Alle inzendingen van john kroos

De dag fluistert licht zo vreemd ik heb mijn ogen in het oude dicht mensen praten in verhalen alles leeft om terug te gaan in het grut die na ons zaten zie ik spiegels in mezelf staan ik gooi een steen het water rimpelt in vertraging verder het leven kabbelt naar de oevers van een klein respijt aan het eind raak ik alleen…

Het beeld vervaagt nog in mijn spel in grote lijnen etst de leegte jouw beleving wel je afdruk die in lachen kaatst het flonkeren dat de sterren in je ogen plaatst hoe kan ik dat ooit uit me wissen ik voel je adem langs de waarheid gaan proef je tranen in mijn eigen waan om je nooit te hoeven missen ik hou van je berg je sterren…

speel en klim klim in bomen laat de zon maar naar je komen gooi je voeten in de lucht volg je sproeten tot een zucht van jeugdig blij beleven speel maar zie de schittering van vocht een nat verleiden dat jou zocht zo'n zomerspiegel van kristal het kleurt de dag om bovenal zijn diepte door te geven in schaterende rimpels…

de nacht valt in het leven trekt zich langzaam terug en vlucht in opgetrokken muren geen klank, geen toon verliest zich in de straten het woord valt stil wat zeggen wil er valt niets meer te praten een lamp gaat aan zo'n schamper licht het heeft geen kleur geen geur het zal natuurlijk nooit echt duren de nacht valt…

Als een schaduw draag ik het met me mee herinneringen vlagen van mezelf delen uit de tijden die met het strijken, het meer wijken van de jaren minder deelbaar voor mij zijn Opgelost vervlogen uit mijn jeugd de buurt als vesting van mijn idealen mijn hoop, de eenvoud die zo kostbaar is, alles wat van toen tot later maakt als troonzalen…

laat me wezen wat ik ben gesloten in een pen geborgen in de schoot van nachtelijk gevoelen laat de warmte in me wellen de zon mijn jeugd vervellen en alles zoveel mooier minder zijn simpel veelheid zijn in alles wat ik ben en ooit had willen zijn de nacht verzacht de randen raakt mijn dromen keer op keer slapen doe je in het donker…

ze zijn er voor elkaar staan op elk van de uren altijd voor je klaar ze weten als geen ander hoe moeilijk het kan zijn om tranen te verbergen herkenning van de pijn ze willen je graag steunen als baken in de zee en drijf je daar verloren dan drijven ze ook mee ze helpen op te bouwen ze zijn de basissteen ja een echte vriend te…

je kijkt ontwijkt de dag die er nog is vergeten in de tijd met een sluier van niet weten draag je stiltes in me op kijk je blind naar ons verleden alsof de dag is afgegleden tot een wereld die je mijdt maar soms verlicht de helderheid je ogen schittert kleur tot regenbogen zie je wat ons samen maakt dan ben jij opnieuw de moeder…

zinnen makend tot een nieuw bestaan de dag en nacht in ons verrijken elke weg als nieuw te gaan geen ogen die al in me dwaalden geen lippen nog naar eerst gevoel slechts woorden die in ons verhaalden wevend, ragfijn tot een kloppend doel liefde was een vreemd gegeven voelbaar blauw tot zon gewelfd blind verloren in jouw leven was jij al…

je ogen die mij spreken door het donker van de nacht als de schaduw laat verbleken wat jij als een stilte dacht liefde een storm die blijft razen rond de naaktheid van jouw ziel waar mijn wezen als een glazen bel van puurheid in jou viel alleen de dag zal ons ontwaken als het licht dat zich verlegt mij de stilte laat verzaken in…

het zijn de tranen die verstillen in de echo van jouw zin die een dak van wanhoop maakte met een eindeloos begin hoe kan ik jou ooit zeggen dat mijn liefde in jou bloeit dat het voelbaar door blijft stromen en verloren weder vloeit geen woord zal jou nu raken geen zin zal blijvend zijn slechts de echo zal nog resten als een steeds hernieuwde…

verglijdt het leven achter stappen die weer klinken in de stilte van mijn geest dromen die illusies waren die intens vergeefs in al ons voelen spaarden weg in pijn en smart verstorven en zo verglijdt het leven als een leegte die niet kiest die alleen in houden van zichzelf verliest zomaar, ongemerkt weg en al wat dan…

