Alle inzendingen van pieter plenter

Ogen openen, zacht gordijnlicht wekt me half slaperig nog, maar geluksgevoel zoekt een weg door mijn lijf, windstil lijsterzang.... in nabije weilanden vreugd’ koe loeien uit stallen losgelaten na winterverblijf... geuren gebeuren, open slaapkamerraam bloesemlucht vermengt met vers gebakken brood... fietsbelbel klinkt anders, lentevrolijk…

Een leegheid... dat is wat er is er is een leegheid in mijn hoofd een galmend en hol echoënd gebonk niets is zinnig, alles is verdoofd witstarend het papierlijk oppervlak geen indicatie van iets wat iets belooft geen woordregels die vanzelf ontstaan Ooit werd elk gedicht gemakkelijk ontroofd aan de hersenspinsels van mijn brein met het grootste…

tranen en zuchtend ademtekort het missen van iets of iemand een plek, een zonneaanblik, geur een hunkering naar ooit of toen heimwee, is een gevolg van dat al nee, niet het er willen zijn, of te zien of kunnen ruiken is het, maar het diepe brandende verlangen naar het geluksgevoel van toen is wat je hart doet groeien.... dat is wat heimwee…

Waarom zijn jullie gestopt met wenen is de nagedachte aan hem al vergeten is zijn afwezigheid zijn naar de achtergrond verdwenen, waarom gaan jullie gewoon door met leven. Zijn jullie zo onverschillig, zo blasé en kan het jullie niets meer schelen? Schandalig lopen te lachen en te feesten, Denken jullie dan niet meer elke dag, uur, minuut,…

Mijn smaak is te grof, te onverschillig Misschien zelfs schouderophalend blasé oh, ik ben best wel heel gewillig en vind veel dingen lekker en oké Maar het eten van ’n verfijnd gerecht brengt bij me zelden extase in de mond op mijn tong geen smaakpapillengevecht nooit waart er een piesend engeltje rond toch eet ik bijna alles wat me wordt voorgezet…

Weet je, ...ik weet het echt niet meer alles wat ik doe, denk of zeg, lijkt steeds meer wankelend geplaatst op een verkeerde grondslag van conclusie, bewering of uitspraak. Overtuigingen van vroeger, wetenschap en meningen die ik had, rollen als losse knikkers door mijn hoofd, blijken gegrondvest op een fundament van jeugdig pragmatisme,…

Daar zit je, met je rug tegen de armleuning van de bank, met opgetrokken knieën en je blote voeten onder een los kussentje. Je wakker worden met een beker koffie tussen beide handen...je kijkt televisie. De morgenkilte hangt nog in de kamer wat te zien is aan je borsten door je nachthemd. Niets doet ertoe, alles wat er in mijn leven gebeurt,…

De winterse koude waait weg glinsterende dooi drupt van katjestakken, wollig glurend uit opengebarsten bruine velletjes een summiere geur van lente vermengt met nog klampende friskou ijs en sneeuwvermoeden paalzittend de snelle slechtvalk muisstaart bungelend uit zijn bekje borstkast nahijgend van de jacht ziet op het bospad fietser met…

De scheenschijn tegendraadse zon opteert de maannacht verdween zacht met een plof rose omrande wolkenfluf gevuld met V-vormen van zwermen spreeuwenvluchten randhorizon silhouetten van kerkjes en kruin bluessmakend gevoel van weemoed naar oud, tijden van toen zonder technocratische stress zou niet anders willen dan na volgend maal opstaan en…

Schimpende schoonheid voor de spiegel de leeftijd met tanden des tijds heeft het lichaams uiterlijk verweerd en vergaan plastische oplossingen van borsten, buik en billen. Wankelend op wrakke enkels, gepropt in Spike heels Prada’s. Zijden kousen met glitter omspannen stijve kuiten, levergevlekte handen glijden langs volvette uitgezakte heupen…

