Alle inzendingen van jeroen

De engel en de held Een engel op TV Ze draagt een oorlog met zich mee Een oorlog van tranen Tranen om haar E. Tegenstrijdig was hij De soldaat uit een land van vrede Door gevoeligheid gehard Door hardheid een gevoel De held schreef zijn afscheid, zijn einde en ging met een doel, werd een doel Een engel op TV Nooit meer zag zij hem…

Ben een beetje alles Van alles een beetje niets Houd wel van wat sporten Of een beetje op de fiets Ben een beetje zanger Dicht er een beetje bij Voel me graag verbonden Ben het liefst een beetje vrij Nog steeds die Mister Pfeiffer Mag er wat fitheid bij? Liever wat energieker Dan half gezond of zieker Schrijf een beetje liedjes Ben…

Terwijl ik andere lippen kus en donkere haren streel en de zon zijn best doet om jou uit mijn hoofd te branden. en jij ver weg bent je lichaam geheel zomers en zachtheid dat verwend wordt door gebruinde handen. We komen elkaar weer tegen, veroordeeld tot jou zo lijkt het wel, als mijn vrolijkste paraplu in najaarsregen…

Pluk plukte de dag met pret maar viel weliswaar met een lach zowaar van de Pettenflat…

in vers vertrapte aarde staan mijn voeten onwennig ik volgde je lach en de ronding van mijn verlangens jij draait je om en vraagt waarom ik hier ben of ik je ken de aarde zuigt mijn woorden zacht naar binnen verlies mijn zinnen en mijn eigenwaarde doch zonder een geluid beroer je zacht mijn huid kust mijn koude lippen terwijl de ochtend…

natuurlijk ben ik bang voor schaduw achter bomen het zuchten van de wind de geur van het moeras ik ben hier al te lang alleen met sombere dromen waar ik ook als kind voortdurend bang voor was natuurlijk heb ik angst voor wat er nog moet komen en wat ik hier nog vind of nooit vinden zal maar wellicht ben ik het bangst voor tranen die…

hij vergrijpt zich aan haar woorden zij begrijpt zijn woede niet en haar zinnen die hij afmaakt spelt zij telkens in verdriet kleurt haar gezicht met waterverf treurt haar grijze ogen nat zij had jong van hem gehouden maar zijn liefde overschat…

hoe sterk ik ook wil lijken mijn zwakte wint de strijd en door naar jou kijken verlies ik zelfs de tijd…

tussen de oren zaten zijn twijfels muurvast en een schroefje los…

terwijl zijn maag de inhoud leegt zijn ene hand zijn mond afveegt de ander naar een sleutel zoekt hij in een waas de deur vervloekt waarachter niemand op hem wacht neemt hij zich voor dat deze nacht … … maar bij het zien van bed en troep onder de poster van Betty Boop is hij alles weer vergeten zal hij morgen niet méér weten dan de fles,…

zij laat het licht aan voor de angsten voor de schimmen op de muur haar deur dichtgaan voor geluiden voor gevaren elk uur haar ogen open voor de dromen voor de stemmen in haar hoofd haar tranen lopen voor de schaamte omdat niemand haar gelooft…

het is de pijn het mes het bloed die haar steeds doen vluchten in dromen weg van hem het is de wijn de fles de gloed die haar hart doen luchten te komen zonder rem het is de geest het glas het rood die haar steeds doen huilen in schokken verspilde kracht het is het beest de as de dood die haar laten schuilen voor brokken…

in het stof van mijn geheugen staat je naam verkeerd gespeld verdraaide waarheid of een leugen een delict zonder geweld heb ik echt om je gegeven of doodde ik met jou de tijd om als puber te overleven in een spel van haat en nijd in het stof van mijn geheugen verliest herinnering alle glans neem ik stil de laatste teugen van een liefde…

