Alle inzendingen van marije

nu is de tijd gekomen om de allerlaatste sluier van weten tussen jou en mij het enige nog -in liefde te onthullen als nooit daarvoor dichtbij tot hier toe zijn wij voortbewogen door het ritme van de ziel tot in het aller - diepste diep en ondanks stormen blind gevaren naar waar de stem ons riep nu wil ik samen met jou dansen op de cadans…

eens heb ik je zo liefgehad nog niet zolang geleden toen - op de brug van het diepe zijn en grenzeloze mogelijkheden hebben wij een kind gebaard uit akkoorden van de ziel dat met ragfijn gouden zonnedraden harten keizerlijk samensmolt met tedere overvloed beladen leek ons geen weg te lang -geen berg te hoog en nu de herfststorm raast…

Als je zo in verbinding aan - raakt in absolute naaktheid van hart tot hart tot aan de grens waar werelden in elkaar overgaan tot aan het groeien van haar vleugels dan kun je zeggen de dood bestaat niet ik heb de eeuwigheid gezien en je kunt zeggen dat je waarlijk hebt liefgehad...…

alleen wat lief is kan zo tergend schrijnen en zo meedogenloos diep aan oude wonden rijten dat 't waait en reutelt in de ziel waar zekerheden splijten alleen de raakbaren die wonen in het aller-diepste diep kunnen zo verloren drijven en in volkomen weerloosheid zich spiegelend - in leven blijven alleen wat lief is kan de ziel zo in verwarring…

Is daar je wereld nu in het prille kogelronde zijn dat zo naar leven groeit........ nog baarmoederlijk diep en zo verwonderlijk teer en klein heb je al vlindervluchte dromen van hansopjes aan de lijn en een zuigend kindermondje aan het overvloedig stromen in het tere samenzijn…

voorzichtig omwikkeld van roze gesponnen draden overgoten door zoete verlang-gedachtjes besprenkeld met een vleugje liefs zo niet meer te versmaden groeit het stokje naar suikerspin vol en begerenswaardig door lippen bewonderd geraakt en gekust als een koningin in kostbare stilte zo stapje voor stapje gedrenkt in kermiskleuren geproefd…

het is goed om in ronde vormen te vertoeven beter dan rechtlijnige   omdat ze onvoorwaardelijker zijn en mooier en warmer het ronde woont in de kom van de hand  die vorm geeft aan dingen;  het woont in duintoppen  in borsten van vrouwen  en in harten niet te vergeten ronde vormen zijn zachter soepeler en lieflijker dan recht gelijnde hoekige…

als het 'zonnigt' in een geschonken hart waar grasgroene vers- weiden met botergele bloemenkelkjes zich uitstrekken onder zwart witte melkvolle koeien terwijl van links de hemel nog een beetje 'paarst' als je zo wakker wordt in een ontmoeting dan moet het bijna zomer zijn.....…

alleen voor jou wil ik naar honing ruiken wil ik bloeien als jasmijn en zingend door margrieten perken jouw geliefde muze zijn uitgelaten in de regen met het stromend water een blote voeten in de plassen dansend door het leven heen wil ik je lieven alle jaren in omarming die beklijft alle dingen zullen sterven alleen de lieve liefde blijft…

zoals wulpse schelpspiralen zich lenig en conisch door kolkende zeeën wentelen zo wentelt zij zich bevallig en prachtig door kleurrijk leven van indigo blauw naar mysterie van wonderlijk naar warm zo telkens weer verschijnend en verdwijnend is liefde haar as…

majesteitelijk snijden schrijnende tonen door een wankelende ziel een gevoel te groots om te benoemen rakend in fijn en pijn waarmee ik in verbeelding nog even een kan zijn…

mag ik in jouw vleugel tussen zacht beroerde toetsen voor even onzichtbaar luisteren naar oranje rode ronde fluisterklanken waarin ik mij verliezen kan en schuilen even maar voor hard gespeerde spitse vondigheden in jouw muziek van nu hoor ik geen valse tonen…

zo voldragen in verbeelding wil ik nog slechts in woorden wonen waar ik zo naadloos cirkelrond volledig mij kan zijn dat het getemde wildebeest geen regels en geen protocol de keizer blijft behagen hartstochtelijk en passievol laat mij maar in mijn woorden wonen waarmee ik mij verbonden weet die door mij bouwen aan het wonder dat ook…

zie hier een keizerin gekroond door de verbeelding die harten synchroon samenvlecht in tijdloze ruimte seconden-snelle tijd beslecht in aangereikte eeuwigheid aanvaardt zij diep bewogen dit keizerlijk gebaar de macht van de verbeelding schijnt werkelijk en waar…

opnieuw besluipt het wildebeest van onrust de poorten van mijn ziel en maakt zich in mijn botten breed jaagt grenzeloos verlangen voor de secondewijzer uit tikt de dagen voorbij laat je drijven - tikt ze ga maar mee op golven van passie en zee geef je over aan aarde en vuur op' t kompas van je hartstocht zolang als je adem je draagt…