Blonde kuiven van volwassen pluimen grassen boven zomerheide, golvend naar het einder. Een aflopend vergezicht welk zich verliest in een paarsblauwe waas... Contouren, impressies van een indruk van bossen of wolken,onduidelijk wat het oog zou moeten zien. Zomergevoel.... Tussen de graspluimsoldaten een zandpad meanderend als was het een…

Appelmoes met frietjes een halve kip en een kroket ‘n limonadeglas met twee rietjes op mijn hoofd een hoedje gezet ik ben jarig, en dat is o zo fijn ‘k krijg cadeautjes en zoenen en iedereen schijnt er ook te zijn. Ik als een pauw..op mijn nieuwe schoenen vanmorgen van paps en mams gekregen ook is er een hele grote taart versiert met kaarsjes…

Twee aan elkander geklonken als nooit meer los te raken levensvast gebonden, nimmer meer gespleten door licht nog donker, nauwelijks kierend... gelijk één, twee zielen klampend door liefd’ en jawoord aaneen dan... gevend leven aan resultaat van passionele samensmeltingen. Zorgdrang en verantwoordelijkheden versterken banden van liefde strakker…

Drukte... drukte in mijn hoofd zee ruist met een donderend lawaai ...geweld oorverkrachtend nietsontziend, oorverdoofd, ik zit thuis op de bank, trachtend gek wordend te vermijden.... boeklezend letters via golvende regels misselijkmakend geen nut, geen aandacht het is koffietijd, rustmoment met koekje even geen Zandvoort aan zee..... geen…

Het zijn slechts beelden, impressies van jolijt, boert en jokkernij... Ook stemmen uit het verleden, gelach daar... een flits van liefde en vreugd Oud van dag maar niet van geest nog een die naar de camera zwaait gekke bekken trekkend, lachend geluidloos.. nu, zoveel zeggend en toch ook weer niet, ze waren er even. Oma’s, opa’s, ooms en anderen…

Zwartdoorkijk nylonkousen vormend benen... glad lustopwekkend gevoel... discrete dijencharme kortgerokte uitdagingflits wulps opstaan, rondbillenbeweging strakgeworpen wiebelheupen snaakse wegloopblikken achteromkijkende uitnodiging Borstwerpende schaamteloosheid Hooghartige hooghakkende flirtation verdwijnend de belofte voor de nacht…

Prachtgroen lichtloensende ogenblikken aan de andere kant van de bar Omlijstend de warrige haren een gezicht Mona Lisa gelijk, mysterieus Knieknikkend wankelde ik op je toe woordeloos nam ik je in mijn armen ‘k streek een pluk uit je warme snoet opkijkend naar me, toegevend, lachend Heftige zoenen, hevig omstrengeld, warmte mijn hart ging…

De nog kale takken van mijn tuineik hebben al een lichtgroene floers, schijngroen in de vroege ochtendzon. Een van de takken buigt zich om. Bezeten als ze is door een gevederd trotspakketje, de zanglijster. Het snaveltje opent zich en laat een roze wriemel een trillend geluid voortbrengen, de lucht wordt gevuld met de eerste noten van lentebeloftes…

benoem me eens je heftig verdriet of vertel hoe je hete tranen voelen stamel me snikkend over je machteloosheid zeg zoekend de woorden die je tekort komt praat tegen me, over jouw leed en smart ik wil zoveel mogelijk van je horen en weten... Maar helpt mijn luisteren en meegevoel mijn aandacht en mijn troostend woord mijn aanwezigheid of geschreven…

