Alle inzendingen van lejo van Kuijeren

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

19 dias y 500 noches "de genezende werking van de poëzie houdt mij op de been" aldus de zanger/dichter herstellende van een ernstige hersenbloeding sprak hij deze helende woorden als een ternauwernood aan de dood ontsnapte matador kreeg hij weer vat op het bestaan blijkt dat de poëzie de mens sterker maakt dan men ooit voor…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952 Lejo van Kuijeren…

(entre Uzés et Nimes) zo je hier iets hoort fluiten zijn het niet de vogels maar de kogels…

met de goedgeefsheid van een mooi vers je sporen verdienen soms kan het je gebeuren je zoekt naar de juiste combinatie van woord en daad en vooralsnog onverwacht begint het te lopen als vanzelf... éénmaal op de rails is het een fluitje van een cent en in beweging geen houden aan…

bij de heilige Mont-Ventoux denk ik altijd aan Petrarca aan zijn voettocht naar de top met als beloning het uitzicht op verwondering in een wereld die nog mystiek was... toen ik eeuwen later in zijn voetsporen de weg omhoog vond heb ik een stukje van de top meegenomen als versteend bewijs daarna besefte ik pas werkelijk dat hij mij…

een sober graf voor een schrijver die heel goed wist dat de dood een punt was achter het leven tussen stenen vinden we een briefje een Duitse bewonderaar doet verslag van zijn ontdekking naar aanleiding van des schrijvers literaire werk hij schrijft dat hij in de winter de warmte heeft ontdekt van de zomer hetgeen toch maar bewijst dat…

'geluk lag voor het grijpen' als dit geen mooie eerste zin is voor een roman dan weet ik het niet meer... maar daarna hoe dan verder welke kant moet ik uit zo'n eerste zin maakt heel wat los de tweede echter is dikwijls een stuk minder om over het vervolg nog maar te zwijgen zou de ultieme roman misschien louter uit eerste zinnen…

er zijn mij uit de poëzie twee esdoorns bekend de eerste ontdekte ik in het werk van de dichter C.Buddingh' de tweede onlangs in de nieuwe bundel "toen ik dit zag" van Rutger Kopland... beiden geven ze een beschrijving van de boom en vooral de vergankelijkheid ervan zo blijft de mens (en zeker de dichter)in de nadagen van zijn bestaan…

vluchtig zijn woorden in taal en tijd zo heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

toch weer met de geur van gisteren het neusje weemoed in de maak het vleugje deemoed voor de spraak een rondje tranen van de zaak... het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

niets zó zalig dan 't nutteloos liggen met gesloten ogen de tijd verdoen zonder enkele vorm van valse schaamte ver van het gemodder van alle dag jezelf denkbeeldig te rusten leggen op een bedje van rendiermos onder een grove den en eindelijk eens durven dromen van een vredige kerst op deze aardkloot... wanneer er dan ook nog wat sneeuw…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong... maar nog voor we goed en wel beseffen waar we nu zijn keren we terug op onze schreden…

een heuvelrug is wat ze ziet wanneer ze uit haar roes ontwaakt... een weg omhoog die is er niet aldus de knooppunt kaart geen enkele reden voor paniek niets is de onrust waart 't is de man een rots van vlees het doel haar bedevaart…

soms zou ik mezelf wel eens op de voet willen volgen... maar dan wel in mijn eigen tempo…

wat verschuift is de zon... langzaam wordt mijn schaduw langer Lejo van Kuijeren…

zonder versterker gaat zijn stem verloren slinken de woorden raken zinnen stuurloos en gedichten op drift een enkel gebaar geeft hoop voor morgen... de fluisteraar echter maakt zich zorgen zijn stem kan het niet aan Lejo van Kuijeren…

vers gevallen sneeuw op oude grond herinnering herleeft hoopvol tuur ik in de verte... misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

wanneer Satie daar de toetsen beroerde zat de lucht vol melancholie…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…

in tegenlicht heeft niemand een gezicht…

ik kleur met woorden mijn gevoel... soms geeft het weer wat ik bedoel Lejo van Kuijeren…

het resultaat van een fotosessie op billboard formaat aan de Avenido de la Constitution maakt grote indruk... een serie overrijpe vrouwen in de meest uiteenlopende poses die men bij nader inzien beter maar gisteren had moeten plukken na een zorgvuldige en nog lastige keuze schiet ik een foto van een foto Lejo van Kuijeren…

heel even in het voorbijgaan zie ik in een etalage mijn spiegelbeeld... goddank heeft hij haast…

voor Christian Bobin altijd eenrichtingsverkeer het denkbeeldige gesprek van man met zijn geliefde woorden van vertwijfeling en de wetenschap van het vergeefs wachten op een antwoord de dood begrijpen vergt veel tijd verdriet is het tussenland als in een onaangename droom afwezigheid is het grote gemis de herinnering echter blijft…

waarschijnlijk in een vlaag van creativiteit heeft de etaleur de etalage gevuld met herfstblad van fors formaat…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen en linten van zwijgzaamheid achter hoge heuvels van misplaatste trots bepalen leestekens de grens juist daar ginds in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…

hij die de eerste steen werpt... legt de basis voor een berg…

1 de groei ginds in de tuin der lusten gaat mij ver boven het verstand alles groeit er zoveel sneller dan de kool hier op het land 2 een bril is meestal met twee glazen hoewel ik blijf mij steeds verbazen dat zo'n ding met slechts één gat zoveel bezitters heeft gehad 3 ik ril mijn god wat is het koud en ik voel me zo omstreden dan…