Alle inzendingen van lejo van kuijeren

op het fietspad langs de Weser lag het vol F.K.K. slakken…

had nog behoorlijk de pest in toen bleek dat ik daar geen ritje op een kanonskogel kon maken…

(te Holzminden) lezers zijn reizigers met het boek als juiste bestemming zie hier het reisbureau...…

als alternatief voor een vanouds bekende route in de U.S.A. soms neem je zonder klagen genoegen met totaal iets anders…

ik zal alleen maar korte verzen schrijven want kort of lang ze zullen niet beklijven dus waarom zou ik dan nog lange verzen schrijven…

in tijden van grote schaarste en armoede laat je schaamte varen kijk je niet op een smetje ben je blij met elke kruimel daar moest ik aan denken toen ik die grote foto in de Volkskrant van j.l. donderdag 28 augustus zag ik voelde mijn lekkere trek uit schaamte op de loop gaan en groef diep in mijn herinnering naar de laatste keer dat…

neem de das die als je in z'n hart kijkt zoveel liever sjaal was geweest maar ja we hebben het nu eenmaal niet voor het zeggen dus eens een das altijd een das en die sjaal die draag je dan maar in je vrije tijd…

jammerlijk is dat zelfs je mooiste herinnering nooit echt tastbaar zal zijn het blijft suggestie een vleugje weemoed realiteit echter is dat de tijd van toen telkens verder van je afdrijft... je staat onthand op de kade van het afmerend vergeten bij de meerpaal van een groot verlies en moet met lede ogen aanzien hoe het schimmige scheepje…

ze hebben hem hoog verheven op een voetstuk gezet goed zichtbaar voor de lens het tegenlicht maakt het donker laat hem er uit springen alsof juist hij de hoofdrol mag vertolken…

landelijk stoffig soms en in mijn herinnering warm zeer warm een stukje noga in Montelimar en daarna nog verder zuidwaarts…

vermoeid van het rijmen schreef hij maar wat op een beetje dwars zoals dat hoort wanneer je kwaad bent op jezelf omdat je inspiratie mist woorden zonder betekenis zinnen zonder enige zin een vogelvrij gedicht eigenlijk…

afscheid is als ballast een rugzak met de zwaartekracht van een zwerfkei elke stap is herinnering de tranen echter zijn opgedroogd in de nerven van je gelaat als verzamelplaatsen van het eeuwig zout in open wonden…

van mij geen woord over de ramp wanneer ik woorden had zouden ze tekort schieten ik denk dat zwijgen nu zoveel meer troost kan bieden dan al die loze woorden dus vraag ik slechts om een gepast zwijgen op een serene plek waar je bij stil kunt staan…

serene schoonheid in soberheid gevangen eenvoud kleurt inspiratie van de kunstenaar wat ontstaat is een in de natuur gevonden droombeeld zó simpel kan het soms zijn…

voor D.v.Z. een herderinnetje met haar hond in de nog schrale zon met één oog op de schapen en eentje op ons laat ze zich niet vermurwen en zo hoort het ook want de kudde is haar alles…

zo er een mooi stukje Hengelo bestaat dan moet het 'de Houtmaat' zijn deze plek zó lommerrijk en dejeuner waardig dat je je ergens op een prachtplek in Frankrijk waant 'quelle une ambiance' on Hengelo's haast…

'het zondigen tot deugd gemaakt' daar durfden wij vroeger slechts van dromen hoewel zondigen het zijn uitsluitend de kleine geneugten waarvan je soms stiekem met ziel en zaligheid kunt genieten en laten we eerlijk zijn wie wil dat niet…

het is bijna 40 graden en we zoeken hier verkoeling in de rivier die echter te ondiep is om kopje onder te gaan maar met de voeten in het water is het te doen we lezen iets luieren wat en ik tracht m'n hoofd koel te houden door af en toe mijn petje in de L'Aygues te dopen…

de dichter verliest zich in louter mijmering laat wat hij ziet verzinken in zijn innerlijk dromen laten zich vertalen maar alleen wanneer de tijd er rijp voor is...…

(korte dialoog tijdens de vakantie) minzaam vraagt hij ons of wij ook Frans lezen wanneer we antwoorden dat wij het leuk vinden de koppen te snellen zegt meneer Gerard dat hij wel iets meer leest dan alleen de koppen…

een lommerrijk pleintje in de stad Orange een echtpaar vijftig plus stapt van de fiets zoekt een plekje in de schaduw en even later zijn ze ieder voor zich verdwaald in hun eigen digitale wereld…

het bekende bakkertje van de fameuze palmiers is definitief uitgebakken daar onder het poortje waar lange rijen wachtenden ooit stonden opgesteld heerst intense stilte alleen het opschrift 'BOULANGERIE UZETIENNE' zal nog wel even blijven als herinnering aan de bakker van weleer lejo…

telkens stroever gaan de klepperklumpkes want de leden hebben stramme leden en ze dansen in blessuretijd maar dat mag de pret niet drukken ook al moeten ze op krukken het gaat vast en zeker lukken want ook dansen is een strijd…

een podiumbeest moet er vroeg mee beginnen zoals u hier ziet…

voor Felix Nussbaum bizar als emigrant niet welkom als Duitser gearresteerd en als jood vervolgd aldus directeur Ralph Keuning van museum de Fundatie om te overleven zou je jezelf in een tekening willen verstoppen of onderduiken in het huis op het doek van olieverf en wachten tot de duistere wolken zijn overgedreven tja... was…

een markante plek op de markt als openbaring 'de engel van Zwolle' kwetsbaar als de materie waaruit hij is ontstaan maar bijzonder fraai hemels bijna...…

een eenzame bloem aan een pilaar gehangen wellicht door iemand die om schoonheid gaf en inderdaad op de foto zie je duidelijk wat verfraaiing doet met een triest station ergens in het oosten van het land…

toen de hoge stem van de castraat inviel werd het doodstil... de angst was merkbaar in het publiek men besefte maar al te zeer dat het laatste uur had geslagen…

kleurrijk als tulpen en daar dan van genieten een bloeiseizoen lang…

vanuit de Fundatie een fraai kijkje op de peperbus maar zó dichtbij dat ik er bijna van moest niezen…