Alle inzendingen van peter

ik lig op de bank voor de televisie en verveel de kanalen af, van 1 naar 2 en van 2 naar 3, ze flitsen aan mij voorbij. voor me ligt een zak chips en een stuk brie en ik geniet van de rust in mij. maar wat is rust als ik aan jou moet denken zo ver weg en toch dichtbij, geen eten of drinken of een huis vol warmte nee: dood en armoe gaan…

in grijs gebied zonder haken en ogen onze verbazing niet gezien en heel misschien niet gelogen zingt een oud lied door haar starre vreemde pogen telkens weer die holle maar blije lach ik mag, ik mag luisteren met een treurig oor iedere week iets minder totdat ik niets meer hoor…

Allereerst wil ik je zeggen dat ik nog steeds heel veel van je hou Maar aan alles komt een eind Je was mijn ware en mijn vrouw Je hebt mij met een ander bedrogen Vraag me af hoe vaak heb jij gelogen? Je was voor mij veel meer dan alleen mijn vrouw Dat was voor jou niet genoeg jij bleef mij niet trouw Kan jou nu nooit meer vertrouwen…

de schittering van het gebroken schelpenpad dwingt mij af en toe een oogje toe te knijpen maar statige koningskaarsen weten mij tijdens mijn zoektocht naar het vurig slangenkruid feilloos langs de alom aanwezige duindoorn te leiden zonder daarbij te worden afgeleid door de lonkende en zwaar geparfumeerde duinrozen die het tot nu toe moesten…

Je vraagt mij naar mijn tranen of ze soms zijn opgedroogd, ingedampt tot scherpgerande zoutkristallen in mijn oog. Je vraagt mij naar mijn liefde of zij mijn hand nog leidt en mijn hart op het jouwe legt, gelippenstifte minnemond. Ik vertel jou van de broosheid, jou, porseleinen danseres, van de aalgladheid van momenten als regenbogen…

Ik meet jou aan je schreden af: zij rukken het moment uiteen. Vriendschap woekert nog in ‘t graf, naar het mij ooit scheen. Doch wat blijkt nu jaren krimpen? Je vriendschap duurt geen leven lang. Nimmer dacht ik jou te schimpen, maar ondraaglijk werd je dwang. Jij dronk jenever en mijn bier wanneer de kroegbaas niet wou sluiten. En wat…

Ook daarom dit gedicht de woorden zijn gericht en pronken zij aan zij als pauwen vol van kleur als rozen zwaar van geur. Marieke, neem dit boeket van zinnen laat je beminnen ranke benen,lieve geest ik was er 100 jaar geleden en zal er over duizend jaar kabbelend over de wereldzee nog fluisterend zijn.…

zijn ene moeder is verpleegster de andere is advocaat vader is voor hem iets onpersoonlijks een reageerbuis is tenslotte geen gezicht daar was hij inmiddels wel aan gewend toch moest hij wel weer even slikken bij haar antwoord op zijn wedervraag mijn ene vader is onderwijzer en de ander die is heilsoldaat…

Donkere kleine ogen kijken me aan, en een glimlach bovendien, woorden zijn niet nodig, we kunnen elkaar zo wel verstaan. en hoe hulpeloos ik me voel, die glimlach zegt zoveel meer dan duizend woorden, met de liefde die ik deel. Donkere kleine ogen met daarboven krullend haar, raken mij zeer diep van binnen al zit ik hier en niet daar…

Van doden kende hij de naam, hij noemde die en maakte hem opmerkzaam op zijn bestaan. Hij sprak soms uren met de grond. Zijn ouders lazen hem uit sprookjesboeken voor. Hij schreeuwde naar de maan, hij sloeg zijn vuist stuk op de muur; het hielp niets: ze trokken met miljoenen handen aan zijn naam. --------------------------------…

in een boomgaard vol olijven zijn wij wetenschap aan 't bedrijven maar door de siesta in dit land houden discussies nooit lang stand dus zullen we nog even moeten blijven…

Af en toe beroer ik haar krachteloze hand, bestudeer het reeds ingevallen gezicht, alsof ik nooit eerder de gelegenheid, of net zo als nu de moed heb gehad om vertederd over haar haren te strijken, terwijl haar neus steeds spitser en het topje daarvan steeds witter wordt, en mijn ogen zich vullen met tranen vanwege alles wat ik niet heb gedaan…

Het is niet bij mensen dat mijn hunkering een huis vindt, een plaatsje om te slapen, een deken voor de nacht. Weggedoken in mijzelf wacht ik de zucht die ’t vuur laait, de stem die zal spreken, het woord dat daden knecht. De wind door het schuifraam wappert het gordijn en speelt met de vlam van de kaars die in mij brandt. Het vuur…

Alsof het was bedekt met hevig licht bleef haar lichaam mij weerkaatsen, even zinloos dreigend zoals de glans aan messen hangt. Ik bedroog haar met geweld: mijn lichaam liet haar voor de liefde leven, haren werden touw toen ik ze opbond, een verwonding opsmuk, een gevlamde tatoeage. Voor mijn schoonheid moest zij dood. Uit haar schreeuwden…

Hier stel ik mij voor dat mijn as wordt uitgestrooid, gewoon uit een papieren zakje, muzikaal omlijst door een koor van wel duizend vogels in een lucht van uitgereden gier. Zie je daar dat broedend paar, onder de bomen langs het water? Nu nog een ietsje meer naar hier, ja, daar, over al die boterbloemen omzoomd door wuivend fluitenkruid…