met alles wat jou in mij draagt met alle liefde die om ons vraagt alleen in hier in mij vrij om hart en ziel te voelen zonder doelen zonder jou alleen als een roos verloren in haar groei in krachteloze bloei zonder zonlicht zonder jou is alles als een morgen weggeborgen zonder jou -…

als de wind die speels haar adem op de zomer legt bewegend, zoekend naar plezier als de zon die hoopvol door de wolken schiet en in alles toch weer warmte ziet daar en hier verlangen een woord zo voelbaar in mijn hart als dauw zo breekbaar zacht, en teer en als de dag haar licht verliest in zwart leg ik mij in haar mantel neer…

de stilte lengt de dagen nieuw naar zomers vol gevoel klein zoals intens geluk kan zijn het vijverwater valt in druppels nieuw uiteen schittert lucht als bellen vol plezier klettert leven slechts tot hier in mij gaat alles verder met vleugels als verlangen water als gezangen voor mij en wie het hoort..…

de laatste uren zoals er veel nog zijn en zullen gaan ze sterven in mijn adem weg zo mijn stappen even klinken hol weerkaatsend om mij zingen in het rusten van de nacht tel ik de kaarsen één voor één zie ze vuren branden rook verkringen als de tijd die smeltend leeft als de nacht die langzaam dag wordt en ons zo momenten geeft…

door het venster van mijn ogen glijdt een zwaluw door de lucht heerlijk zwevend op haar vleugels waar de wind naar adem zucht waar een blauw geverfde hemel met een zon die warmte straalt in een wolkenloos beloven al mijn hoop naar boven haalt het leven geurt naar vers verlangen naar het kennen van een zin naar het stoppen met…

kinderen spelen met jong verworven idealen nog niet klaar delen groeien tot meer wezen blozen zonlicht in elkaar een accordeon weerklinkt laat de buren muren breken tot een tuin die voelen zingt stemmig zonder dat er echt iets spreekt of het moet de lente wezen die de zomer in zich leegt rustig zit ik in mezelf te wachten…

de tijd rekt dagen laat seizoenen op elkaar van mijn jeugd naar ouddom rijken zo grijs haar de wind doet strijken tot een stil verloren herfst gebaar aanschouw ik jaren voor de kachel vonken starend naar veel meer vlammen die niet willen doven die mij nog in groei beloven naar een zomers roodvol wederkeer…

de straten gaan verloren bedekken zich in kleurig goud laten tijd in herfst verkleuren zoveel moois en toch vertrouwd ik staar naar buiten kijk in jeugd en ideaal kijk naar morgens die nog komen die er zijn in waar ik sta alles voelt naar nieuw verlangen ademloos verstopt geluk in een tel ontsnapt gevangen nieuwe kleuren gaan nooit…

en als de tijd daar is gekomen dat er niets meer voor ons rest dat zelfs stilte is vervlogen als een bel die levens lest die kleuren draaiend ver vervagend in zichzelf vrede kent en de zin van wat we waren als een droom op jouw ziel ent sluit dan mij nog in je ogen en neem ons in je wezen mee omdat er niets meer meer kan wezen…

ga maar slapen doe je ogen even dicht laat de wereld zachtjes rusten zet je zorgen uit het zicht proef de vrijheid van niet wezen als je in je dromen zakt om een andere kant te lezen waar de zon je ziel weer pakt waar de wind je mee laat rijden op de vleugels van je geest ver verwijderd van het lijden zo ver van al wat is geweest…

de nacht valt in de stilte oude vormen tonen vreemd in zichzelf onherkenbaar als de tijd het donker weent snelle stappen dragen haastheid dragen ver van mij vandaan en ik kijk in het verleden waar de tijd zich laat vergaan oorlog, honger onmacht in gevoelsgeweld het is de zwaarte van niet kunnen wat mijn hart het willen meldt klokken…

en de grond verliest verkiest de morgen dag na dag wolken schrijden haasten mijden vastheid die niet is de grond verliest en kent slechts waarde in de droom die ons beziet en laat voor wie we zijn…

ik zit de zon schijnt over velden zover achter mijn gezicht ik keer in luwte achterover gedachten stromen uit het licht van gouden kleuren zie ik sporen ver weerkaatsend in een dal ingeperkt door de flarden van een jeugdig ideaal beelden stemmen in mijn denken door het weelderig gegroei hoor ik ruisen…