Alle inzendingen van kaatje

hersenkronkels, gedachtenspinsels of hersenspinsels, gedachtenkronkels? kronkelende spinsels dachten mijn hersens of spinselden mijn hersens kronkelende gedachten? kronkelende hersens spinselden mijn gedachten spinselende kronkels in hersens zonder gedachten…

ssssttt, stil; luister: ik hoor een zacht gefluister een geluid zó zacht en stil het is er alleen voor wie het horen wil geen gejubel, geen kreten maar meer een stilletjes weten; hoop is weer in mijn hart het begin van een nieuwe start? mijn harten"kreet" is dus nog stil en zacht maar ontegenzeggelijk meer dan ik had verwacht. ssstttt…

de actualiteit vandaag de dag: slecht weer, zwaar gemoed pessimisme verdrijft de lach omdat er zoveel 'moet' mensen 'moeten' naar het werk mensen 'moeten' naar een feest mensen 'moeten' naar de kerk mensen 'moeten' weten waar je voor het laatst bent geweest ik zou zou graag zien dat het woordje 'moet' mag verwijnen we gaan…

ze laat hem gaan, hij is het niet waard ze kijkt nog één keer om, ziet dat hij naar haar staart maar haar keuze is definitief ze neemt zijn houding niet meer voor lief hij dacht alles te kunnen maken en wanneer het hem uit kwam het ook weer te staken maar nu heeft ze eindelijk er genoeg van ze zoekt voortaan een echte man…

hier zit ik dan, alleen op de bank tranen in mijn ogen, brok in mijn keel keek net naar beelden uit mijn verleden en het werd me eventjes te veel we zijn al vijf jaar uit elkaar ik dacht dat ik het vergeten was maar nu ik het terug zie voel ik weer hoe goed het was wat doet het pijn om het terug te zien onze liefde voor elkaar de tranen…

een kamer vol vrolijke lachende mensen leuke muziek erbij, dansjes worden gemaakt wanneer je zo in de rondte kijkt is er niemand die zich niet vermaakt maar voor wie verder dan de oppervlakte kijkt ziet de wanhoop op haar gezicht ze staat alleen tussen de mensen met haar ogen dicht denkt ze terug aan toen? toen ze het middelpunt van zo…

telefoon geeft een geluid mijn hart springt op ik kijk hier al zo lang naar uit toch een beetje gespannen open ik het bericht wie weet wat je gaat zeggen nu misschien sla je de deur wel dicht langzaam lees ik woord voor woord en dringt het tot me door dat mijn gebeden zijn verhoord ook jij wilt graag dit contact en wijst het niet af…

de vragen zijn gesteld de laatste woorden gesproken beiden uitgeteld onze harten gebroken het ultimatum verstreken zonder hoop voorbijgegaan de laatste keer omgekeken ieder een eigen kant uitgegaan maar als aan een draadje aan elkaar vast nooit is het helemaal weg soms voelt het als ballast maar meestal is het er eenvoudigweg…

grenzen heeft ze verlegd bergen verplaatst alles is uitgelegd nu voor het allerlaatst heel haar gevoel ontbloot nog nooit zo bang geweest alle hoop gedood wanneer ze zijn brief leest uit haar leven verdwenen wacht ze nog lang op hem maar hij is niet meer degene die haar gaf haar stem monddood, alle hoop verloren kijkt ze naar beneden…

vriendschap is het wat ik van jou verlang maar wat tevens zo moeilijk is te realiseren we kennen elkaar al zo lang dat we beiden niet durven te investeren vrienden waren we, maar ook partners en minnaars nu al tijden uit elkaar, en veel is er gebeurd onze liefde die uitging als een kaars heeft ons denken gekleurd maar we waren altijd vrienden…

mijn macht uit handen gegeven zonder dat ik dat wist vandaar die problemen in mijn leven ik heb iets wezenlijks gemist ik reageerde alleen op waar jij je bevond nam geen enkel initiatief daar had ik redenen voor, zeer gegrond want jij opende het offensief maar wanneer ik verder wil gaan zal ik je moeten tonen wat in mijn hart omgaat en…

"de emotie mag je voelen" zei iemand die het weten moet maar hij mag dat wel bedoelen hij heeft geen idee wat het met me doet wanneer ik dit toe ga laten nou, berg je dan maar hou me maar in de gaten want dan ben ik nog niet klaar het zal me overspoelen ik zal er in ten onder gaan dat zal ie toch niet bedoelen ik kan het gewoon niet…

onbezonnen verloren gegaan verdwaald gevangen doorlopen stil blijven staan nergens meer op hopen onophoudelijk gegeven leeg, uitgeput de hel doorstaan nu weer een eigen leven langzaam vooruit aan het gaan…

ik voel de brok in mijn keel de snik in mijn stem nog even en het word me teveel ik heb geen rem laat al mijn gevoel naar boven komen ervaar het oprecht voel weer de pijn door me heen stromen nadat je je laatste woord hebt gezegd waarom moet ik nu weer huilen? is het verdriet dan nooit op? kon ik maar ergens schuilen totdat ik kan zeggen…

