Alle inzendingen van lejo van kuijeren

bij de heilige Mont-Ventoux denk ik altijd aan Petrarca aan zijn voettocht naar de top met als beloning het uitzicht op verwondering in een wereld die nog mystiek was... toen ik eeuwen later in zijn voetsporen de weg omhoog vond heb ik een stukje van de top meegenomen als versteend bewijs daarna besefte ik pas werkelijk dat hij mij…

een sober graf voor een schrijver die heel goed wist dat de dood een punt was achter het leven tussen stenen vinden we een briefje een Duitse bewonderaar doet verslag van zijn ontdekking naar aanleiding van des schrijvers literaire werk hij schrijft dat hij in de winter de warmte heeft ontdekt van de zomer hetgeen toch maar bewijst dat…

'geluk lag voor het grijpen' als dit geen mooie eerste zin is voor een roman dan weet ik het niet meer... maar daarna hoe dan verder welke kant moet ik uit zo'n eerste zin maakt heel wat los de tweede echter is dikwijls een stuk minder om over het vervolg nog maar te zwijgen zou de ultieme roman misschien louter uit eerste zinnen…

er zijn mij uit de poëzie twee esdoorns bekend de eerste ontdekte ik in het werk van de dichter C.Buddingh' de tweede onlangs in de nieuwe bundel "toen ik dit zag" van Rutger Kopland... beiden geven ze een beschrijving van de boom en vooral de vergankelijkheid ervan zo blijft de mens (en zeker de dichter)in de nadagen van zijn bestaan…

vluchtig zijn woorden in taal en tijd zo heb je een tekst en zo ben je hem kwijt het woord zoekt gezelschap een plek om te zijn in schrift of gesprek of in een refrein niets blijft voor eeuwig schrijf ik met krijt doch de regen wist zinnen en ook dat is een feit…

toch weer met de geur van gisteren het neusje weemoed in de maak het vleugje deemoed voor de spraak een rondje tranen van de zaak... het flesje heimwee naar weleer destijds hooguit nog voor een knaak…

niets zó zalig dan 't nutteloos liggen met gesloten ogen de tijd verdoen zonder enkele vorm van valse schaamte ver van het gemodder van alle dag jezelf denkbeeldig te rusten leggen op een bedje van rendiermos onder een grove den en eindelijk eens durven dromen van een vredige kerst op deze aardkloot... wanneer er dan ook nog wat sneeuw…

hier bevindt u zich zegt de pijl op het infobord aan de rand van het bos we kiezen voor de rode wandeling van 6 kilometer trekken een spoor voor mochten we verdwalen volgen nauwkeurig de markering en nemen de juiste afslag bij een viersprong... maar nog voor we goed en wel beseffen waar we nu zijn keren we terug op onze schreden…

een heuvelrug is wat ze ziet wanneer ze uit haar roes ontwaakt... een weg omhoog die is er niet aldus de knooppunt kaart geen enkele reden voor paniek niets is de onrust waart 't is de man een rots van vlees het doel haar bedevaart…

soms zou ik mezelf wel eens op de voet willen volgen... maar dan wel in mijn eigen tempo…

wat verschuift is de zon... langzaam wordt mijn schaduw langer Lejo van Kuijeren…

zonder versterker gaat zijn stem verloren slinken de woorden raken zinnen stuurloos en gedichten op drift een enkel gebaar geeft hoop voor morgen... de fluisteraar echter maakt zich zorgen zijn stem kan het niet aan Lejo van Kuijeren…

vers gevallen sneeuw op oude grond herinnering herleeft hoopvol tuur ik in de verte... misschien zit er wel iets van verdraagzaamheid verscholen achter de gindse horizon Lejo van Kuijeren…

wanneer Satie daar de toetsen beroerde zat de lucht vol melancholie…

het afscheid is die lege plek aan de horizon waar ik zoëven de zon zachtjes weg zag glijden in het laatste avondrood... Lejo van Kuijeren…

in tegenlicht heeft niemand een gezicht…

ik kleur met woorden mijn gevoel... soms geeft het weer wat ik bedoel Lejo van Kuijeren…

het resultaat van een fotosessie op billboard formaat aan de Avenido de la Constitution maakt grote indruk... een serie overrijpe vrouwen in de meest uiteenlopende poses die men bij nader inzien beter maar gisteren had moeten plukken na een zorgvuldige en nog lastige keuze schiet ik een foto van een foto Lejo van Kuijeren…

heel even in het voorbijgaan zie ik in een etalage mijn spiegelbeeld... goddank heeft hij haast…

voor Christian Bobin altijd eenrichtingsverkeer het denkbeeldige gesprek van man met zijn geliefde woorden van vertwijfeling en de wetenschap van het vergeefs wachten op een antwoord de dood begrijpen vergt veel tijd verdriet is het tussenland als in een onaangename droom afwezigheid is het grote gemis de herinnering echter blijft…

waarschijnlijk in een vlaag van creativiteit heeft de etaleur de etalage gevuld met herfstblad van fors formaat…

volg het geëffend pad waar onuitgesproken woorden de voetstappen dempen waar ontfluisterde bomen onvoltooide zinnen vormen en linten van zwijgzaamheid achter hoge heuvels van misplaatste trots bepalen leestekens de grens juist daar ginds in het land van zeggen en schrijven spreekt men de taal van dichters…

hij die de eerste steen werpt... legt de basis voor een berg…

1 de groei ginds in de tuin der lusten gaat mij ver boven het verstand alles groeit er zoveel sneller dan de kool hier op het land 2 een bril is meestal met twee glazen hoewel ik blijf mij steeds verbazen dat zo'n ding met slechts één gat zoveel bezitters heeft gehad 3 ik ril mijn god wat is het koud en ik voel me zo omstreden dan…

de beer geschoten zijn vel verkocht... want wie raakt er niet aan zachtheid verknocht…

voor Tjitske Voet de wereld binnen handbereik in je eigen achtertuin met de perkament gevleugelden als doorgaande reizigers zoals vlinders die met chronische hang naar nectar even zijn neergestreken op een bloeiende struik... zo tracht jij met nooit aflatende ijver telkens het onaantastbare tastbaar te maken in geschreven woord…

hoe erotisch de blanke korst van brie tongstrelend het fluwelen laagje gekmakend zijn boterzachte room... mijn god heb ik weer gezondigd Lejo van Kuijeren…

zes paar klompen op een rij... het moment van rust kan ik niet beter beschrijven dan dat het hier wordt uitgebeeld…

vanmorgen bij het ontwaken hing er plots weer zo'n ontmoedigende damp over het land... zo'n damp die het gemoed zal ondermijnen en je belet om fluitend op te staan wanneer je dan eindelijk op de fiets zit voorover gebogen uit zelfbescherming tegen chronische eikelval dan weet je het wel weer 'het is herfst'…

deze schitterende bloemen tegen een nog blauwe lucht vertellen mij iets over de verloop van tijd... zoals ook wij ons begeven van seizoen naar seizoen zo ontluikt een bloem tot bloem om straks weer te verwelken achter de einder van vandaag loert de haastige herfst van morgen Lejo van Kuijeren…