Alle inzendingen van lejo van kuijeren

bij een geur van natte lappen vallen weerom de bladeren in een landschap van melancholie is heimwee het steekwoord ergens tussen mijn oren blaast iemand weemoedig op de mondharmonica en op het prikbord van het gemis hangt nog een ansicht van een voorbije vakantie... als allerlaatste zin van dit zó zwaarmoedige gedicht schrijf ik…

in de valavond door de bossen rond Ockelbo op zoek naar elanden is de absolute stilte voor mij al een wonderbaarlijke belevenis maar hoe legt een dromer zijn mooiste dromen uit en hoe vertel ik straks thuis van de intense stilte en wie gelooft mij dan nog op mijn woord…

bij het herontdekken van de stilte in noorwegen kwam ik nader tot mezelf maar dacht je dat ik hem nog herkende...? verrast door de tijd ontmoette ik een vreemde die zich echter in no time ontpopte tot een vanouds bekende ik heb alsnog een foto gemaakt in sepia van mezelf in die ander wellicht uit een hang naar weleer…

zoals op vroege japanse prenten tederheid tot zijn recht komt en mij telkens in vervoering brengt zo zou ik willen dichten in ogenschijnlijk fragiel woordgebruik dat stand houdt door de eeuwen heen maar degelijke hollandse dichters maken dikwijls vierkante gedichten in louter hoekige zinnen waarmee ik niet wil zeggen dat de verzen niet…

spoorwegemplacement Hengelo 28-08-'07 het warme morgenrood bij het ochtendgloren aan gindse horizon verrast mij totaal... ik vang dit vergezicht in een enkele 'click' als inspiratie voor een kille avond ergens achter in november om straks tóch nog even de warmte te ervaren in mijn dan zo tochtig hart…

de man verhaalde van zinloos geweld waardoor zijn zoon destijds om het leven was gebracht dat de dader inmiddels alweer op vrije voeten liep en van het gevolg dat het op zijn gezin heeft gehad doch bovenal van de pijn die ze nooit meer de baas zullen zijn... ik hoorde het met afschuw aan wist eigenlijk niets te zeggen want ik realiseerde…

langzaamaan word ik er verdrietig van al die geluidsschermen en ondoorzichtige hekwerken ze beperken het kijkplezier en bovendien ontnemen ze mij het zicht op de seizoenen... zo krijgt straks ook het chronisch chagrijn vaker vat op de reiziger in de trein…

voor Gerrit Kouwenaar stoelen van woorden bieden plaats aan vermoeiden in de luwte neergestreken krijgt het zitten zijn beslag we schuiven aan met z'n allen aan tafels van vertier hier wordt straks wellicht een drankje gedronken en luchtig geconverseerd over het één en ander morgen wanneer tafels en stoelen zijn verlaten getuigen…

recept voor een kant & klaar kunststukje 1. neem een lakenvelder met zo'n mooi steriel verband om z'n middel 2. schilder er met vaste hand een veiligheidspeld op 3. neem nu een foto in zwart/wit je kunt je thans scharen in het rijtje kunstenaars van het kaliber Warhol... zo simpel kan kunst soms ook zijn…

terwijl de dauwdruppels zijn vertrapt onder laarzen van vervlogen uren branden er tranen in oogkassen van de morgenstond in dit aardse dal zal na overloop van tijd het water tot de lippen stijgen maar vooralsnog blaffen wij quasie opgeruimd tegen het alledaagse leven en juichen uit volle borst 'lang leve het bestaan'…

ook in Meppel zit poëzie zo herinner ik mij een gedicht van de dichter Kopland over het Meppelerdiep... een diep triest relaas over de eenzame juffrouw A. waar een mens normaal gesproken niet vrolijk van zal worden maar toch voor mij een voldoende bewijs dat er ook in Meppel nog immer voldoende poëzie aanwezig is…

alles wat fraai was merkwaardig buitennissig of opmerkelijk werd door hem vastgelegd en altijd met hartstocht zo knipte hij tot aan zijn dood zeker zo'n honderdduizend foto's op een vroeg exemplaar uit 1913 zien we iemand een duik nemen in het spiegelende water die duik werd vereeuwigd de beweging bevroren om stand te houden als een…

het verlangen naar taal om je verstaanbaar te maken je gevoelens te uiten in weergaloze woorden we zitten hier toch al te dikwijls om woorden verlegen -bovendien heb ik de illusie- 'het schrijven van 't ultieme gedicht al langgeleden opgegeven' dus probeer ik het alleen nog maar bij benadering wanneer ik daar weleens in de buurt…