ik voel je, in en om me heen je bent een deel van mijn kern laat me niet langer alleen ik kan het toch allemaal niet zonder jou ik weet niet hoe dat moet ik voel me toch nog steeds jouw vrouw ooh ik weet dat ik zelfstandig ben dat ik bij vlagen zelfs verschrikkelijk handig ben maar het is allemaal leeg en zonder hart wanneer jij er niet…

emoties... die iedereen herkent maar ze tonen aan iemand dat is vaak ongekend ik kan het ook niet goed voel me dan zo naakt maar weet dat het me goed doet maar hoe doe je zoiets? hoe laat je zien wie je eigenlijk bent? meestal doe ik maar gewoon niets... ik beredeneer het hele feit blijf redelijk de hele tijd maar soms is de emotie…

langzaam komen ze bovendrijven steeds één voor één het is soms niet te beschrijven ze gaan snijdend door me heen veel is er weggestopt nooit meer aan gedacht maar ik heb mezelf gefopt nu zijn ze er, volkomen onverwacht ik dacht dat ik het was vergeten dat ik klaar was met jou maar mijn lijf laat me weten dat ik nog steeds van je hou…

ogen die teveel weten gedrag dat niet "past" ze kan het verleden niet vergeten het is voor eeuwig in haar ziel gekrast pas 6 jaar oud en al een leven geleefd geen man meer die ze nog vertrouwt ze heeft teveel beleefd haar lichaampje niet meer ongerept nooit meer "heel" door een man die ook haar moeder mept het grijpt me naar de keel…

ik weet niet wie jij denkt dat je voor je hebt ik ben niet meer dezelfde vrouw ik weet dat je hier genoegen in schept maar vergeet het maar gauw ik laat me niet meer ringeloren niet meer vernederen door jou ik wil je woorden niet langer horen ik dacht dat je dat nu wel weten zou tuurlijk kies je haar kant dat heb je al jaren gedaan maar…

storm van wolken flarden in mijn hoofd gevoelens kolken van verstand berooft storm van woedende vlagen berovend mijn verstand kan het niet meer verdragen woede krijgt de overhand storm van onredelijkheid en haat neerslaand tegen de spiegels van mijn ziel voorbij de goede raad nu niet meer subtiel…

gedachtenlang, nachtenlang missend een stuk van mij dagenlang, jarenlang een half leven voorbij hopeloos, hulpeloos aanvaardend mijn verlies uitzichtloos, woordenloos is dit het leven dat ik kies onvermijdelijk, onlosmakelijk deel van mijn "zijn" onbegrijpelijk, onbschrijfelijk zit nog steeds aan jouw "lijn"…

ik krijg rillingen als ik je zie vlinders in mijn buik voel jouw warmte als een kruik jij bent mijn evenknie mijn ogen stralen telkens weer als ik jou zie lopen het verlangen is zich aan het ophopen en het groeit steeds een beetje meer mijn denken gaat niet meer gestructureerd mijn woorden missen samenhang ik ken je nog niet zo lang maar…

wezens van energie en licht levend, ademend, bestaand stralend, met de ogen dicht onze eigen weg gaand wezens van liefde en vrijheid levend, ademend, bestaand leverend de levensstrijd het pad nog ongebaand wezens van lucht en water levend, ademend, bestaand huppelend tot later het leven eeuwig gewaand…

onverbrekelijk verbonden door draden geweven door tijd heen verzonden al ons halve leven gebeurtenissen gebeurd onherstelbaar geraakt onze liefde verkleurd de code gekraakt het onverbrekelijke verbroken de draden versleten anderen die opdoken nooit geweten voorbij, over en uit toch onverbrekelijk gebleken de tijd in z'n achteruit…

mijn gevoelens ontbloot kwetsbaar opengesteld meteen gestorven een vroege dood na wat jij me had verteld toch nog steeds geen spijt het is goed zoals het is ik moest het gewoon even kwijt het moest uit die gevangenis opgekropt, weggestopt deed het te veel pijn nu opengelegd, niet meer verstopt lijkt het minder te zijn…

ik voel ze nog, jou armen om me heen jou handen in de mijne samen één ik voel het nog de vreugde en de verwondering toen we keken naar onze zoon zo vol bewondering ik voel nog de eenzaamheid de afstand tussen ons de eeuwige strijd ik voel het nog de pijn en het verdriet toen je tegen me zei dat je me verliet ik voel ze nog jouw…

kwam hier voorbij en zag je staan nog iets dichterbij het was met me gedaan keek in jouw ogen jij in die van mij de vonken die overvlogen verrasten ons allebei een klik, een contact zo intens, zo echt samen compact samen in gevecht naar elkaar toe van elkaar af steeds weer is dat het wat ik doe en altijd die spijt achteraf gevoelens…