Begripvol, had ik begrepen, is veel weten: Van woorden, wetenswaardigheden, betekenissen juist op waarde schatten, zonder gissen. Naar nooit lang vissen naar de juiste definitie, maar met concrete taal een abstract verhaal kunnen linken aan een eigen kader van auto-vormende cognitie. Door goed kunnen luisteren naar het fluisteren…

stil, zachtjes niet bewegen hier was het dat wij zwegen dit plekje paradijs begin … of einde van de reis…

hoe weinig ingewikkeld is de essentie van leven ik zou voor jou, mijn lief het mijne willen geven…

in het laatste uur voordat ze stierf schreef ze alles van zich af maar ook toen kon ze niet uiten waarom ze niet om leven gaf in het eerste uur na haar verscheiden las hij alles wat zij schreef en postuum nam hij haar kwalijk dat zij het antwoord schuldig bleef…

het is de wind niet jij die verhalen fluistert gedachten verwaait geheimen doet verbergen het is het kind in mij dat in spanning luistert totdat de wind draait alsof hij mij moet tergen…

hij scherpt zijn gedachten aan de randen van zijn geest woorden snijden dieper dan liefde is geweest twijfel in haar ogen aarzeling in zijn stem hij praat nog over “samen” zij denkt enkel nog aan hem…

ik draag je naar het water geef je wangen kleur het zout doet pijn vervangen vernevelen tot geur ik draag je naar de bossen geef je longen lucht de zon doet jouw verlangen verpakken in een zucht ik draag je naar de bergen geef je lichaam rust de sneeuw zal langzaam smelten verdampen als je kust ik draag je naar de wolken geef je…

ergens in de geest verborgen zit het besef van goed en kwaad waarnaar men handelt waarnaar men leeft waarnaar men schrijft waarnaar men praat waarom maak ik mij dan zorgen over dat innerlijk het gemoed wanneer ik kijk wanneer ik lees wanneer ik hoor... wanneer jij bloedt…

wit in blauwe lucht wind die zachtjes zucht speels het wit laat zweven steels verlang ik even wind of wit te zijn…

met ogen dicht hoort zij geluiden in de kamer rechts van haar zij huivert licht wil hem beduiden met een aarzelend handgebaar te blijven liggen zich niet te roeren en beseft dan net op tijd dat de man die zij zo lief heeft naast haar met een ander vrijt…

het dier in mij herleest de zin en voelt zichzelf bestaan zacht grommend vanuit de onderbuik wacht ik op volle maan... de roep in mij verstijft de prooi zij houdt zich angstig schuil diep snuivend herkent zij mijn gemoed en weet waarom ik huil……

het doffe van haar droeve ogen beloven weinig glans zodat ik steeds haar blik ontwijk en met mijzelf dans mijn voeten vegen strepen op hout als schuurpapier ik dans, maar volg haar ritme niet ik dans, maar zonder zwier…

Van verre kondigt hij zijn aantocht aan Koude lucht stroomt langzaam langs mijn benen Tot er een korte stilte volgt Met trage stappen komt hij dichterbij Nog steeds roept hij: Ik kom eraan! Mooie herinneringen borrelen door mijn hoofd Alsof ik in een sprookjestuin ben met prachtige bloemen Helaas loopt er iets vreselijks achter mij aan…

in tegenstelling tot wat zij u zal vertellen is zij volmaakt gelukkig met wie en wat ik ben er zullen best dagen zijn dat onze relatie wat wil knellen maar dat is toch bij iedereen zeker bij eenieder die ik ken als ik u moet geloven zit zij constant te klagen maar laat ik u vertellen dat doet toch elke vrouw ik weet wat haar probleem is…

nu haar handen niet meer strelend langs zijn ongeschoren wangen gaan en de randen van zijn nagels rouwen om een kommervol bestaan leegt hij flessen, vult hij glazen drinkt hij kringen op het hout zoekt hij in het net naar mazen in een zee van vochtig zout drijft hij kansloos met de stroom mee naar de rand van zijn bestaan waar zijn grenzeloze…

bloemen van ijs op ramen getoverd het koude is buiten het warme in mij verlang naar de zon en zomerse kleuren het vrolijke fluiten van vogels in mei strepen van licht op muren getekend het warme, jouw lichaam het koude, mijn tong vergeef me mijn zonden mijn lust en mijn vraatzucht ik lik aan een ijsje en voel me weer jong…

met mijn neus tegen het glas maakt mijn adem doffe plekken zien mijn ogen grijze vlekken en slechts nog wazig waar jij was met mijn lippen op het raam kus ik naar de blauwe luchten waar ik jou net in zag vluchten en fluister zachtjes nog je naam…