tóch vond hij in een moment van onachtzaamheid in de arena van Arles zijn 'Waterloo' de innerlijke pijn en wellicht ook de vernedering is hij nooit meer te boven gekomen een torero moet immers altijd winnen of anders strijdend ten onder gaan misschien dat hij daarom in 1991 de hand aan zichzelf heeft geslagen... op een mooie plek voor…

ik hou van ingedutte steden die zich niets aantrekken van deze snelle tijd met hunkering naar het verleden en een bloedhekel aan competitiestrijd ik heb een zwak voor iemand met bescheiden eisen je ziet ze helaas zelden nog vandaag zij die zichzelf eens niet hoeven te bewijzen maar juist de nadruk leggen op zeer traag ik heb een voorkeur…

voortdurend voelen wij ons door het leven tekortgedaan d.w.z. het gaat veel te snel zoals de dood ook dikwijls ongelegen komt... wij hebben het bestaan ervaren in al zijn facetten zuinig omstuimig doch meertijds onrustig kabbelend als in een bootje op een spiegelgladde zee tot het onverwacht omsloeg als bij heldere hemel en wij…

de reusachtige moorkop op de bestelauto van een bekende banketbakker uit Amersfoort bracht nog een lekkere trek teweeg... likkebaardend zocht ik naarstig in de omgeving naar iets van mijn gading streng voor mezelf liet ik het toch uiteindelijk maar bij een lichtverteerbare eierkoek hetgeen mij goddank behoedde voor een pijnlijk schuldgevoel…

de transparante deeltjes van het geluk zijn voor anderen niet zichtbaar doch zelf merk ik de beleving van destijds nog altijd daar de tastbare momenten van optimaal genot uitvergroot door een rozegetinte bril... als er iets is waaraan ik me kan warmen dan zijn het de plaatjes ingeplakt in het album van het geheugen Lejo van Kuijeren…

Conil de la Frontera Schalulleke noemen wij hem het lelijke spaanse zwerfkatje 'een verschoppeling vol overlevingsdrift' die zijn kostje en wat genegenheid bij de passanten alhier tracht af te dwingen door voortdurend aanwezig te zijn... blij met elke vorm van aandacht 'een aai en een kruimel' zelfs een snauw accepteert het beestje…

bij kunst op het balkon (Borne 2007) een bonte verzameling van bustehouders netjes geordend op kleur... in allerhande maten zijn ze te vinden te kust en te keur hangen daar in weer en wind te kijk voor de voyeur…

niets is er vluchtiger dan het geluk hoewel het dikwijls niets meer is dan een kortstondige beleving als bij de liefdesdaad het hoogtepunt... maar juist dat grootse moment van ontlading blijft je bij met een diepe zucht vanuit je innerlijk merk je de weemoed…

uit het hoog opspattend water de briesende paarden in galop alsop een laaghangende wolk... wij zijn in de Camarque het aardse paradijs voor witte paarden Lejo van Kuijeren…

zelf had ik destijds een schooltandarts die met zijn been trok...…

enkele jaren terug bracht ik een bezoek aan het Brabants museum daar zag ik bij een tentoonstelling over de vijftiger jaren de oude racefiets van de legendarische wielrenner Wim van Est in een vitrine hangen... "het sprak boekdelen"…

in een onvoltooid vers met onafgemaakte zinnen zo veelzeggend zijn dat iemand er kippenvel van krijgt iets losmaken dat nooit heeft vastgezeten het gevoel vertolken van je naasten als een vorm van helderziendheid een vleugje zout in een schrijnende wond gooien en als een lafaard op de loop gaan voor je daden of anders gezegd de mens…

emplacement Hengelo (5 juni 2007) een paar knappe herenschoenen op het oog schat ik maat 43 keurig in het gelid naast het spoor neergezet... is dit een wrange grap of de trietstheid ten top hoor ik mezelf hardop denken mijmerend over de juiste reden probeer ik mij iemand voor de geest te halen uit mijn kennissenkring die barvoets…

de laatste uren van een vrijgezel als vrijgezel... op de rug van een ezel droomt hij van een toekomst met zijn lief voor een moment lijkt de zonovergoten morgen een onuitputtelijke voorraad aan geluk menige toeschouwer weet inmiddels beter Lejo van Kuijeren…

als ze weg zijn heb ik de ruimte zegt ze als ze weg zijn heb ik de stilte zegt ze zacht als ze weg zijn zal de stilte de ruimte vullen zegt ze wijs…

met de tederheid van jong lover weet het prille voorjaar mij te verleiden tot het schrijven van een vers een blik in de wei is een zalving voor het gemoed de pasgeboren lammetjes maken mij weerloos in dit door morgenzon beschenen landschap ligt het geluk voor het oprapen Lejo van Kuijeren…

wind trekt aan regen tikt je tegen slaat je lam je vraagt je af hoe dit zo kan maar eenmaal uit het veld geslagen staat er een ander op jouw plek…