Alle inzendingen van proficiens

Wachten met de echo van de kou die alles beroert en laat antwoorden in dezelfde eenzaamheid. Wachten wat ik kan vinden en geloven mag als ik elke gedachte bevries en de tijd die mijn schaduwen volgt laat slapen. Met eenzame gevangen en bewaarde herinneringen die vragen waar ik eindig en alles vergeet mag als ik mijn koude ziel dankbaar…

De avond is de echo van jouw stem die de stilte verbergt met warme woorden die elk verhaal bewaren dat je wilt beginnen. Wanneer je zoekt naar herinneringen en de tijd laat fluisteren over de liefde die je kan dragen naar de stem van de droom die je wilt blijven beminnen zolang hij niet uitdooft.…

De winter steelt schaduwen waar geluk slaapt en de kou niet meer is dan een droom die niet beginnen wil en liever gedachten bevriest. Of de dwalende angst verzamelt in de twijfelende sneeuw en grijze weemoed van het zwijgen en verliezen van elke gedachte waarmee niemand ontwaken wil.…

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

Verlaten kleuren verliezen hun pracht. Afstanden zijn leegtes die weinig verschillen of echo's weer hun hoop teruggeven. Geluk is een koud woord geworden dat ik verstoppen wil. Want mijn schaduw blijft rusteloos en dwaalt mijn dromen voorbij wanneer ik mijn herinneringen steeds verlies en de tijd en de wind alles bespelen en verdelen over…

Vingers die me volgen in een zee van kleurende golven uit een droom die op jou lijkt zoals je weer ontwaakt. En weer momenten verzamelt die ik niet kan vinden waar mijn gedachten kleuren vragen en ik je wil volgen als een golf die elke schaduw volgt tot waar jij wacht en de wachtende stilte warmer is dan onze laatste gedoofde herinnering…

Ze vragen mij niets dat ik niet kan vinden. Vertellen mij dat de stilte een schaduw is van wachten op schoonheid die beweegt en spreekt als de wijzer van een klok die altijd antwoordt. En met woorden mijn ogen sluit. Want ik ben alleen een verzamelaar van momenten en gezichten die verhalen blijven vertellen.…

Nog steeds verlaten. Zwijgend als een stenen leugenaar die woorden steelt en woorden misvormt. Als waren ze stenen die hij wil blijven kerven met een boodschap die niets raakt en vervagen zal als een droom die ziek maakt en verteert wat hij in zijn waanzin en moordlust nog niet vernietigd heeft.…

Deze nacht is een gevonden spoor waarlangs ik zoek naar een echo die ik volgen kan en die elke stilte weer laat beginnen met de schaduw die zijn eigen nacht zoekt en mij weer zal vinden zolang ik in elke zwijgende nacht verdwaal…

Stemmen en ogen die elkaar niet vinden en vluchten in grauwe schaduwen die niets betekenen of meer vragen dan een einde of een dankbare droom waar de regen alleen fluistert en geen sporen uitwist. En herinneringen alleen uitdoven omdat ze wensen zijn geworden.…

Gevangen in weemoed wacht ik met mijn ogen op ons afscheid van woorden die stiltes maken en je fluisteren wat je wilt vinden in nieuwe gebaren en momenten. Waar je geen spiegels hoeft te vragen. En waar ontmoetingen wachten die je zult verzamelen met wie je wil kennen en ook de stiltes die je geeft wil bewaren en begrijpen.…

Niemand kijkt de stilte weg in schaduwen die wijken en de blauwe hemel niet kunnen bedekken of dichterbij halen met eenzame woorden en fluisterende momenten van een avond die de kou weer wil beminnen maar in de gulzige warmte alleen nog zijn lege cocon over heeft.…

Niet verlaten door oude schaduwen die fluisteren in de slapende stilte heb ik liefde in woorden verloren,gedachten gevonden en kleuren verzameld om elk spoor van rouw weg te tekenen in een droom waar schimmen hun cocon verliezen en geboren schaduwen blijven glimlachen wannneer de avond mij omarmt als een minnares die haar mijn liefde schenkt…

Waar hij weer een schaduw wordt zal zijn ritme ontwaken en zijn lichaam weer dansen in het vragende licht met de stem die liefde wil in elke beweging en woorden geeft die omarmen en harten weer laat dansen. Met de melodie die nooit meer uitdooft en zijn naam weer laat klinken als de mooiste gevonden wens.…

Zwijgende gedachten slapen in de herinnering aan de ogen die me vaak vertelden wat ik nog moest leren toen ik mezelf zocht en hij wilde zeggen wat de tijd niet verandert. Zijn gezicht was het verhaal dat ik kende maar dat ik koppig zelf wilde schrijven. En wilde ontdekken om hem te kunnen geloven dat hij mijn gids en voorbeeld was en…

Afstand zonder woorden maar met kleine blikken die het vertrouwen steeds doorknippen. Wachten waar ik mag zeggen waar ik ben of echo's wil achterlaten met mijn woorden. Weten dat ik verlies wat ik verzamel omdat niemand het vraagt en dezelfde stemmen niets meer beloven dan wachten in de stilte die me kent maar alleen dezelfde koude herinnering…

