Alle inzendingen van oepsie

In het park waar de nacht het water steelt Vergeet het licht haar stralende humeur In de diepe holtes van het donker Verliest de liefde haar verlegen kleur Daar sterven schimmen in het duister En de schaduwen omhelzen elkaar Er brandt een vuur zonder rook Vlammend heet maar onzichtbaar Als het vuur de nacht vervolgt En de passie angst verstijft…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat je beneden woont…

Storm loeit door buizen staal Wind waait door bomen kaal Vlagen rukken Aan buitenkant Zuchten likken Aan kaarsenbrand Windkracht zwiept Een regennatte bui Als vochtige adem Door je trui…

Onzin vult de lucht met dampen leegt de longen vol van mist waanzin volgt verleden wetten onbewogen, onbetwist Liefde heeft geen kracht te spreken waarde niet meer recht, noch krom vriendschap en nog heel veel dieper dieper dan je heiligdom Wormen volgen vaak een spoor gieren maken graag amok over resten van een held of het sterven van…

Als de nacht de wereld sluit het licht verkoopt de gracht nog even glinstert weerspiegelt waar jij loopt De mist slechts wazig niet meer dan fijne dauw de lichten doven bij de buren en bij jou Dan valt de stilte even in mijn hoofd is elk sprankje licht werkelijk gedoofd…

De vlinder is weg Ze stierf te vroeg In de lente Een leven voor de boeg De dagen zijn lang De nachten zijn zwoel Ik dool er in rond Met een leeg gevoel De vlinder is weg Zo lang gewacht Ik hou me niet groot Ik huil zacht De vlinder is dood…

Vooruit de toekomst in Eindeloos draait het wiel De kaart met verleden wegen Droefenis treft mijn ziel Want de dagen zijn zo donker De straten zijn zo glad Mijn huis is koud en kil Omdat ik jou al heb gehad Ach er zijn wel anderen Waaraan ik me warmen kan Maar met de beste bedoeling Is dat nog geen houden van…

Het mes in mijn rug Nochmaals, gestoken, gedreven En weer neem je het terug En weer ben je vergeven Hoe lang kan ik bloeden Kan het sterven gerekt Hoe lang kan ik behoeden Dat te veel liefde lekt…

Wat zou ik moeten Als mijn weten Bij het sterven overlijdt Als persoon niet meer gespleten En mijn lichaam eeuwig kwijt Ga ik dolen als een wilde Zoekend naar een eeuwig doel Zal het vuur nog net zo branden Kent de ziel ook dat gevoel Wat zou ik moeten Zonder schrijven Zonder woorden als mijn deel Ach, laat ik er maar in blijven In…

De twinkeling in de lucht, mysterieus, zwevend, bewogen. Alsof het zich heeft losgemaakt van de glinster in je ogen. De twinkeling in de lucht, delicaat met rook verweven, door strijklicht aangeraakt, heeft je als kleding omgeven.…

Vriendschap in haar vertrouwde ogen Een oase gevonden in blauwe lucht De laatste herfst nog niet vervlogen Passie in haar zilte zucht Haar zinnen, de eeuwige jeugd Op de tast, hand in hand Aan de sterrenbeelden voorbij Schelpjes zoeken op het strand Spiegelbeeld, het oude zeer Een vreemde vriend in mij Maar ook zakenman, en kleine jan…

In het land van gedachten Tussen het woekerkruid Bloeit een stilverliefje Zeldzaam naar verluidt In de zee van dromen Voorbij de onzinbaai Zwemmen scholen zachtstrelen En een enkele passiehaai In de rivier van verwarring Vluchtend voor een brand Zwemt een eenzame verlangnek Naar de overkant In de melodie van gevoelens Niet verkrijgbaar…

Achter het masker Zonder fouten Altijd mooi Pijnloos Afstandelijk En vol begrip Schuilt een mens Geef maar toe…

Een rivier van geluk Sprankelend in geluid Het kan niet meer stuk De wens komt uit Poelen van verlangen Kijken me aan Aan elkaar hangen Naast elkaar staan Moerassen van lust Zichtbaar beneveld Je hebt me gekust Lieve woordjes gepreveld Woestijnen van gevoel Liefde als zand De zon schijnt zwoel Zet alles in brand Wouden van aandacht…

Ik vloog altijd hard Op deze lange tocht Haren verward Wist niet wat ik zocht Ik vloog altijd hard Alles voorbij De wereld zwart Niet echt van mij Toen kwam de dag Dat de motor zweeg Ik steeds meer zag En niet meer steeg Ik vloog niet meer En raakte de grond Kwam zachtjes neer Precies waar jij stond…

