Alle inzendingen van lejo van kuijeren

de trein is kwetsbaar wat u zegt maar zeg eens zelf wie is dat niet..? ik ken een grote kerel... Piet die is 2 meter 9 maar als ik met hem praten wil dan is hij zo verlegen u bent wat dat betreft een vent en stressbestendig tot het end en koeler nog dan vissen niets zeggen meer u bent vast god dat kan gewoon niet missen...…

de tuindeur gaat weer open er sluipt geur van voorjaar binnen in de tuin zie ik vooral groen heel veel groen de beukenhaag waar ik vorige week nog zó doorheen keek is in mum van tijd dichtgegroeid onneembaar voor vreemde ogen als een privédomein hier ben ik thuis voel ik me veilig... laat de zomer maar komen…

zijn uitzicht op een blinde muur belet hem niet te reizen in de ruwe structuur vindt hij zijn weg door een berglandschap van verweerde voegen... zover is het gekomen dat verzonnen kilometers hem vermoeien als een niet onaangenaam soort zeer die na een gezonde nachtrust spoedig zullen verdwijnen…

'le temps de cerises' zegt men in Frankrijk en natuurlijk ziet de wereld er een stuk fruitiger uit wanneer je behangen bent met kersen…

onlangs op een bijeenkomst met andere dichters tot m'n spijt weer eens gemerkt hoe weinig collegiaal de meeste dichters zijn elkaars werk lezen blijkt voor de meeste van hen een taboe terwijl goed luisteren naar andermans verzen al helemaal uit de boze is het lijkt waarempel broodnijd ware het niet dat er met poëzie geen droog brood…

van het zout gewonnen uit de tranen van mijn lief wil ik met pasen een vleugje op mijn ei...…

een meisje pakweg 7 jaar juist als ik denk dat ze gaat zwaaien steekt ze een middelvinger in de lucht 'ontgoocheling' in vogelvlucht Lejo van Kuijeren…

destijds heb ik eens een portie rijpe woorden in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze nog wat lyrische versjes voor later te bewaren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten (wellicht lekten de afsluitringen) zodat de inhoud aan versheid duidelijk te wensen overliet... daar stond ik dan met een zojuist…

wind trekt aan de regen tikt je tegen slaat je lam... je vraagt je af hoe dit zo kan maar éénmaal uit het veld geslagen staat een ander op jouw plek Lejo van Kuijeren…

met dank aan Jaap Grootenboer hoe het voelt over gedenkstenen te lopen... te lezen wie hier zoal hebben gewoond tot ze werden opgehaald dit gevoel vertalen in goedlopende zinnen het gaat niet lukken daarvoor is er te veel gebeurt juist daarom is het goed hier eens bij stil te staan Lejo van Kuijeren voetnoot: Ennekerdijk…

vederlicht zoals het geluk dikwijls is... het komt je aanwaaien op onverwacht moment en voor je beseft wat er gebeurt waait het weer weg Lejo van Kuijeren…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

ze kijkt naar mijn stem zegt ze... en ik bloos maar dat ziet zij niet kijken met andere zintuigen is niet een ieder gegeven laat dat haar een troost zijn…

(uit vissen) hengelen naar het voorjaar en fictieve vissen... 'beet of geen beet' het maakt onze buurjongen helemaal niets uit een wonderbaarlijke vangst zal het vandaag niet worden maar amusant is het beslist…

even een foto maken van 2 oersterke werkpaarden in een landschap bij Ootmarsum maar ze draaien mij resoluut de kont toe alsof ze daarmee zeggen 'het is zo wel mooi geweest' blijf ik toch nog zitten met de vraag van 'is het minachting of louter desinteresse' wie het antwoord weet mag het mij zeggen...…

meer dan ooit schrijf ik woorden zonder inhoud dicht ik mijzelf gedachten toe die niet de mijne zijn en zwijg ik om het hardst over ledigheid die woekert betrapt op eenzaamheid volgt vrees mij op de voet wanneer ik weer huiswaarts reis... achter beslagen ruiten zijn wij slechts schimmen in het ruwe spel dat geen winnaars kent in de waan…

op het scherpst van de taal sneuvelen woorden als bij een schipbreuk de dichter als drenkeling klampt zich vast aan lettergrepen in luttele zinnen vangt hij een versje voor eigen gebruik hij spreekt het zachtjes uit en het blijkt nog goed voor een glimlach…

