Alle inzendingen van proficiens

Waar je achtergebleven geur nog iets belooft zie ik je weer zoeken, naar woorden die je gedachten weer laten spreken en niet verdwalen in de stilte die bijna niet durft te ademen. Maar mij iets belooft dat naar liefde smaakt of een afscheid dat minder wanhopig wordt en dromen niet laat barsten als je mij weer ziet…

Laat je kleuren slapen in de geleende schaduw van de illusie die begint met weemoed. Liefde zal fluisteren wat nog overblijft. Warme dromen zullen je bedekken en verstopen wat je wakker maakt als ik elke spiegel vraag wie ons nog zou willen beminnen.…

Waar je bent gebleven ademt de tijd een andere ritme en vult hij teder elk licht dat overblijft als mijn gedachten je weer zullen vinden en laten kleuren wat ik koester zonder een aarzelend gebaar of een warme schaduw die alles laat vervloeien in een liefdevolle ontmoeting met jouw gevonden woorden en wachtende…

Een schaduw van stof en nietigheid in gedachten zonder een verlossende ontmoeting of een gebaar dat de trieste sporen uitwist van het wachten dat ze niet meer vroeg of wilde dragen met haar lichaam dat alleen nog sprak in een taal van een onzichtbare koude pijn en een stille wanhoop van omkerende momenten en een wakend…

Vervaagde stille sporen van een beloofd geluk en een terugkeer van een moment in een laatste droom gevonden de vragende liefde en de fluisterende dood laat wachten. Blijven wachten en vragen in het ritme dat hij kan volgen. En waar hij weer kan vinden wat de droom sprak toen ze met haar overwonnen tranen zijn dode lichaam…

Wat ik teder vraag is een glinstering in je wachtende ogen die verlaten zwijgen en dwalen waar ik nog niet ben geweest of je nog niet kan aanraken. En waar je zachte gedachten dwalen naar een warme droom die je aankleedt met glinsterende kleuren van een liefde die ons laat fluisteren en ontwaken in een stilte die ons trouw…

Woorden met een echo die het maanlicht aanraakt. In de stilte van de wakende gedachten die zoeken naar een belofte voor een volgende reis en een nieuwe droom over een tijdloze verhaal dat ooit begon met de verlossende hoop en een zee van volgende ogen die geduldig wachten op sprekende beelden van hun zwijgende maan. Zwijgend in zijn…

Vloeiende ogen vragen langzaam waar ik je mag zoeken en je schaduw teder mag bedekken met woorden die niet druipen maar smelten wanneer ik je fantasie mag ruilen met de warme wachtende zon die zijn eigen navel niet meer wil bedekken…

Warmte die blijft. Ver weg en dichtbij waar geen stem weldadiger klinkt of waakt en wachten helende herinneringen belooft van weerzien en gebaren die troosten en dulden. Een dankbare glimlach volgt een blik die leidt naar het begin zonder woorden waar armen beschermen en verlossen wat je nog niet begrijpt maar wilt bewaren in haar…

De geschiedenis in een gezicht van steen of een naam die hetzelfde verhaal vertelt. Verlaten door het leven dat spreekt, vraagt en zoekt waar de stilte momenten weeft die herinneringen mogen blijven. Met vragen en oordelen als de dood een rechter was met mensenhanden die gehoorzaamden en vaak bang schuilden in een eenzaam geweten zonder…

Dagen gemaakt van vervallen momenten die geen terugkeer beloven en verder gaan met eenzame rituelen en hulpeloze gebaren van reizigers en vreemden die geen volgende bestemming kunnen vinden. Waar schimmen en gedachten een wakend afscheid tekenen en dromen geen kleuren meer vragen omdat ze uitdoven wat nog veranderen wil…

Zacht is je stem in de dragende stilte van voorbijgaande verlangens. Tederheid is wat je zoekt in ons wiegende gesprek van gisteren en in de dromen die nog beginnen waar jij de liefde weer mag tekenen met gebaren van een wakende wens en ogen die vragen wat onze liefde nog verwarmt. En ik niets zal uitdoven dat je weer bang zal maken…

Ontwaakt in de wakende kou die de zon doet aarzelen zoekt hij in de stilte naar een zegen en een gebaar dat hij kan geloven of verbergen. Met de illusie van stemmen die weer zingen maar niets veranderen. En hem leiden waar hij zichzelf mag zoeken waar deze dagen hem zullen hoeden en volgen. Pasen in alles dat blijft zwijgen en…

Ze vindt haar gezicht in de wrange spiegel van verloren momenten. De tijd is de dood die wel kan wachten. Wanneer ze zoekt naar sporen die geen gebeden vragen maar haar geven wat ze nog kan dragen met haar laatste trots. Barsten zijn haar littekens van herinneringen die in elke stilte bloeden. En haar wakende gedachten laten vervagen in…

Waar de avond zijn gezicht tekent zoek ik ogen en kleuren die dromen vragen. De stilte raakt me aan maar blijft leeg en leger dan de schaduw die niet bewegen wil en op belofte lijkt die verlossen wil. Wat verloren van mij zou kunnen zijn tot ik het weer verlies en niet meer droom omdat jij het elke dag uitdooft.…

