Alle inzendingen van lejo van kuijeren

wat nog hangt in de oude fabriekshal is de leegte maar nu zonder het gestamp van zware machines een verlaten overall hangt eenzaam aan een roestige spijker 'een symbool van verlatenheid' het laatste teken van leven is misschien wel 't jonge berkje dat zich heeft genesteld in de scheef hangende dakgoot…

'terwijl je een eitje kookt verdampt de tijd'... op de radio een discussie over het koken van een ei 9 minuten zegt de man van koud tot warm en dat bevalt mij zeer... maar dan is hij hard werpt de presentator tegen niet als je hem met koud water opzet aldus de ervaringsdeskudige zó blijkt het koken van een eitje de gemoederen…

januari 2010 met oostenwind over de Deldeneresch... bevroren tranen in de bedding van mijn wangen…

sneeuw viel en bleef liggen als een tijdsbeeld van witte stilte en juist die stilte sprak boekdelen...…

gladde woorden schaatsen op het ijs stugge woorden klunen tegen de wallekant omhoog rumoerige woorden veroveren het land tóch of vooral hebben wij het land aan luidruchtige woorden geef mij maar het warme fluisteren van teder woorden als ik mag kiezen worden dat mijn laatste woorden…

het jaar nader bekeken met ogen van haast ging ik zó dikwijls aan mijzelf voorbij... morgen leer ik beter kijken…

men steekt kaarsen aan en kijk weldra baden wij in een zee van licht…

een wintermorgen in december fragiel als een dun laagje ijs... zó ken ik het met kleine oogjes over een drempel die met de jaren hoger reikt 'hartverwarmend de mens' broos als toast plukt hij de dag met lange tanden…

poëzie is beweging zoals het hele leven een bewegen is... je zoekt naar springlevende woorden die willen dansen van de morgenstond tot het avondrood we vinden zinnen die er iets toe doen en tenslotte maken we het vers af in strofen en coupletten om toch vooral maar iets na te laten voor de overlevenden…

tijdens de duistere dagen ontdekken mensen elkaar en elkanders kwetsbaarheid...…

zal het angst zijn die lichtjes van kerstmis begin december..?…

het kraken van cellofaan hoort bij december zoals vroeger het roze suikerbeest het jaar heeft de haast van moeders die op de valreep nog boodschappen moeten inslaan voor de feestdagen wie nog voor het donker thuis kan komen heeft duidelijk een streepje voor…

we nemen de tijd voegen nog wat ingrediënten toe en noemen dit leven...…

nog blijft de wind aan takken sleuren verbergt de aarde haar aangezicht onder 't vallend blad zieltogend hangen bloemen op half twaalf... en ik onrustig in mijn stoel als aan het sterfbed van een dierbare zoekend naar telkens weer verkeerde woorden de vergankelijkheid opgediend compleet met garnituur…

het zijn slechts enkele gedichten en niet de dichter die overleeft uitverkoren woorden die blijven hangen in het collectieve geheugen de poëet zal spoedig vervagen sommige verzen van zijn hand trillen nog wat na in de ether soms kan je ze horen als gefluister van wind in kruinen van de bomen…

vang ik misschien een lezer met een lasso blijkt hij warempel ziende blind voor hem is het gedicht niets meer dan een lege fles met hooguit iets aan statiegeld verder zijn het loze woorden... ja de dichter moet soms heel wat slikken…

soms is dichten ledigheid verbergen achter wollige woorden dan weer is dichten vertedering oogsten in willige woorden doch meestal blijkt dichten kwetsbaarheid verbloemen het met fragiele woorden weerstand bieden... maar voor de meeste dichters blijft het knokken voor elke strofe die met wegstrepen wordt bedreigt…

(met dank aan G. Achterberg) als wij oneindig waren dan had ik zoveel tijd en om nog iets te sparen ruim de gelegenheid zelfs als je 't zou halveren 'helft van eeuwigheid' dan zou ik toch beweren 'ik heb alle tijd' maar alles is zó eindig we leven bij de dag dus haast is altijd met je vandaar mijn kort verslag…

wat rest er nog van het streven zowel verwachting als de droom blijkt zoveel groter dan het leven dat we straks wellicht met spijt zullen erkennen dat we tóch meer hadden moeten geven…

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…

in tegenlicht hebben mensen geen gezicht zijn alle bergen zwart ontbreekt het aan nuance in helder licht daarentegen blijft er niet verzwegen worden wij blootgesteld aan het verwijt juist daarom prefereer ik schemertijd...…

ik ken jou van vroeger sprak de man verrast nee zei ik ontkennend ik was destijds een ander die jij hebt gekend... later leerde ik mezelf te zijn dus nú ben ik een ander…

'met onmiskenbare hang naar lekkere trek kwijlde hij ongegeneerd toen zijn oog viel op de verleidelijke Bossche Bollen'... poëtischer kan ik het niet voor u maken sprak de dichter met zalvende stem terwijl hij bovenstaande tekst als opdracht in een bundeltje voor een lezer uit 's Hertogenbosch opschreef…

voorbij een plek in het landschap hoorde ik mensen praten over de dood 'berusting daar komt het op aan' sprak een krachtige stem zoals vanzelfsprekend bij mooi weer de blauwe lucht boven het groene land en de laatste streep aan gindse horizon... ik moest even slikken want ik was juist op weg naar gindse horizon…

bijna onopgemerkt sluipt herfst in mijn gedichten tussen gevallen bladeren zoek ik pasklare woorden om mijn gevoelens te vertolken met in mijn neus de geur van vergankelijkheid vang ik melancholie in tegenlicht…

elke dag is het eerder donker en worden mijn armen korter aldus de man die vergeefs probeerde de krant te lezen... tegen deze pijn helpt geen medicijn doch wellicht de opticiën…

'alles is verleden tijd sprak de dichter' in de schaduw van oktober ben ik het die amechtig tracht mee te liften op de rug van een seizoen van verval met de snelheid van vallende eikels gaat het snel bergafwaarts…

'van een vierkant gedicht de hoeken afgerond uit voorzorg je zou je maar bezeren'... hoe mooi moet je het maken om je lezers te raken dacht ik bij het herlezen van dit versje je kunt je nog zo uitsloven maar om opgemerkt te worden moet je met zwaarder geschut komen zelf behoor ik tot een minderheid die nog geraakt wordt door de tedere…

de 'Yorkshire dales' om precies te zijn Bolton Abbey de ruïne van 'Priory Augustinian' een schilderijtje aan de river Wharfe over de 'stepping stones' naar de andere oever en dan een foto maken…

je hebt gewoon geluk en 't opperste geluk daartussen veel gradaties... mij maakt het niet uit ik ben gelukkig met elke vorm…