Teveel woorden gelaten op het papier dat niet wil. Niets bewaren wil dat woorden verandert en gedachten een verhaal geeft. Of een stilte baart en ontwaakt met woorden die ik drink of verzamel als de muntjes voor een doodgraver die graaft en muntjes vraagt om te begraven wat hij niet meer geloven wil als de dood er niet meer om vraagt.…

Waar je ogen nog vragen en het afscheid de stilte verandert in een cocon verlies ik de tijd van antwoorden en vraag ik niets meer dat woorden kleurt en gedachten verdrinkt in geluk dat met eenzaam vergeten begint…

We verzamelen scherven van herinneringen. Van pijn en namen die alleen in de stilte nog een betekenis hebben. Van de dood die een uniform had en altijd koude worden sprak. Maar die door de toekomst werd verjaagd. Waar ogen elkaar weer vinden en de tijd vergeten en ons niets meer vragen dat we niet meer weten. Waar we kijken naar de kleuren…

De vlinder is haar gezicht dat niet kan wachten op de kleuren van liefde en teder ongeduld. Ze is waar ik haar mijn dromen en woorden geef en ontwaak zoals ze mij laat ontwaken. Met haar ogen zoekt ze mij waar ze een vlinder mag zijn en ben ik het gezicht dat ze in al haar dromen bewaart.…

Verlaten wacht het spiegelbeeld in het koude water van een herinnering die geen herinnering wil zijn. Gezichten zoeken het licht dat ze niet willen delen of verliezen. Stemmen verstoppen zich in de leegte van een afscheid dat niets achterlaat. Muren blijven en deuren sluiten als waren ze altijd gesloten geweest en waar zelfs de leegte een…

Omkijken zonder gedachten waar ik de oude droom kan vinden en het stof van zijn lippen mag vegen. Herinneringen kleuren en niet weten waarom ze zwijgen en naar jou blijven ruiken. Blijven waar ik jou blijf zoeken en je mij niet wilt vinden als je weer omkijkt en me laat stilstaan met de gedachte dat we samen geen dromen meer zullen…

Waar ik zoek met gesloten ogen ben je een schaduw van woorden en is de leegte een sleutel die ik ruilen wil waar ik ben en waar ik blijf zoeken. Langzaam opent de zwijgende tijd mijn ogen die willen blijven dromen en ruilen. Maar niemand wil de sleutel die eenzaam maakt. Niemand wil het slot vinden dat de stilte opent met een droom die…

Verloren dwalen de lichten waar ik mijn gedachten zoek. De avond is de stilte die me alleen maar schaduwen laat vinden waar woorden en echo's mijn stem niet kunnen vinden. Want ik ben een schim die zwijgend niets meer bezitten kan en steeds volgt wat hij verliest aan de dood en de liefde die alleen nog in vreemde voetstappen…

Warm blijven je lippen die mijn gedachten vullen met een stilte die niets neemt of vraagt. Waar je ogen antwoorden ben ik stil en blijf ik zoeken naar een wenk of teken dat we weer kunnen volgen of delen zonder woorden te wegen of de tijd te vinden in momenten die we verzamelen en verwarmen met de as van een verloren liefde.…

De nacht is een schilderij van gedachten die waken als dwaallichten en kleuren die me niets beloven die niet licht geeft en toch uitdooft als was het een oude droom die opgeeft en niet meer gedroomd wil worden omdat hij geen nacht meer vindt waar woorden hem volgen en woorden hem met liefde beminnen…

De woorden vloeien niet meer. Gedachten vinden niets meer en zijn dor en uitgedroogt als vergeten vruchten die naar eenzame dromen smaken. Mijn zwijgende ogen zoeken niet meer waar mijn gezicht ontwaakt met het stof dat herinneringen lelijk maakt. Ze heeft het einde gebaard en is vertrokken waar ze overal een stenen stilte achterlaat.…

Waar ik haar mag vinden fluistert de tijd woorden die haar stem laten ontwaken. En de wachtende stilte uitdoven met een melodie die dromen vult waar onze ogen elkaar weer vinden en dansen in momenten die elke echo van eenzaamheid uitwissen.…

Woorden wegen want de stilte is sterker. Gedachten woorden geven die ze wakker maken als ik hen weer wil verliezen. Maar niet kan. Of niet wens. Wanneer ik momenten verzamel die niet te zwaar zijn of vallen omdat ze niets bedwingen. Ze mijn echo's en jouw stem die verdwalen en schaduwen willen uitdoven omdat ze niets kunnen en niet…

De tijd slaapt. De tijd droomt. Ik ben de tijd die niets zoekt en niets verlicht of bedekt. Koud is de twijfel en warm de leegte die ik vul met momenten die niets beloven. Ik til de dag naar de avond en verzamel elke minuut elke echo die straks alleen nog in woorden bestaat.…