19 dias y 500 noches "de genezende werking van de poëzie houdt mij op de been" aldus de zanger/dichter herstellende van een ernstige hersenbloeding sprak hij deze helende woorden als een ternauwernood aan de dood ontsnapte matador kreeg hij weer vat op het bestaan blijkt dat de poëzie de mens sterker maakt dan men ooit voor…

toeval is een scheur in het krantje van de makelaar iemand kijkt door het gat in het dak naar de buitenwacht verwondering aan beide zijden van het gat... de verkoop van het huis laat vooralsnog even op zich wachten…

over het bruggetje naar de duinen van Klein Zwitserland daar wist ik de momenten van geluk... ach ja mijn kinderjaren die afreisden met de snelheid van het licht wat ik er nog van heb is een tekening van Willem Minderman in een prentenboek uit 1952 Lejo van Kuijeren…

(entre Uzés et Nimes) zo je hier iets hoort fluiten zijn het niet de vogels maar de kogels…

met de goedgeefsheid van een mooi vers je sporen verdienen soms kan het je gebeuren je zoekt naar de juiste combinatie van woord en daad en vooralsnog onverwacht begint het te lopen als vanzelf... éénmaal op de rails is het een fluitje van een cent en in beweging geen houden aan…

bij de heilige Mont-Ventoux denk ik altijd aan Petrarca aan zijn voettocht naar de top met als beloning het uitzicht op verwondering in een wereld die nog mystiek was... toen ik eeuwen later in zijn voetsporen de weg omhoog vond heb ik een stukje van de top meegenomen als versteend bewijs daarna besefte ik pas werkelijk dat hij mij…

een sober graf voor een schrijver die heel goed wist dat de dood een punt was achter het leven tussen stenen vinden we een briefje een Duitse bewonderaar doet verslag van zijn ontdekking naar aanleiding van des schrijvers literaire werk hij schrijft dat hij in de winter de warmte heeft ontdekt van de zomer hetgeen toch maar bewijst dat…

'geluk lag voor het grijpen' als dit geen mooie eerste zin is voor een roman dan weet ik het niet meer... maar daarna hoe dan verder welke kant moet ik uit zo'n eerste zin maakt heel wat los de tweede echter is dikwijls een stuk minder om over het vervolg nog maar te zwijgen zou de ultieme roman misschien louter uit eerste zinnen…

er zijn mij uit de poëzie twee esdoorns bekend de eerste ontdekte ik in het werk van de dichter C.Buddingh' de tweede onlangs in de nieuwe bundel "toen ik dit zag" van Rutger Kopland... beiden geven ze een beschrijving van de boom en vooral de vergankelijkheid ervan zo blijft de mens (en zeker de dichter)in de nadagen van zijn bestaan…

vluchtig zijn woorden in taal en tijd zo heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

toch weer met de geur van gisteren het neusje weemoed in de maak het vleugje deemoed voor de spraak een rondje tranen van de zaak... het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

niets zó zalig dan 't nutteloos liggen met gesloten ogen de tijd verdoen zonder enkele vorm van valse schaamte ver van het gemodder van alle dag jezelf denkbeeldig te rusten leggen op een bedje van rendiermos onder een grove den en eindelijk eens durven dromen van een vredige kerst op deze aardkloot... wanneer er dan ook nog wat sneeuw…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong... maar nog voor we goed en wel beseffen waar we nu zijn keren we terug op onze schreden…