De Stad
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 
357
357De stad in mij
is vermoeid door
een oeroud verdriet.
Zware woorden klinken
tegen de gevels
die scherp omlijnd zijn
in de eerste dagen.
De bruggen overbruggen
diepe sombere waters
Geen lach weerspiegelt.
Hoe schoon en mooi
het klonk en was
Het verbond is verbroken.
De stad breekt zichzelf af
Ze geeft niet meer
Ze gaf…
Bezig met laden