wie ben ik - is de vraag die hopeloos mijn buik bevolkt navel-diep daal ik af naar die plek aan het water waar mijn bron ontspringt het rijk van genoeg en vervulling daar waar ik mij verloren heb roep ik mij terug fluisterend waaieren lichtgroene bladeren in kronen van zacht wiegende bomen mijn naam die ontspringt uit de diepte en…

wezenloos staar ik in de dag de mensen en de duizend dingen door de tijd voortgestuwd eenrichtingsverkeer altijd maar weer duizenden voetstappen en niets of niemand die zomaar tegen de stroom in omkeert en ziet en liefheeft zomaar een kus in de vroege ochtend…

zoals wij daar voorzichtig haar heuvels beklimmen tot het topje van haar tepel vanwaar wij uitzien over wijdste welvingen tot aan het rieten schaamhaar en het zachte mos aan de oever van haar zwanenmeer zoals wij daar hand in hand luisterend naar haar vruchtbare diepte heiligheid ervaren zoals wij daar zijn ademloos woordeloos samen…

Ik wil de voeten in het zand steken  het warme zoute water van de zee in golven over me heen laten spoelen fietsen wil ik door de duinen met de neus in de wind  of in een bootje dobberen  en dan dronken zijn van Liefde en alles vergeten behalve nu. Ik wil vuurrood en een beetje paars vliegen hoog boven alle dingen die groot van moeten…

wij moeten weer zoeken naar het zilveren lijntje van oorsprong en oneindig het al en het ene alles en niets verbinden moeten wij ons met de navelstreng aan de buik van het onuitputtelijke om weer te kunnen huilen als een ezel om liefde in liefs in schoonheid en kleur in vervoering van Bach's hemelse klanken die verhalen van eeuwigheid…

Ik denk niet veel vandaag, maar wat ik denk, denk ik aan jou, aan jouw ogen licht zacht stralend, geef me een blik. Want, ik voel niet veel vandaag, maar wat ik voel, is voor jou. Het is warm gloeiend, en teder, vloeit het door je handen heen. Ik weet wat wachten is, ik weet wat smachten is, weet, wat ik mis. Niet veel vandaag…

wat is de kleur van jouw dag, vroeg jij ik keek en zag oranje rood warm als onstuimig verlangen zich badend in een zonnig vleugje geel hongerig naar lijf en liefde wat is de kleur van mijn dag vraag ik vandaag aan mij terwijl in late schemering een leisteengrijs vermoeden opdoemt langs de vloedlijn van voorbij…

Ik wil je bedanken, voor je goede raad. Als het met mij, soms even niet meer gaat. Ik wil je bedanken, voor je luisterend oor. Je bracht mij, weer op het goede spoor. Ik wil je bedanken, dat ik bij jou kon schuilen. Als ik eventjes wou huilen. Jij bent een vriend, die ik kan vertrouwen, op wie ik kan bouwen. Ik heb dit niet…

in sint maarten laat ik mij vervoeren door jouw ogen en de regenboog langs polders van je vlakke land kijk ik naar scherp belijnde velden waar kleurrijke tulpen zich overvloedig laten gelden transparante maagdelijkheid danst op witte bomen langs de dijken en gaat de appels voor zo uitgelaten lente fris lachen wij golvende duinen door…

Ik dacht dat jij me kende, wist van mijn ellende. Dat alleen kon mij verheugen, maar het is één grote leugen! Ik hoopte dat jij mijn verleden, wel kon scheiden met het heden. Ik hoopte dat jij wel zou weten, dat ik niet alles kon vergeten. Je had het kunnen weten, bent mij al die tijd vergeten! Nu ben ik weggegaan, om wat jij mij heb…

Ik wilde eens iets anders niet dat triestige geneuk. Ik wilde weer eens voelen want liefde is te leuk. Ik wilde weer eens even een avond samen zijn. Niet van heb je al gegeten of pak ik nu deze trein. Ik wilde weer een keer lekker zonder een condoom. Lekker alle remmen los want seks kan toch niet vroom. Ik heb het heus gedaan even…

achter uitgestrekte stilte verscholen in diepe wateren liggen woorden die aangeraakt door zachte wind een tipje van de sluier lichten waar leisteen grijs tussen ochtendgloren en avondrood zich even van zijn koperen kant laat zien ontbloten woorden slechts een fractie van het mysterie zo voelbaar dat zij verwaaien in de grootsheid…

Zin om verder te leven ontbreekt Iedereen die het denkt Niemand die het uitspreekt De tijd lijkt zo zinloos M’n spijt maakt het doelloos Ik heb geen reden om verder te leven Niemand die mij een doel kan geven Ik zal moeten blijven strijden Maar pijn blijft door mijn ziel snijden Ik zal blijven verdwalen Tussen de leugen en bedrog…

de stilte van de nacht belijnt blauw grijze dromen tegen zwarte achtergrond transformeert duistere angsten naar indigo blauw toont plooiend en stippelend golvend en draaiend de zee uit verscholen diepte haar kwetsbare kracht…

heel zachtjes kus ik mijn gedachten schilder ik jou in alle kleuren tegelijk lopen wij samen over zeeën bedwingen wij bergen zo hoog als eerder nooit gezien vrijen we tot aan het ochtendgloren vliegen wij vogels naar de zon…