Zachte tonen raken mijn verdoofde hart snaarigheid langs een prinsessenhals noten die verdwalen in een melodie zoekend naar een apotheosisch eind ritmisch gebonden aan muzikale wetten de basis basgeluiden gedwongen door de snaredrum te volgen naar het eind snikkend de geblazen C-harmonica als een wispelturig kind eigenwijzig huppelend over…

topduinend sta ik windvangend te kijken schipgestrand ligt daar een stalen kolos Scheepsbel klanken als een droevige roep S.O.S. wie redt mij toch, wie trekt me vlot een zeemeeuw kantelt scheef in mijn oogblik zijn schreeuw van sarcasme, windgedragen lijkt een triomfantelijke uiting van vogelvrijheid Kijk, ik vlieg, ‘k kan gaan waar ik wil…

m’n stijve ouwe lijf wil niet vandaag opstaan een ramp, krakend bed, botten, nek, vingers, wat een herrie wazige ogen, droge mond en neus gescheurde lippen, haar in de war gortdroge huig, piepende stembanden strompelend op diabetesvoeten naar badkamer, plas doen naast de pot wiebelende knieën, straks maar schoon maken, koffiepoeder op de grond…

Langzaam herstellend van wilde feesten en de doedelzak aanblik van de wereld. Half languit op de bank liggend, lezend... mijn boek, welke zich al enige keren van m’n hand heeft verplaatst naar de vloer door een steeds weer opdoemende slaapattack, kan me niet méér bekoren dan een slappe appelflap die ik zie liggen onder de vitrinekast, bestoven…

één bord minder op het damast één kristallen wijnglas is ongevuld één bestekset blijft in de doos één zilveren servetring blijft leeg één pakketje minder onder de boom één kerstwens blijft onuitgesproken één kerstlied wordt niet gezongen één “zalige kerst lieverd” mist er Dit zal vanaf nu elk jaar weer één groot gemis zijn aan de volle dis…

Scheefhangend de oude treurende wilg overhangend zijn kale takken de ijssloot. Zachtjes bewegen de slierende vruchtdragers in de frisse winterwind als stijve dikke haren. Eronder glibberglijden de eenden naar het door kinderwanten in het wak gegooide in hapklare blokjes gesneden brood. Het ijsgat, opengehouden door de bewegingen van ganzen,…

Vanmorgen achterop de fiets van ma naar school gebracht, ik durf niet echt volgens haar is het feest vandaag,… jaja Sinterklaas komt zegt ze, en ook zijn knecht… ‘t Paard staat bij de zandbak erg groot te zijn bij hem staat zwarte Piet met z’n enge ogenwit onder zijn staart liggen keutels op ons plein neergelegd op het plekje waar ik bijna…

Voorzichtig loop ik over het uitgesleten paadje ik hou je stevig vast, met beide handen de warmte van mijn leven dringt tot je door mijn hart bonst, de spanning vecht met mijn hart vol liefde en het verlangen je los te laten Je los te laten juist hier waar je zo graag was bij deze boom, dit veld, dit watertje.. deze plek De rust geeft me een…

Daar lig je dan weer rollend hulpeloos op ons bed je huilt van krampende pijn die rottige zwarte migraine heeft je weer eens te grazen ik voel me zo machteloos ik kan niet veel voor je doen ‘k Wilde dat ik je kon verlossen van die smerige duivelse kwaal als ik met je hoofd kon ruilen dan deed ik het, direct, subiet al komt van ruilen vaak…

krijtwitte strepen vervagend in de lucht hoge sluiers van condens zoeken zonlicht maar worden verdreven door hun eigen fragiliteit verwaaid in de hemelwinden. De zwarte V-vorm van een vogel zweeft hoog, draaiend, gelijk Icarus naar de zon M’n ademdamp drijft zachtjes omhoog langs de boomstam in mijn leunende rug tussen de kalende goudbebladerde…

Stille wateren golven tegen het zand ik staar over de rimpels, zongeglanst trachtend je gezicht te ontdekken in de rollende baren op het strand …laten lijnen van schuim de contouren achter van vergeten en verlaten gedachten over de kracht van liefde verzonken als een oud fregat op de bodem van mijn hart. Eenzame lege schelpen als gebroken…