Alle inzendingen van jandeb

rozenhout klemt als doorn in mijn oog een zwak protest de gouden dukaat aan de afschuwelijk rode draad ik ben de eenogige piraat een stompje krijt hinkelt me naar een getekende hemel de stiekem geplakte kauwgom onderaan is het knelpunt om te sluiten wat moeilijk open kan…

ongesluierd op blauw satijn zo klein en puur wit vang je geslepen licht in ieder facet ik zoek je schaduw maar tref de schittering…

hij kraakt zijn lied niet meer van versgebrand ik draai nog één keer de doorleefde knop rond, snuif het aroma in herinnering van kransen met amandelkoekjes en keer de zandloper alles wordt uiteindelijk antiek…

het is zeldzaam stil vannacht ik adem op niveau om de rust niet weg te hoesten noch te rochelen geen alarmfase één meer niet nog een keer door de tunnel naar de verkeerde kant happen…

als laatste geeft de triangel een driehoekige tjing één tjing geen twee dat is het moeilijke niks teveel juist op tijd één tjing geen twee…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

frontpage snippers perfect ideaal in mijn opgestoken handpalm tijdens de stilte waarin zelfs de wind geen richting kiest neerdwarrelen en verdrinken in een moeras zonder getijden of lichtvoetig dansen over vaste grond richting horizon zonder tegenwind ontwaken onder een zon waar de perzik niet meer smaakt als een regenachtige dag…

ik tel tot zes links de vork en rechts het mes laat gisteren herleven toen waren het er zeven en morgen misschien maar één toch niet alleen links de vork en rechts het mes…

Voor iedereen en elk apart bedankt dat je kwam of wegbleef dat je praatte of zweeg voor je begrip of onbegrip voor wat je deed of liet. Ik probeer niet achterom te kijken ook niet vooruit ik blijf ook niet staan en ga niet verder ik doe gewoon aan vandaag en meestal misschien ook aan morgen. Voor iedereen en elk apart een warme kerst…

met herinneringen zorgvuldig wegberedeneerd zet vandaag de nieuwe bril mij op een vreemd terras en vouwt rustig een krant die ik nooit eerder las drink koffie cafeïnevrij maar nu verkeerd in dit volmaakt moment kan een begin niet nieuwer zijn…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

pappa met een knalrode ballon en voor mama kussen de fopspeen doet het leed verbleken in het labyrint waar vanachter plexi schermen advies wordt toebedeeld op weg naar de gewenste etage of ongewenste verdieping met voetstappen die hol klinken…

een vreemde dag die niet de mijne lijkt te zijn het onderwerp ben ik wel maar vreemde woorden en gebeurtenissen sluipen mijn oren binnen op zoek naar herkenning woorden die de mijne waren zijn onherkenbare klanken geworden naast de vraagtekens in mijn hoofd ik hoor ze als toeschouwer door iemand vreemd gezegd en vraag mij af…

steeds hoger tot mijn schaduw verdwijnt stap ik een barre tocht omhoog gegeseld door de wind zoekend naar zalvende stilte eenzaamheid treft als een kaakslag in het dal staat een koe ik noem haar Gertrude dat praat makkelijker…

verbeten vlucht ik weg weg van het vertrouwde op zoek naar horizon wars van bekend en eigen alsof duiken in het onbekende diepe van een vreemde zee een zelfverloochening kan zijn bijna verdrink ik in het ritme van een vreemd volk tot ik mezelf weer ontmoet in een geluid van thuis…

zeldzaam is het moment dat ik mij vrouw voel -ik las hoe ik me dan precies moest voelen- soms is er even de herkenning in een vage indruk van de spiegel of weerkaatsing in een ogenblik dan blijf ik verweesd achter vol ongeloof en ben ik zeker dat het mijn tweede vergissing al is dit jaar…

