Alle inzendingen van ria

Vandaag is het complimentendag daarom geef ik alle inzenders en de redactie van gedichten.nl een welgemeend compliment omdat het iets met je doet want een compliment doet ieder mens goed...…

Wat een verademing, na al die dagen met storm en regen koesteren we ons nu aan de stralen van de zon wat een zegen dat een gevoel oproept van welbehagen…

Ik ben geen beroemde dichter die met woorden in prachtig gestileerde zinnen gevleugelde gedichten tovert over verdriet, het leven, de liefde en het beminnen en de harten van de lezers verovert toch is het mij ook gegeven mijn steentje bij te dragen op gedichten.nl want voor mij blijft het spelen met woorden een creatief spel…

Het is winter maar daar is niets van te merken het lijkt wel lente ik heb ze al gezien in de groene perken de bloeiende narcissen met parmantige kopjes op ranke steel in oogverblindend zonnegeel dansend in de wind zich koesterend aan de winterzon als een prematuur lentekind…

Met de kerstdagen in zicht Baden we ons weer in glitter, glamour en sterrenlicht En zitten we met z'n allen aan de dis Verlangend naar het kerstmenu Maar dat geldt niet voor iedereen Want velen leven in diepe duisternis Zij voelen zich alleen Denk dan even een moment aan hen Dan pas voel je de dankbaarheid met al je geliefden om je heen…

Dagelijks bereiken ons berichten in een niet aflatende stroom van ellende uit de poriën van de media die als een koude douche over ons heen wordt gestort dan vragen we ons af waar het in deze wereld toch aan schort want graven we niet ons eigen graf? komt het kwaad van binnen of komt het van buiten zijn de grote leiders blind en doof geloven…

In de verborgenheid van onze geest komen soms gedachten naar boven waarvan we vluchten willen ze veroorzaken pijn en verdriet maar daaraan ontsnappen kunnen we niet omdat gedachten niet zijn te stillen ze horen bij ons "zijn" toch is het een verademing om je hart eens te luchten dat verzacht verdriet en pijn…

Hoe erg moet het lijden voor hem geweest zijn om te leven met onzichtbare pijn in een wereld waarin hij niet meer wilde zijn Zijn innerlijke kompas was in nood daarom koos hij voor z'n eigen dood Nu leeft hij in z'n eigen "stilte van het licht" Maar wat hij achterliet gaat nooit uit het zicht... In memoriam Joost Zwagerman, moge hij rusten…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

De zee gaat soms te keer en gooit haar metershoge golven met witte koppen op de vloedlijn neer daar komt haar onstuimigheid vanzelf weer tot rust en rollen haar golven zacht in een altijd durend ritme terug op de kust...…

Als ik aan geliefden denk die zijn heengegaan, verlaten zomaar spontaan stille tranen m'n ogen die als parels rollen over m'n wangen dan vraag ik me af of er een formule bestaat voor gemis en verdriet is het dan tijd die het draaglijk maakt of niet...? want toch komt er telkens een moment dat het je hart raakt omdat het niet is uit te wissen…

Oogstrelend stromen woorden vanuit het hart geschreven vloeiend in een fontein van gedichten waarin alle facetten samenkomen van het leven als streling voor de ziel...…

Wanneer ik vroeger in het donker naast je lag dacht ik, ik heb je niet gedag gezegd, niet goed genoeg, niet echt. Paniek omdat je zo snel sliep en dan meteen zo weerloos was, je lieve sterke lijf, je slapende geslacht. Ik moest er niet aan denken wat je allemaal zou kunnen overkomen buiten, later, straks. Ik heb je…

In de galerij van onze geest verzamelen we iedere dag weer nieuwe beelden.…

Als de dag de nacht ontmoet de vogels niet meer fluiten en bloemen zich gaan sluiten omarm ik de stilte die altijd voedt wat naar een dialoog leidt met mezelf om mooie gedachten, beelden en herinneringen te koesteren maar ook overbodige gedachten los te laten uit m'n breingewelf zo kom ik vanzelf tot rust in de stilte van de nacht die me…

Voor Moederdag zocht ik altijd naar de mooiste kaart vergezeld van lieve woorden in een mooi gedicht een bos bloemen en altijd een kado en was je altijd blij en kreeg je een glimlach op je gezicht Deze Moederdag heb je niet meer meegemaakt doet dat zeer Niet alleen met Moederdag denk ik aan je maar alle dagen in het jaar des te meer Rust zacht…

Als de dag de nacht ontmoet neemt de stilte je mee naar een zee van dromen die zacht zijn en zoet…

Je had een naam en een BSN Meer was je voor instanties niet Nu ben je uit hun bestanden gewist Zij weten niet van mijn verdriet Maar jouw naam en wie je was zal door mij altijd worden gemist…

De lente is als een pasgeboren kind welkom, ongerept en teerbemind…

In de zee van onze gedachten is het soms moeizaam om de hoge golven te trotseren…

Ondanks al het mooie in het leven wordt alle ellende in de wereld veroorzaakt door onwetendheid onverdraagzaamheid hebzucht macht en liefdeloosheid waar religie, opvoeding omgeving en afkomst aan ten grondslag ligt…

Zomer sluit haar hemelsblauw Herfst opent met wolken grijs en grauw Toch staat ze nog even in de wacht Om straks genadeloos toe te slaan Met regen en stormenkracht Bomen verkleuren En worden langzaam kaal De herfst, ze doet het allemaal Met haar schoonheid en onstuimigheid Raakt ze bij velen gevoelige snaren Maar... er komt een dag Dat ze…

Onze geest is het mooiste instrument dat we ooit zullen bespelen al raken we soms de verkeerde tonen maar als we met liefde blijven oefenen wordt onze geest vanzelf zuiver gestemd…

Als je de stilte zoekt in je binnenwereld zal het geluid van de buitenwereld je niet raken…

Vrede, een prachtig woord, waar de "rede" inzit maar die is ver te zoeken op dit moment delen van de wereld worden geteisterd door armoede, aanslagen, landjepik, macht en geweld dat z'n weerga niet kent waar onschuldigen de dupe van zijn Er is veel onrecht en on-vrede verdriet en pijn Vrede, een prachtig woord maar waar blijft de "rede"…

De avond is gevallen wolken spelen nog even met de zon die langzaam ondergaat en haar rode gloed aan de horizon achterlaat verliest de onzichtbare wind haar kracht en het groene kleed van de bomen roerloos laat hangen als bevroren watervallen vogels nog zingen vertederend zacht en ons nog een moment tot luisteren dwingen dan wordt het…

De natuur is voor iedereen een onuitputtelijke bron van inspiratie zo ook voor de schilder die zijn penselen doopt in alle kleuren van de regenboog en haar schoonheid vastlegt op het witte doek maar het geldt ook voor de dichter die z'n potlood slijpt en ons met de mooiste gedichten verrijkt zo laten zij alle facetten zien van de natuur…

Lente: een groene ademtocht in overtreffende trap…

Een leven lang horen we de echo van het refrein van onze jeugd…

Die eerste avond zeiden we niet veel. Ik liep verlegen naast je, zat wat onwennig bij je in het restaurant. Maar later, op het donkere stille strand, sloeg jij je jasje om me heen. Ik wist, ik ben niet meer alleen. * * * * * *…