Duizend in één vrouw adel uit een oosters rijk puur, lief en naïef Niemand kan weerstaan haar rol van ster in dromen Ooit zal ze komen als haar tapijtje maar wou…

Ik ben zo bang Dat het niet gaat gebeuren Als een hap lucht Een droom, een vlucht Ik vrees Dat de wereld doordraait Verdort en van steen Met of zonder iedereen Ik ben bang Voor de pijn die komt De tranen die het kost Voor de dood verlost…

De bladeren vallen De wind steeds meer spel Dwarrelend, waaiend, gierend Eens troostend, wordt een hel Nu vallen mijn gedachten En dwarrelt mijn gevoel Gierend van verlangen Zonder wil of doel En het dal is daar beneden Wat zich in schaduwen bevindt Als het licht er niet kan komen Dan ook zeker niet de wind…

Ik zal niet met de noorderzon verdwijnen Ik kom altijd als aan een elastiekje terug Eens zal ik als het zonnetje in huis verschijnen is het niet razendsnel, dan is het vliegensvlug Ik ga niet met man en muis ten onder Ik zal niet voor dag en dauw vergaan En dat had je zwart op wit kunnen weten Ik kom uit een spreekwoord vandaan Rozen verwelken…

De wereld wit en klein Tintelende vingers doen pijn De zon op haar verst Nog net geen kerst En ik zoek de lente Prettige feestdagen Goed gevulde magen Ingehaalde gezelligheid We maken even tijd En ik zoek de lente Gelukkig nieuwjaar De oliebollen klaar De fles zonder kurk Het pak, de mooiste jurk En ik zoek de lente…

Als de regen langs mijn haren druipt En de wind mij in mijn jas verjaagt Als mij langzaam het gevoel bekruipt Dat de kou mij persoonlijk heeft uitgedaagd Als mijn haren druipen in mijn nek En ik huiverend mijn jas ophang Bedenk ik tevreden, en dat is gek Dat ik steeds vaker naar dit weer verlang…

De bas slaat diepe gaten In de rust van mijn huis Met die net niet irritante tik En die heerlijk doorlopende ruis De drum beweegt mijn voet Onbewust, gehypnotiseerd De nuances van het ritme De gevoelens, niet verleerd De gedachten aan de horizon Niet te volgen zo èèn, twee, drie Die vrouw, helder van stem Die koude rilling melodie…

Lief koppie van me kussen, haardos, ogen, bed nog niet moe, huil jij Papa komt troosten met pil van mooiste verhaal Slik je tranen weg want duim smaakt stukken beter…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Ik hoop dat ik weldra vergeten ga Dat het langzaam vergaat, vervalt Verliest in omvang, vergeelt, verstilt Hoe ik 't alweer heb verknald Verknald heb je het! Gilt steeds mijn geweten Net als al die andere keren! Wil je dat alweer vergeten?! Ik schud nee, het geweten blijft Vergeten is ook dit keer een woord Ik heb dezelfde zinnen gesproken…

Als vinger in een goudgloedring Vol glinsterpracht, en spiegelglans Als glasgeblazen onzinmuiltjes Verloren na de eerste dans Als warmend licht van druipsteenkaars Vol kleurenspel en vonkelwakker Als goedbedoelde pogingwoorden Vermoord door deze rijmingsstakker Zo nutteloos de gloed te vangen Nog zinlozer de dans te herhalen Want wakker…

Uw naam wordt geschonden, Uw koninkrijk betast. Wormen volgen het spoor, gieren gillen om de resten, van de volgende held. Geef ons meer! Uw wil geschiede? Amen.…

Een schok van herkenning Alweer op drift Een kreet uit het verleden Vergeten in een schrift God, ik kan de wanhoop voelen Het druipt haast van elk woord Verlopen in geel vergoten tranen Maar door niemand ooit gehoord Wat was ik jong toen Ik zie mezelf nog zitten Nog zoveel om naar uit te kijken Nog zo weinig om in te spitten Verse…

Org: "Sailing ships van Whitesnake" Weet je nog Vroeger op het strand Je hoofd in de wolken Ideeën in je hand De zee een spiegel Een bries zuchtend zacht Maar de zee was dieper Veel dieper dan je dacht De lucht werd donker Je boot maakte slagzij En zeilende schepen Kwamen voorbij…

Twintig meter van de wereld lijkt de oneindig verre zon Zelfs ondergaand verblindt ze me Zoals jij dat heel goed kon Ik hoor kraaien krassen Bomen zachtjes fluisteren Stemmen een balkon lager Ik wil er niet naar luisteren Ik zie een auto parkeren Mensjes stappen uit Anonieme mini buren Ik heb een hele kluit Ik weet dat…