ik herinner mij september hoe ik tranen verstopte en zelfs de verstuivende regen zijn louterende afspraak helemaal niet nakwam verder ging in etmalen die er niet meer toe deden dagen die nimmer de mijne leken te zijn soms wil de nacht mij wenken en reis ik dromerig langs de maan ik weerspiegel dan in hoopvolle verwondering mijn…

ik vraag het je van vrouw tot vrouw want bidden kan ik niet hoeveel liefde heb je te delen en waar komt ze vandaan ik kniel maar neer in dit gesprek en eindig gewoon met wees gegroet…

zing mij een wiegelied over zachte dromen en heerlijke weiden onder een wolkenloze hemel laat me met een glimlach op mijn gelaat vertrekken naar wat ze de overkant noemen daar waar het gras groener is laat me gaan zonder nu en dan en het liefst zonder toen in aanvaarding van het sterven heb ik afgerekend met de toekomst tooi me…

toe maar , schilder maar zachtgrondig de gevallen zomer in een notendop vergeet de nerven niet als enkel restant van sappige groene bladeren denk aan de kleurenschat die je kreeg en vooral het licht dat groeien deed creëer een herfsttapijt niet alleen zacht maar warm genoeg om de winter te dragen zodat het niet eens zielig lijkt…

tussen de gamellen en medailles zie ik een kast vol opgepoetste helmen langs het uniform rond een pop geslagen sluipt het kruitgeurtje in elke hoek of verhaal door hem verteld rond de kolenkachel klinkt de grammofoon die een bom nabootst en worden de makkers in stand gehouden weet je wat eigenaardig is hij schijnt de oorlog te koesteren…

Wit is voldoende ik hoef je niet in kleur wel sterk en fier rechtop je zeldzame parfum dat subtiel rondom je zweeft het stille symbool van kracht, liefde met doornen altijd aanwezig. Een bron onuitputtelijk rijk aan belangloos geven zo hoor jij te zijn witte roos van mij niet bruingerand blaadjes één voor één loslatend je hoofdje…

je zou erbij zijn in de vlam van elke kaars en iedere zonnestraal die door de glasramen scheen en toch kon ik je enkel horen in het luiden van de klokken…

ik denk aan de zomer en proef zoet zomers en sappig de zon in een kers ik denk aan de winter met kruidnagel en kaneel en vooral kersenpitten drie minuten op zeshonderd watt…

jij liep niet het hele huis rond te roken de pijpen liepen rond altijd verloren op de vreemdste plaatsen terug te vinden, pijp in de koelkast werd gewoonte maar soms steeg de heerlijke tabaksgeur op na het kraken van de puntzak alsof de Semois naast de deur lag het strijken van de lucifer was een moment suprême toen jij vertelde tussen…

het lijkt wel een zoo de duif onder tafel labrador links zwarte kat op rechts terras de gulden haan zij sloft en slentert voorbij reumatiek gebogen het kipling-aapje als eeuwige jeugd aan haar bejaarde tas…

mister sandman bring me a dream zingt de sax iedereen klapt rond centloze hoed hij speelt nogmaals mister sandman bring me a dream droomloze hoed klapt de sax…

ik wil niet in een urne op de schouw stof erin stof erop stof eronder hoe hou je ’t uit elkaar wie stoft of ledigt mij dan pas ik wel op de hoek naast de kandelaar? begraaf mij maar eender waar niet daar…

tussen pikkelpoort en hemelsleutel zit ik onder de lindeboom getrakteerd op een pianospel via het open raam en een zachte bries die mijn gedachten even naar het kamertje van Ernest Claes leiden en hoe heet het daar wel moest geweest zijn toen hij zijn Witte schreef dan zwerf ik verder naar het kerkhof waar hij in goed gezelschap van…

ik wil je plaatsen in een map je weet wel zo een met drie flappen of kies je die met elastiekjes één op elke hoek en daarop gaat een etiket je kent ze nog met donkerblauwe rand en je moet likken zelfklevend is voor later pak je vulpen nu maar die altijd lekt en het vloei kies je vak zelf ik buis toch…