Dichtbij in woorden toen je ogen ver weg bleven. Het licht niets meer betekende dan een kleurloze foto die over zou blijven. Van een moment dat een verhaal zou kunnen zijn of een belofte van een volgende ontmoeting die ik mocht wensen als je fluwelen stem me weer zou volgen als een tedere windvlaag en een melodie die elke droom wakker maakt…

Waar ik was keek ik naar schimmen die wilden fluisteren. Volgde ik willoos woorden en echo's van wachtende stemmen die bleven roepen maar geen momenten vroegen. Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een…

Vertel het zonder woorden in de geleende stilte waar weemoed en tranen eindigen in een vergeten spelonk. Waar herinneringen een echo krijgen en wachten niets vraagt wat je niet kunt verliezen in de cocon van een gedroomde eenzaam verlangen en een geboorte die geen afscheid vraagt. Want de tijd is geen boodschap maar slechts een dankbare…

De stilte verdrongen met versteende gedachten aan momenten die geen aarzelingen dulden in de kou. De kou die steeds antwoordt met een eenzame echo. En een stem die geen warm gehoor zal vinden of het licht van de eenzaamheid zal verwarmen. Want de vragende tijd is verloren in beloften die geen kou verdragen. En geluk begraven waar de kou…

De zomerstilte is een gedachte die ik je geef. Een woord en een wens die je kunt verzinnen. Een kleur die ik verzamel met jouw wachtende ogen en het licht dat alleen fluistert waar jij bent en mij zoekt. Waar een verlaten schaduw je stem teder laat vragen wat je wilt vinden. Wat je ook wilt geven als je niets meer verliest en blijft stralen…

Niet wachtend maar langzaam uitgedoofd omdat de tijd steeds voor een natte schaduw kiest. En de stilte klettert als de boodschap die geen woorden maar dezelfde echo heeft. Van kleuren die niets meer vragen en elk spiegelbeeld troosteloos bedekken met een begraven zonlicht en verloren beloftes. Die momenten dragen van een regendans…

Zwijgende scherven, diepe gezichten en dwalende ogen die verliezen wat ze kennen, wat gebroken, kapot of verloren niet meer verandert onder een deken van moedeloze as en vuiligheid. Als een schaduw die alleen met klevende beelden nog bestaat. Zolang het verhaal van woede en wanhoop niet verandert waar gevonden woorden niets meer bewegen…

Scherven van gedachten dwalen door het stof van voorbijgaande hoop en haar gevonden ongeluk. Pijn herinnert de afgrond die momenten kan bedwingen met dromen die ze met haar lippen leest. Waar momenten en ogen dromen laten vloeien zoals ze verteren en wederkeren. En waar haar scheidende ogen verzinnen wat ze zonder mij genezen als…

Voorbij de streep van geluk dat niet wacht dwaal ik naar je ogen en weet ik dat je teder wilt ontwaken en gebaren schilderen met de kleuren die alles vergeven wat langer duurt dan het volgende moment. Waar ik niets wil verliezen als ik geen woorden meer kan vinden die niets meer raken en liever verdwalen in het licht dat onze schaduwen…

Glimlachend in een herinnering die niet verdwaalt zou ik je stem zoeken. De stilte weg willen geven. En je weer willen vragen wat je zocht in jouw momenten van vervulde tevredenheid. In jouw gedachten van geluk dat niets kon dwingen wat niet bij je paste, steeds als je het een kleur en betekenis gaf die de stilte niet veranderde. Want de…

Bedriegende ogen die een moment vragen van woorden die uitwissen wat de pijn en elke ontmoeting niet kan geven of vergeven. En de stilte weer laat spreken als de scherf die haar naam krast in het spiegelbeeld dat ze wil zijn of wil geven als de mooie illusie die je wilt geloven om haar aandacht niet te verliezen en te wachten…

Verlaten gedachten in de mijmering van een verlate avond schaduw die wil wachten. Stilte die niets vraagt of bedwingt dat niet kan dwalen in eenzaamheid of gevonden geluk van een man die zijn koude herinneringen aan de vroege dood van zijn laatste liefde vergeten wil, zolang de warmte van zijn gedroomde nacht hem slechts de wens om…

De avond heeft een gezicht van onbevangen dromen in de schaduwen die glimlachen zoals ze wachten en niets vragen wat alleen schaduwen wensen als ze uitdoven of een verlossing willen die de werkelijkheid zijn schaduwen ontneemt en alleen na een maagdelijke avond hen weer hun hopeloze schoonheid teruggeeft.…

Waar de zon niets vergeet in de schaduw van de fontein van dromen weet ik dat je vraagt met jouw vloeiend woorden of ik de lente aan je wil schenken en onze liefde wil kleuren met jouw laatste wens en gedachten van spiegels maak wanneer je wilt blijven lachen, en jouw ogen niet meer vragen waar je mag verdwalen als de maan onze zoektocht…

Verlies het geluk dat druppelend jouw scherven zonder pijn wakker maakt in de droom die je geduldig tekent. Want je bent de schim die niets verzamelt maar zijn schaduw zoekt. En de stilte die je spreekt steeds wil vragen wat je nog mag kleuren voordat je eenzaamheid het verteert en niemand blijft luisteren of vragen wat je verliezen wilt…