over een zee van kolkende bladeren waarop ik mijn hartstocht schreef ik huil tegen de maan aan een lage zon ligt op de loer ze sluipt langs de dorre stam en legt mijn…

zal ik je herkennen als een duivel met een anjer op het bal masqué of ben je een fluistering in avant-première van de verstomde perfectie of gaat het oog in oog in hemelsblauw met wolkengeroffel…

ik rek deze dag nog even met mijn rug tegen de muur geniet van elk uur dat hij mij teruggeeft in warme stralen er groeit een boom uit de maan wil ik soms vliegen dan de grond wordt koud ik sta maar eens op ik ga ervoor…

Ik blaas bolle briljantjes ze spelen regenboog met de zon ik ren en spring en blaas en eindelijk is er eentje dwaas barst op mijn wang en pang! Ik krijg mijn eerste blaasbellenzoen!…

ik stond in de zoo met mijn kinderhand vol apenootjes geef mij geen klavertje vier of een ontvoerde edelweiss ik wil een aap hij moet Gust heten hij moet trommelen ik wil het live horen de banaan ruiken ik vang zijn vlooien hij krijgt nootjes ik stond in de zoo met mijn kinderhand vol apenootjes op het raam stond AAP…

soms dwaal ik daal ik in mijn spelonk zoek muurschilderingen ze blijven weg de muren zijn blank ze verdwenen ik weet niet waarom…

ik zal eikels rapen en noten bladeren van berk en beuk zoek gesloten dennenkegels pluk een blauwe pauwenveer mijn kleinste kunstwerk ooit dat van herfst is gemaakt zal ruiken naar kastanjes en onze laatste wandeling naar verse aarde naar Allerheiligen…

Wiske heeft weer pijn Wiske heeft altijd pijn maar dat vergeet ze wanneer ze kokend water giet over het zwarte goud - als een rover snuif ik het aroma op en de slager moest sluiten geen stroom zie je gelukkig heb ik gas - cafeïne is mijn redding en ik bedoel maar die eend zit daar op een lelieblad stilleven te wezen en niemand heeft het…

lorre mag mee hij is onmisbaar en weet dat best maakt zich niet vuil zo is lorre niet hij waakt over de rest aan lucht of er geen tekort is tussen antraciet en morgen mag lorre weer mee en weet dat best…

ik raapte een scherf op ergens in een Griekse tuin hij lag daar zo half in en uit het zand er zit een rode knikker in mijn handtas die ik nooit terugvind maar hij brengt geluk vandaag heb ik een peer gekeeld zo maar gevierendeeld ze krijste niet eens het is dit moment het nu van deze zomer dat geen voorbijgaan kent maar een blijvend…

ik wil niet thuiskomen van weggeweest ik wil thuiskomen van er geweest en terug te zijn…

ik misleid met mijn scheuten zie ik er bijna frivool uit doch het is slechts de schijn van stervend zijn…

hij plukt het konijn uit de suikerspinnen wolk als de wind juist staat…

het is een bezigheid en neen, niet al te druk maar boeiend genoeg om mijn tijd mee te verslijten het delicate ervan is het moment -dat unieke moment wanneer ik kan zien hoe van die grote eik de schaduw valt en hoe stil de aarde dan kan zijn…

zelfs niet in twee zoals het een ei zou betamen, neen onevenwichtig gebroken vind ik de schelp bij de haag als voortijdige geboorte van een dood…

“verse uilen!” roept de torenvalk grijze muizen vale ratten reppen zich de draaitrap af de klok slaat een vleermuis naar mijn ketel ik roer en roer tot het schuimt spat en spettert er zweeft een rode bus door mijn behang met een kwaakchauffeur de piepconducteur knipt het kaartje van glimworm fleur ik stap maar eens op in weinig…

rozenblaadjes die een pruillip trekken vooraleer ze vallen de lichte aarzeling van een vlam net voor het vuur dooft de zon die zich langzaam wegsleept uit de wolkenloze hemel het lijkt alsof niets met zekerheid deze dag wil beëindigen…

je verdween zo snel als een ijsje smelten kan op een zomerdag…

de meester van bel nummer twee wil om drie uur negen stipt zijn honingzoete kamillethee de dame met de migraine dat is bel vier geeft om een ontbijt à la carte geen zier dan heb je mister culinair onder bel nummer zes die eet pasta met een steakmes en de meid in het souterrain kan dit alles wel aan zolang er verse oesters en…

zo moet een boom zich voelen op weg naar de lente sappen die opwaarts stromen tot ze zonlicht vangen in zijn kruin nieuwe warmte ontluikend in een blad dat de kracht van deinen en ruisen onder de nerven krijgt…

hier is het goed tussen collega - stervenden waar niet meer om de hete brij heen wordt gedraaid enkel gezegd hoe ze te eten de comfortabele ruimte is groot - een meevaller - want hoeveel plaats heeft sterven eigenlijk nodig als aanloop naar mijn malse weide - mals is wel een vereiste - in dit groene kader iedereen die hier komt is dus…

ik heb het kistje nog met het geurtje zo noem ik het want ik ken het hout niet maar het is uniek hij gaf het me niet men bracht het nagelaten later er zit nog steeds dat potloodstompje in waarmee hij honderden latjes afstreepte op de juiste lengte of breedte het kraakt ook zoals hij de laatste jaren hij werkte zo rustig dat hij…

wormen en spinnen geroosterd als trofee bij gebrek aan scalpels een regendans dooft het vuur want niemand vindt het belangrijk dat berkenbast altijd brandt we wisten al lang van het lijk op nummer drie de brievenbus bleef open…

ze smijt woorden in bomen waar grijpgrage takken ze vermalen in een monsterlijk ballet schraapt glanzend marmer graaft groeven diep tot het nagelbed duisternis in de zon moet onder…

het raamkozijn schilfert af en het kan me niet schelen tijdstroebel glas verbergt hoop heb jij dat nooit met je vingers willen knippen in een wens die waarmaakt waarvoor je knippen wou?…