Ik loop langs grachten, pleinen en door stegen, bezie de stad die trots is op de stad Al hebben, wie er wonen, het gehad met dromen die ze hadden maar nooit kregen want ‘toen’ is lang gekoesterd maar belegen de humor die je zocht, klinkt nu zo plat Wie lacht nog als ie moe en afgemat zijn wielklem kwijt wil raken in de regen? Maar kom…

Vanmiddag kon ik zo mooi fluiten - nee mooi is niet het goede woord zelfs fluiten niet - maar ik liep buiten en wist, want voelde me gehoord Geen kind'ren die hun ruzie staakten geen prachtvrouw die verliefdig keek geen zon die alles lichter maakte en weer thuis bleek ''t dezelfde week maar toen ik floot, vanmiddag buiten, was alles beter…

dood is het verleden een herinnering slechts immers het kan niets meer toevoegen aan zichzelf noch aan de toekomst die zich weliswaar toont als het ongerept heelal zwanger van het leven zoals mijn gedachten van morgen waarvan evenmin kan worden gezegd dat zij al tot het leven behoren…

In gouden gewaden ga jij als het wuiven van korenaren over de velden van mijn minzucht naar die zee van eeuwige luwte. Het zwarte haar in dikke vlechten dansend op een schouderblad dirigeer jij mijn ritmiek, metronoom van mijn verlangen. Schenk mij je wijn nu de druiven nog zoet en laat je lippen niet verschralen maar dompel ze in…

het waren je ogen gekarakteriseerd door hun volheid en intensiteit een mengsel van pure arabica en een vleugje robusta van de beste kwaliteit die mij huiswaarts deden keren met een peperduur espresso- apparaat dat ik niet van plan was om te kopen elke keer als ik nu zo’n capsule ga verwerken zie ik ze weer vóór me je ogen maar dan…

haren voor de ogen buitenwereld dichtgeplakt gesluierd onvermogen ’t koffer vol verlangen al gepakt een sluik gordijn van koperdraad je eigen koudeoorlogstaal gepantserd schromen over straat wattendot in roestvrij staal wanneer zal de bloem ontwaken die sluimert onder glimmend ijs wanneer de rozenknop ooit blaken wanneer zaad in plaats…

Zonder naam ga jij geblinddoekt het bochtige pad en de schelpen knersen zonder echo geschraagd door jouw verlangen steeds één tijd, één plaats te zijn. Vluchtiger dan ik wissel jij gedaantes als een hoed en wist geschiedenis voor zij geschreven is. Geen foto draagt jouw beeld en geen steen zal jouw naam torsen, door tijd noch plaats…

als op zestien april om negen uur dertig tussen haarlem en leiden ter hoogte van bennebroek een sneltrein onder het viaduct doorraast is er in die omgeving niemand die daar nog maar een moment bij stilstaat terwijl in de dorpsstraat van hilvarenbeek op huisnummer twaalf al dertig jaar lang precies op dat tijdstip aan tafel een vrouw zit met…

Ik weef een web van licht aan de hemel die baadde in duister, de dag groeit langzaam een gezicht en een stem aan verscholen gefluister. Ik schenk kleur aan de druppel van dauw die hangt in ’t ontluikende land en schoonheid en kracht aan de vrouw wier licht in de avond gestrand. Waar mijn stralen de ochtendstad strelen waart mijn zachtste…

met een traplift terzijde gestaan door twee bloedmooie meiden bestijgt de jonge coureur van die knalrode wagen het erepodium de tot een hoogtepunt gebrachte champagne beneemt ons het zicht op zijn shirt met daarop de naam van een bekend sigarettenmerk dat zal hem door zijn sponsor niet in dank worden afgenomen net zoals die kleine hapering…

Hopsa, faldera. Van hobbelpaard tot lijkauto over de kasseien. Het druilde toen grootmoeder werd begraven. In september schrobt haar dochter het graf al komt er nooit iemand langs. Mijn knieën zijn kapot, mijmert ze. Zo veel verloren jaren. Geef mij een spuitje als ik Alzheimer krijg. Of: arme bonne-maman had schrik dat de konijnen op het kerkhof…

Het steppegras fluistert zachtjes in de wind, de zon die brandt op mijn gezicht, ik denk aan jou zo ver weg. de eenzaamheid drukt met volle gewicht, op lang vervlogen dagen, op zwoele zweterige nachten, in een angstig schemerlicht. Pijnlijk zijn mijn stille gedachten ze overspoelen telkens weer, het beetje geluk dat ik moet ontberen en dat…

Het planchet boven de wastafel is nu echt te klein voor het alsmaar toenemend aantal attributen dat mij er tot nu toe van heeft kunnen weerhouden het met de dag kaler wordend spiegelbeeld hardhandig van de muur te rukken. Het bekertje voor mijn kunstgebit, dat dure potje anti-rimpelcrème, het etui met daarin een vijltje voor mijn door en…

als de krijsende zagen zijn stilgelegd rijen bomen van hun charmes zijn ontdaan overvalt mij elk jaar weer dat troosteloos gevoel alsof het eind der tijden is genaderd maar nu ik aan de gehavende restanten weer nieuwe levenskracht ontwaar is mijn somberheid al snel verwaterd hoor ik overal weer vogels fluiten zelfs al fluiten ze niet…

Dertien was ik en het lot mij beschoren om tijdens de eerste nacht van onze vakantie, die zomer in Zandvoort aan Zee, het bed te moeten delen met Nienke, drie jaar ouder, wat moest ik er mee? Tranen met tuiten, door mij toen vergoten, om gedaan te krijgen dat teniet werd gedaan datgene, waarvoor ik drie jaar later in de rij zou moeten…