Alle inzendingen van ria

Moge alle inzenders en lezers weer meedeinen op een golvende zee van dichterlijke woorden die ons troosten, verwarmen als het zonnelicht, een glimlach toveren op ieders gezicht..…

Welkom 2021 we laten 2020 achter maar koester ook de mooie dingen omarm het nieuwe wat er ook gaat komen blijf geloven in je eigen dromen ga er voor met nieuwsgierigheid verdraagzaamheid liefde gezondheid (een must) minder stress meer levenslust dat maakt het leven voor jezelf en anderen zachter. Voor iedereen die het leest!…

De mens steekt z'n arm uit, hoofd gebogen, de blik neer, niet gericht op de medemens maar richt z'n blik op een schermpje dat zijn leven verlicht...? dit te aanschouwen een trieste aanblik…

In het lichtend ochtendgloren als de zon zich vleiend zacht laat zien en onzichtbare wind rimpelingen maakt op het water waarop het zonlicht sterren strooit en je de eendjes al hoort met hun vrolijk gesnater de takken van de bomen geknopt maar nog niet in vol ornaat getooid steken ze af als afgedankte penselen tegen het blauw van de hemel…

Zijn pianospel is als parfum dat onnavolgbare tonen verspreidt in een bedwelmend geuren en kleurenspel, dat bloemig zacht licht zuiver elegant en soms stormachtig en robuust is verwarmt hij vele harten met zijn prachtige partituren die als een waas blijft hangen aan het begin van een nieuwe dag tot in de late uren...…

Ik heb je begraven in m'n hart Bedekt met een laagje mos Dan doet het minder pijn Zo laat ik je nooit los Vandaag is het drie jaar geleden dat mijn lieve moeder naar de andere kant van het bestaan is gegaan.…

Sterren stralen overal letterlijk en figuurlijk wees nu een ster in de kerstdagen van 2017 en schitter, ook een beetje voor een ander en iedereen die je lief is doe het ook in 2018 in gezondheid en vooral met liefde en in licht...…

Volg je eigen pad onderzoek en verwonder leef heb lief geniet en wees blij vergeet nooit je eigen ik en doe ook eens aan wij dan krijg je nooit gedonder...…

De dans van de lente is begonnen langzaam ontvouwt zich haar ontluikend kleed in een prachtig kleurenpalet dat zacht wiegt in de wind wat een weldaad is om te beleven als het aanschouwen van een pasgeboren kind…

Kwetsbaar lig je daar in je bed steeds verder weg van de wereld weg van het leven rust is nu waar je naar verlangt en dat je in vrede mag gaan waar het eeuwige licht je vangt…

De glimlach van de winter is grillig en grauw de hemel in grijze tooi nergens een stukje blauw maar de takken van de bomen gehuld in rijp een schouwspel zo wondermooi…

Hoe je het ook wendt of keert de mens is en blijft een solist in denken en in doen maar de zoektocht naar liefde, geluk en verbondenheid dat is universeel en wordt nooit uitgewist…

Raak elkaars hart Schilder het in de mooiste kleuren Niet in wit en niet in zwart Blijf groeien en bloeien Als rozen Die geuren Leef, geniet en Laat elkaar Altijd blozen…

Tussen macht en vrijheid bestaat nog altijd een diepe kloof die alleen te dichten is met verdraagzaamheid en samenwerking maar niet uit naam van een geloof…

Gouden zon schildert wolken en horizon in parelmoeren kleur dan gaat ze langzaam onder en sluit haar hemeldeur wind laat het lover zwijgen alle geluid verstomd en in stille omarming verglijdt de nacht tot de morgenstond weer op ons wacht…

Lieve mam, al ben je er niet meer maar elke dag, dus ook vandaag ben je er weer zo houd ik je bij me…

Volg je innerlijke tom-tom, dan bereik je vanzelf je doel…

Een bijzonder mens, een voetbalgod is niet meer R.I.P.…

Vandaag is het complimentendag daarom geef ik alle inzenders en de redactie van gedichten.nl een welgemeend compliment omdat het iets met je doet want een compliment doet ieder mens goed...…

Wat een verademing, na al die dagen met storm en regen koesteren we ons nu aan de stralen van de zon wat een zegen dat een gevoel oproept van welbehagen…

Ik ben geen beroemde dichter die met woorden in prachtig gestileerde zinnen gevleugelde gedichten tovert over verdriet, het leven, de liefde en het beminnen en de harten van de lezers verovert toch is het mij ook gegeven mijn steentje bij te dragen op gedichten.nl want voor mij blijft het spelen met woorden een creatief spel…

Het is winter maar daar is niets van te merken het lijkt wel lente ik heb ze al gezien in de groene perken de bloeiende narcissen met parmantige kopjes op ranke steel in oogverblindend zonnegeel dansend in de wind zich koesterend aan de winterzon als een prematuur lentekind…

Met de kerstdagen in zicht Baden we ons weer in glitter, glamour en sterrenlicht En zitten we met z'n allen aan de dis Verlangend naar het kerstmenu Maar dat geldt niet voor iedereen Want velen leven in diepe duisternis Zij voelen zich alleen Denk dan even een moment aan hen Dan pas voel je de dankbaarheid met al je geliefden om je heen…

Dagelijks bereiken ons berichten in een niet aflatende stroom van ellende uit de poriën van de media die als een koude douche over ons heen wordt gestort dan vragen we ons af waar het in deze wereld toch aan schort want graven we niet ons eigen graf? komt het kwaad van binnen of komt het van buiten zijn de grote leiders blind en doof geloven…

In de verborgenheid van onze geest komen soms gedachten naar boven waarvan we vluchten willen ze veroorzaken pijn en verdriet maar daaraan ontsnappen kunnen we niet omdat gedachten niet zijn te stillen ze horen bij ons "zijn" toch is het een verademing om je hart eens te luchten dat verzacht verdriet en pijn…

Hoe erg moet het lijden voor hem geweest zijn om te leven met onzichtbare pijn in een wereld waarin hij niet meer wilde zijn Zijn innerlijke kompas was in nood daarom koos hij voor z'n eigen dood Nu leeft hij in z'n eigen "stilte van het licht" Maar wat hij achterliet gaat nooit uit het zicht... In memoriam Joost Zwagerman, moge hij rusten…

In het vroege morgenuur als alles nog sereen is en puur zweven wolken als witte watten spelend met de zon in het hemelse blauw het gras nog nat van de morgendauw nog geen geluid de stilte verstoort maar wel het zingen van de vogels dat bekoort ontwaakt langzaam de dag uit de nacht en de aarde zich laat strelen door het prille ochtendlicht…

De zee gaat soms te keer en gooit haar metershoge golven met witte koppen op de vloedlijn neer daar komt haar onstuimigheid vanzelf weer tot rust en rollen haar golven zacht in een altijd durend ritme terug op de kust...…

Als ik aan geliefden denk die zijn heengegaan, verlaten zomaar spontaan stille tranen m'n ogen die als parels rollen over m'n wangen dan vraag ik me af of er een formule bestaat voor gemis en verdriet is het dan tijd die het draaglijk maakt of niet...? want toch komt er telkens een moment dat het je hart raakt omdat het niet is uit te wissen…

Oogstrelend stromen woorden vanuit het hart geschreven vloeiend in een fontein van gedichten waarin alle facetten samenkomen van het leven als streling voor de ziel...…