Alle inzendingen van peTer

Mijn lied is geboren op weg naar de deur opening. Maar eenmaal daar aangekomen aarzel ik vanwege de hevige storm. Mijn lied is geboren aan de andere kant van de deur, een plaats vervuld van liefde, vreugde en verbondenheid. Mijn lied is geboren in de aanwezigheid van mijn Geliefde sprekend over wat voor mij belangrijk is vanuit mijn…

Toen ik gisterenavond voor je zong ging mijn leven open als een grote bloeiende bloem. Mijn hart raakte jouw hart en mijn lichaam loste zich op in liefde. De wereld fluisterde me zoete woorden toe en de tranen die bij me opkwamen gleden over mijn brede glimlach. En op de klanken van de muziek kleurden mijn emoties in mooie lichte kleuren…

Zo onberekenbaar als het weer, onvoorspelbaar keer op keer. Links,rechts,links ,als een kip van de leg. Zo veranderlijk als een Zwitserse bergweg. Een ervaring als op de rug van een wild paard. Ieder moment, elke beweging totale vrijheid, is 't zo waard. Een dergelijk avontuur klinkt oh zo fijn. En kan alleen maar, met een vrouw zijn.…

De eerste beat, de verwachting zindert door de zaal Een grote zwarte hoed bedekt jouw gezicht In de onderbuik begint de adoratie te bonzen Een zoeklicht wordt op jou eerste beweging gericht. “So smoothly” bewegend op het ritme Zwarte lakschoenen onnavolgbaar op toneel Een witte flits komt van jouw handschoen Ademloos bekeken, gepassioneerd…

- mijn lichaam - mijn gedachten - mijn gevoelens Ik kijk om mij heen en zie: alles wat is, dat ben ik! Zolang dat er is, ben ik iets, anders … niets.…

Michael Jackson is niet meer Zijn muziek dwaalt door mijn hoofd Ik draaide zijn muziek zoveel keer Een absolute ster is nu gedoofd The man of soul, the king of pop Mijn jeugd stond in zijn schaduw Op het podium stoer, sterk en uitdagend, maar daarnaast verlegen en mensenschuw Zijn levenswandel leidde tot discussies Maar bovenal een fantastisch…

het netwerk gloeide aan de hemel waren opwellingen te zien uitlopende kiemen waar je ook ging liggen flonkerde het er ontstonden gebaren uit een rafelige flits van een vrouw die lam van de hitte aan de rand van het water bij elke ademhaling zichzelf leek te beademen als houtskool drie zwarte vlammen nu ze de handen in de…

ik heb een hekel aan mensen die pijn niet verstaan zomaar woorden zeggen zonder na te denken hoe een mens zich daarbij voelt dat trekken zij zich niet aan ze lachen liever dan te zeggen: hey kop op blijf doorgaan…

het leven leven mijn scheurt door vlagen heen geschilderd in banen van levensmoed mijn leven leven mijn…

En de rozen ze blijven bloeien als een parel in je hart waar de pijn blijft hangen delend verdriet en smart maar de roos van vriendschap zal niet gauw verwelken ook al zijn de doornen scherp doch zal het je helpen als iemand echt aan je denkt…

Het pad dat jij verlicht is mooier dan alles anders de warmte die jij mij geeft zal ik nooit vergeten De eerste aanraking waardoor ik weet dat jij weer hier bent en weer blijft Die allerlaatste dagen waar de wanhoop wint en de hoop verdwijnt de kou die ik weer voel Wanneer jouw licht wordt opgeslokt en koning winter weer regeert…

Door geen medemens wordt ze herkend, nochtans heeft ze vele gezichten. Eén voor elk kind dat ze niet kreeg. In een doos die werd gesneden op maat van haar verdriet, legt ze elke nacht hun uitgepuurde namen en omvat hen in haar slaap. Haar huis, zonder man of scherpe randen, wacht met haar, of heeft gewacht : die nacht, moegetrild van haar…

ik lig op de bank voor de televisie en verveel de kanalen af, van 1 naar 2 en van 2 naar 3, ze flitsen aan mij voorbij. voor me ligt een zak chips en een stuk brie en ik geniet van de rust in mij. maar wat is rust als ik aan jou moet denken zo ver weg en toch dichtbij, geen eten of drinken of een huis vol warmte nee: dood en armoe gaan…

in grijs gebied zonder haken en ogen onze verbazing niet gezien en heel misschien niet gelogen zingt een oud lied door haar starre vreemde pogen telkens weer die holle maar blije lach ik mag, ik mag luisteren met een treurig oor iedere week iets minder totdat ik niets meer hoor…

