Alle inzendingen van lejo

over de liefde is alles geschreven met ganzenveer en tederheid het pseudo-eeuwig samenleven tot dik in de blessuretijd hoe kan ik als dichter nog over de liefde schrijven tewijl ik hunker naar geluk val ik telkens in herhaling en juist dat maakt zoveel stuk over de liefde is alles geschreven zoals zelfs hier geschreven staat toch…

fantaseren is je gedachten de vrijheid geven een eigen weg te gaan en zie daar... er komen de meest wonderlijk gekleurde strepen van de regenboog die je de weg wijzen naar UtopiA daar waar alles mogelijk is doch verzwegen blijft voor hen die schade kunnen berokkenen aan de gefingeerde werkelijkheid…

(een verslag in dichtvorm) 'meneer u voldoet volledig aan het signalement van een van diefstal verdacht persoon bij drogisterij Trekpleister' terwijl ik argeloos bij de ING-bank stond te pinnen werd ik onaangenaam lastig gevallen door een agent in uniform en één in burger... verbouwereerd zei ik hen dat ik niet graag gestoord wenste…

ik schrijf wanhoop geruisloze woorden die ledigheid vertolken in het nietszeggende niets lees ik die loze woorden zet er een kader om en kleur de hoeken zwart met omfloerste ogen herlees ik kwetsbaarheid als bij het voorspellen van onvoorspelbare weersverwachtingen…

'zolang de lepel in de brijpot staat dan treuren wij nog niet' dat zong men vroeger dikwijls om de moed erin te houden vandaag de dag echter hebben we nog genoeg te eten doch het treuren staat ons nader dan het lachen…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

(vrij oet 't Twents) 't is altied slimmer dan i-j denkt ok al is 't slim genog dan is 't tóch nog slimmer dan i-j denkt…

op mijn netvlies woorden als een gedicht mijn ogen glijden in cadans langs imaginaire regels bij de eerste stralen van het vroege zonlicht veins ik voorjaar... snel uit de veren voor het plukken van een mooie dag…

is dit poëzie vroeg zij voorzichtig ik las de tedere keuze aan geordende woorden en moest bekennen dat ik hier te maken had met een natuurtalent geen letter teveel woorden in cadans en zinnelijke zinnen die er om vroegen gelezen te worden zelf zocht ik in opperste verwarring vergeefs naar woorden dus knikte ik slechts bevestigend…

natuurlijk zal ik wel weer een gedichtje schrijven maar of het ook daadwerkelijk gelezen gaat worden dat valt nog te bezien er is een teveel aan dichters een overvloed aan dichtzucht en een enorme hoeveelheid verzen zoveel zelfs dat we dreigen onder te gaan in die onstuimige zee aan grote woorden...…

ze weten zich ontheemd iemand vergat de weg terug te markeren... regen maakt het bos grijs en achter elke boom een andere boom vanwaar ze kwamen dat willen ze niet weten en het doel doet er niet toe want wat is toekomst nog wanneer je geen hand voor ogen meer kunt zien…

met de haast van hen die de trein nog willen halen met de vermoeidheid van oude gedichten-schrijvers met een naar coma riekende slaap van iemand die zich tegoed deed aan alcoholische versnaperingen met de berusting van hen die op hoge leeftijd eindelijk de eeuwige rust vinden zo zal het gaan je betrapt jezelf op onrust en weet maar…

het valt maar met de tederheid van zacht vallend blad langzaam bleekt het land tot het wit ziet…

doodstil water dan plotseling vanuit het niets rimpelingen kringen gevolgd door een steen die uit de diepte lijkt gelanceerd in een fraaie boog komt hij terug in de hand langs de rand van 't diepe water…

verwijder zinnen schrap de woorden streep letters en leestekens door... koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

de storm geluwd wrakhout rest puinruimers maken overuren een milde bries het land moet droog de zee had weer eens kuren…

(Gilles de la Tourette) over 'den ie-oh'spreekt men in Twente wanneer men het heeft over die jongen die soms onsamenhangende kreten uit zelf denk ik wel eens dat zo'n jongen een veelbelovend dichter kan worden hij zal met zijn verzen geen lof oogsten laat staan prijzen winnen maar tóch... schrijft hij zijn teksten vol overgave en slaat…

er zijn schilders en zij die schilderen en natuurlijk indianen en excentriekelingen die steevast zichzelf beschilderen hoewel er een gelijkenis bestaat zit het verschil hem toch vooral in het gebruik van kleur...…

toch nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo namen wij een voorschot op het afscheid en kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

het stormt en regent en werkelijk alles beweegt buiten trotseert de krantenjongen als een held het tegenweer de natte krant glijdt zompig in de bus het nieuws laat zich deze morgen lastig lezen wellicht krijgen we morgen weer een nieuwe kans…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

de glans allengs verloren en de lichtjes uitgedaan 't kindeke weerom geboren 'signalen uit het aards bestaan' ik weet niets is eeuwig houdbaar wij zijn slechts schreeuwers in de wind die ooit bescheiden zijn begonnen zoals eens het pasgeboren kind…

voor mij is poëzie bedrijven woorden verzilveren als het moet in een fraai schuinschrift op een nog maagdelijk vel wit papier... naar regels zoeken die naadloos in elkaar overgaan als bij de daad en dan wellicht nog tot een hoogtepunt komen ook…

(verandering) zoals men kut gebruikt om er weerzin mee uit te drukken zo moet het ergens ooit zijn misgegaan op een plek in het recent verleden zijn de knoppen omgegaan de tederheid bestreden met het begrip banaal zijn wij ver afgegleden naar 't koude digitaal…

het is als treurmuziek met cello en een bas 't geeft mij steevast kippenvel ondanks mijn dikke jas... zo'n dag met volop regen daar kan ik niet goed tegen…

bij de molen zonder wieken komt ineens de vraag is het onvoltooid verleden tijd of een kwestie van verval vooralsnog blijft het gissen doch molens moeten draaien malen en kreunen onder fikse wind een molenaar moet in de weer zijn met zeilen touwen en ander gereedschap geluk is een draaiende molen met wieken die dromen meenemen naar…

het heeft iets behaaglijks wanneer ze branden de kaarsjes in december lichtpuntjes als houvast op de valreep van een bijna verlopen jaar straks op de weg terug naar het licht wanneer de kaarsjes doven weten wij ons gesterkt met het besef dat we toch in het licht blijven geloven…

niet moeilijk de late jaren vijftig in het zuiderpark op het hoofdveld tijdens een wedstrijdje voor aanvang ado-rapid j.c. we stonden 0-1 achter doch ergens in de 2e helft kreeg ik de bal opspringend bij toeval op mijn scheenbeen met een boog ging het leer over de keeper 1-1 en gejuich alom wat had ik die goal graag in de herhaling…

(voor Johnny van Doorn alias Johnny the Selfkicker) een jonge jongen met lef die de taal durft te shaken zoals de barman die een wel zeer verrassende cocktail bereid om vandaag de dag met een gedicht te scoren moet je flink opzien baren de boel als het even kan shockeren en het liefst met grof geweld dus wie naam wil maken in de hedendaagse…

uit het niets komen ze mij tegemoet in het ravijn dus geen ontsnappen aan ze omarmen mijn trein met wel duizend klamme slierten en ontnemen mij (de ogen van de trein) het zicht... even plotseling als ze kwamen zijn ze weer verdwenen 'de witte wieven' hier in Twente heeft men er mee leren leven (zelfs tot folklore verheven)…