In het schimmenrijk van mijn hart
Leven demonen in het duister
Fluisteren wanen in mijn hoofd
Zetten mij aan tot razernij
Op de rokende resten van wat eens was
Vernietigd door een van de zeven
Ontwaak ik uit mijn woeste roes
En heel even huil ik om het verlies
Alleen en veroordeeld tot dragen
Van leed jou en mijzelf aangericht
Slijt ik…
In de krochten van je ziel
Door leed en pijn verhard
Woelen onrustig je geheimen
Verduisteren je bloedend hart
Het harnas verroest door tranen
Sijpelt het verdriet door de muur
Je vesting zal snel vallen
En verteren door het vuur
Het vuur van je verlangen
Dat iemand je echt kent
Die je dan zal omarmen
Om wie je werkelijk bent…