Allereerst wil ik je zeggen dat ik nog steeds heel veel van je hou Maar aan alles komt een eind Je was mijn ware en mijn vrouw Je hebt mij met een ander bedrogen Vraag me af hoe vaak heb jij gelogen? Je was voor mij veel meer dan alleen mijn vrouw Dat was voor jou niet genoeg jij bleef mij niet trouw Kan jou nu nooit meer vertrouwen…

de schittering van het gebroken schelpenpad dwingt mij af en toe een oogje toe te knijpen maar statige koningskaarsen weten mij tijdens mijn zoektocht naar het vurig slangenkruid feilloos langs de alom aanwezige duindoorn te leiden zonder daarbij te worden afgeleid door de lonkende en zwaar geparfumeerde duinrozen die het tot nu toe moesten…

Je vraagt mij naar mijn tranen of ze soms zijn opgedroogd, ingedampt tot scherpgerande zoutkristallen in mijn oog. Je vraagt mij naar mijn liefde of zij mijn hand nog leidt en mijn hart op het jouwe legt, gelippenstifte minnemond. Ik vertel jou van de broosheid, jou, porseleinen danseres, van de aalgladheid van momenten als regenbogen…

Ik meet jou aan je schreden af: zij rukken het moment uiteen. Vriendschap woekert nog in ‘t graf, naar het mij ooit scheen. Doch wat blijkt nu jaren krimpen? Je vriendschap duurt geen leven lang. Nimmer dacht ik jou te schimpen, maar ondraaglijk werd je dwang. Jij dronk jenever en mijn bier wanneer de kroegbaas niet wou sluiten. En wat…

Ook daarom dit gedicht de woorden zijn gericht en pronken zij aan zij als pauwen vol van kleur als rozen zwaar van geur. Marieke, neem dit boeket van zinnen laat je beminnen ranke benen,lieve geest ik was er 100 jaar geleden en zal er over duizend jaar kabbelend over de wereldzee nog fluisterend zijn.…

zijn ene moeder is verpleegster de andere is advocaat vader is voor hem iets onpersoonlijks een reageerbuis is tenslotte geen gezicht daar was hij inmiddels wel aan gewend toch moest hij wel weer even slikken bij haar antwoord op zijn wedervraag mijn ene vader is onderwijzer en de ander die is heilsoldaat…

Donkere kleine ogen kijken me aan, en een glimlach bovendien, woorden zijn niet nodig, we kunnen elkaar zo wel verstaan. en hoe hulpeloos ik me voel, die glimlach zegt zoveel meer dan duizend woorden, met de liefde die ik deel. Donkere kleine ogen met daarboven krullend haar, raken mij zeer diep van binnen al zit ik hier en niet daar…

Van doden kende hij de naam, hij noemde die en maakte hem opmerkzaam op zijn bestaan. Hij sprak soms uren met de grond. Zijn ouders lazen hem uit sprookjesboeken voor. Hij schreeuwde naar de maan, hij sloeg zijn vuist stuk op de muur; het hielp niets: ze trokken met miljoenen handen aan zijn naam. --------------------------------…

in een boomgaard vol olijven zijn wij wetenschap aan 't bedrijven maar door de siesta in dit land houden discussies nooit lang stand dus zullen we nog even moeten blijven…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Het is niet bij mensen dat mijn hunkering een huis vindt, een plaatsje om te slapen, een deken voor de nacht. Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt. Het vuur…

Alsof het was bedekt met hevig licht bleef haar lichaam mij weerkaatsen, even zinloos dreigend zoals de glans aan messen hangt. Ik bedroog haar met geweld: mijn lichaam liet haar voor de liefde leven, haren werden touw toen ik ze opbond, een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage. Voor mijn schoonheid moest zij dood. Uit haar schreeuwden…

Hier stel ik mij voor dat mijn as wordt uitgestrooid, gewoon uit een papieren zakje, muzikaal omlijst door een koor van wel duizend vogels in een lucht van uitgereden gier. Zie je daar dat broedend paar, onder de bomen langs het water? Nu nog een ietsje meer naar hier, ja, daar, over al die boterbloemen omzoomd door wuivend fluitenkruid…

Ik loop langs grachten, pleinen en door stegen, bezie de stad die trots is op de stad Al hebben, wie er wonen, het gehad met dromen die ze hadden maar nooit kregen want ‘toen’ is lang gekoesterd maar belegen de humor die je zocht, klinkt nu zo plat Wie lacht nog als ie moe en afgemat zijn wielklem kwijt wil raken in de regen? Maar kom…

Vanmiddag kon ik zo mooi fluiten - nee mooi is niet het goede woord zelfs fluiten niet - maar ik liep buiten en wist, want voelde me gehoord Geen kind'ren die hun ruzie staakten geen prachtvrouw die verliefdig keek geen zon die alles lichter maakte en weer thuis bleek ''t dezelfde week maar toen ik floot, vanmiddag buiten, was alles beter…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…